ZaZa de Ui

Daar loopt ons meisje, over het grasveld naar de weg, die zij samen met Tim oversteekt.
Wat wordt ze groot.
Tim heeft haar net opgehaald om nog even te gaan body boarden op het strand.
Rozemarijn draagt haar wet suit, die ze net van ons kado heeft gekregen.
Ze loopt op blote voetjes. Helemaal onder de indruk van de Maori die hier heel dikwijls op hun blote voeten lopen, zelfs in de supermarkt. Dat wil ze ook.
Ze zegt dat ze sinds vandaag zelfs geen pijn meer onder haar voetjes heeft van de prikkels in het gras, zo stevig is haar zooltje al geworden!
De afgelopen twee dagen hebben naast het genieten, vooral in het teken gestaan van het vinden van onze 'waka', ons vervoermiddel.
We hadden een busje op het oog, dat precies dezelfde was als 5 jaar geleden, maar de verkopers deden zo moeilijk over de verkoop, gaven geen strobreed toe in de onderhandeling, dat we na drie pogingen besloten hebben dat dit hem gewoon niet zou worden.
We hebben het idee van een busje losgelaten en zijn in de auto-wereld verder gaan rondsnuffelen.
Vandaag hebben we onze wagen getroffen: een wijnrode 4 wheel drive.
Harald heeft lekker afgedongen op de prijs.
We kunnen er met z'n allen in slapen en er is veel ruimte.
We hebben haar inmiddels ingewijd en tot ZaZa gedoopt, ze is weer een Ui, de eerste letters van het kenteken.
Na oud en nieuw gaan we op reis in ons nieuwe voertuig om ons weer verder te verbinden met dit prachtige land.
De wolken, die ons de eerste dagen beschermden tegen een te grote weer-schok, zijn inmiddels verdwenen en een felle zon bestraald ons, terwijl een stevige wind waait.
In die paar minuten dat ik in de zon ben geweest, heb ik al een flink patroon van verbranding op mijn benen (die ik níet had ingesmeerd...) opgelopen. Mijn korte broek-rand is duidelijk zichtbaar...
Harald staat inmiddels weer te vissen. Ik heb zojuist een roast in de oven gedaan.
Vanavond zal vast weer zo'n inspirerende avond met Michiel en Esther worden. We hebben urenlange gesprekken over emigreren, over Nieuw Zeeland, over alle emoties.
Heerlijk.

Het ruikt zelfs weer naar Nieuw Zeeland

Met het zand van het strand van Tauranga aan mijn voeten, zit ik in de basement van Michiel en Esther om even een blogje te schrijven.
Rozemarijn rent bloot door de tuin en springt het zand van haar lijfje af op de trampoline. Tim en Thomas springen mee. Ik zie ze door het raam. Een heerlijk gezicht.
Een etmaal geleden waren we nog in het ijzige Seoul. We hebben een groot gedeelte van de nacht wakend doorgebracht, omdat we na 02:00 uur lokale tijd niet meer konden slapen door onze jetleg.
Tegen het moment dat we naar het vliegveld terug zouden worden gebracht, vielen we in slaap. We werden gelukkig nog op tijd wakker. Op Seoul moesten we nog eens vijf uur doorbrengen voor ons vliegtuig zou vertrekken.
Ons vliegtuig liep ook nog eens vertraging op door het slechte weer. Met een soort stoom apparaat werd het ijs en de sneeuw van de vleugels gestoomd!
Na een nacht vliegen kwamen we vanmorgen aan op Auckland. We werden opgewacht door Michiel en Tim, die ons naar Tauranga reden.
Heerlijk om weer in Nieuw Zeeland te zijn.
Tijdens de rit zakte ik, wazig, moe en jetlegged als ik ben, steeds dieper in het besef dat we er nu echt zijn!
Het landschap, de bomen: bloeiende Pohutekawa, de Ponga trees, de cabbage trees!
Het is vandaag wat bewolkt, met hier en daar een spatje regen, maar de temperatuur is heerlijk.
Tot vanmorgen liep ik in een dikke wollen trui met een wollen vest. Inmiddels heb ik deze ingeruild voor een hemdje en een rokje.
Het is heel bijzonder om de omgeving binnen te lopen, die ik tot nu toe alleen van foto's en filmpjes kende. We liepen als het ware de foto's van Esther en Michiel binnen.
Harald staat met Michiel te vissen. Ze hebben er al een gevangen.
Wat een heerlijk begin!

Eerste Kerstdag: stop over Seoul

We zitten/liggen/hangen bij te komen in ons hotelkamertje in Seoul.
De laatste dagen in Nederland waren heftig, vol. Te druk om echt emoties te voelen of toe te kunnen laten. Te weinig tijd om echt tot diepgang te komen.
Onze lieve ouders, bij wie de gemengde gevoelens wel zo nu en dan naar de oppervlakte kwamen stromen, hebben heel warm en lief voor ons gezorgd. Hierdoor konden wij ons goed voorbereiden op het werkelijke vertrek.
Gisteren hebben we nog een klein samenzijn gehad, waarna we afscheid namen en op weg naar Schiphol gingen.
In het vliegtuig, dat helaas een kleine bleek te zijn, en zónder de privé tv-schermen waarop wij hadden gehoopt, drong voor het eerst pas echt tot mij door dat we de stap waarvan wij lange tijd gedroomd hebben, nu aan het waarmaken waren.
Toen wij zojuist aankwamen in Seoul ging ook de gedachte door mij heen: 'Daar zitten dan in Seoul!"of all places...!
Een vriendelijke baliemedewerkster belde een shuttle busje, die ons naar ons hotel bracht.
En daar zitten we nu, met onze nieuwe laptop uitgestald, in de hoop dat er iemand in Nederland van zijn tweede kerstdag brunch-tafel opstaat om even te kijken of er ge-skyped kan worden!
We voelen ons moe en vreemd tegelijk. Echt helder denken zit er even niet in. Jet-leg.
We hebben voor morgen maar de wek-service aangevraagd, zodat we op tijd weer met de shuttle bus naar het vliegveld kunnen meerijden.
In een klein restaurantje aan de overkant hebben wij ons buikje rond gegeten met nieuwe en vreemde smaken.
We namen plaats aan een laag tafeltje op de grond, waar wij allerlei lekkers kregen uitgestald. Op een bakplaat in de tafel konden we onze maaltijd klaarmaken.
Zelf zijn we nu ook wel gaar.
We drinken nog een Koreaans drinkedrankje, geen idee wat het is, maar het ruikt naar een soort wodka. Met een scheutje veel te zoete limonade krijg ik er wel een paar slokjes van binnen.
Harald ligt half op apegapen en Rozemarijn is een brief aan het schrijven.
Tot snel!
Liefs uit Korea!

Nog twee nachtjes slapen

Ik kijk steeds maar weer naar de klok. Deze wijst nu even voor elf s'avonds aan. Dit betekent dat we, als het weer niet opnieuw al te bar wordt, over twee dagen in het vliegtuig zitten.
We kijken terug op een drukke, zeer goed gevulde, prachtige week.
Vele dierbare vrienden en familieleden hebben afgelopen zondag de sneeuw getrotseerd om aan te komen op een intiem en fijn feest ter afscheid.
Het was geweldig! Er werd door Danielle een Maori-dans ingestudeerd met de kinderen, waarmee we verrast werden: de zon en de maan en de bliksem en donder! Maori-heftig!
Er werd geschminckt, er waren Maori kleurplaten, en was een heleboel lekkers gemaakt waar iedereen heerlijk van zat te smikkelen.
De zaal was prachtig versierd; Paul, Godfather, vriend en ook nog eens fotograaf had een oud krantenartikel in jaren 50 stijl gemaakt bij een foto die wij de dag daarvoor in een foto shoot hadden laten maken. Dit krantenartikel lag door de zaal heen verspreid. Ook de prachtige uitnodiging was overal terug te vinden.
Richard draaide liedjes die veel herinneringen bovenbrachten aan twee decennia samen dansen!
Stadstroubadour Alex speelde extra Haagse liedjes om het ons nog even goed in te peperen.
Sijmen en Rai speelden hun prachtige opzwepende songs, zongen een lied speciaal voor Harald en later lukte het Sijmen om mij het podium op te krijgen om het prachtige don't follow van Alice in Chains.
Harald en ik waren ook al even het podium opgelokt om een aantal kampvuurliedjes aan ons te onttrekken. Spannend was het om in de spotlights op het podium te spelen.
Ik moet nog erg wennen aan het zingen in een microfoon. Wie weet ga ik dat nog wel eens vaker doen.
Johnito voegde zich tussen Sijmen en Rai om een prachtige afscheids blues improvisatie weg te geven. De hele verdere avond heb ik gedanst en gekletst en omhelsd!
Het was een heerlijke avond zo tussen al die lieve mensen! Dank daarvoor.

Meteen de volgende dag begon het echte laatste werk: een waslijst aan dingen regelen.
Door het weer en de heftige sneeuwval ging dit met wat vertraging! Maar Harald vond het rijden in die dikke stapel sneeuw pas écht leven! Hij zei dat men nu wel moet begrijpen waarom hij zo graag naar Nieuw Zeeland wil!

Gisteren en vandaag hebben we het huis echt leeg gemaakt en verlaten.
Het is nog niet verkocht, maar dat is van later zorg.
We verblijven al een paar nachtjes bij mijn ouders in Zoetermeer om nog even wat dichter bij elkaar te zijn. Daar komt jammer genoeg niet heel veel van, want we blijven maar bezig. Nog even dit afronden, nog even dat doen...
Wel worden we heerlijk in de watten gelegd.
Rozemarijntje vindt het wel een beetje genoeg, volgens mij. Ze kan niet veel meer hebben en moet om kleine dingetjes huilen. Logisch ook. Daar nemen we ook de tijd voor en besteden we aandacht aan, want zij heeft ook zo'n enorm verwerkingsproces te doorgaan.
Wijzelf komen niet echt toe aan emoties. Het is voorlopig nog een beetje een gekkenhuis, al begint daar wel wat meer rust in te komen, omdat de zaken nu vrijwel afgerond zijn.

Laat het maar gebeuren!
Wij zijn er klaar voor!

Afscheid

Deze week staat helemaal in het teken van afscheid nemen.
Afgelopen maandag is in Rozemarijn's klas het afscheid gevierd. Meester Serge had een wereldkaart opgehangen en liet aan de hand hiervan de reis zien die wij gaan maken.
Hij vertelde een verhaal over de zon, die wij in Nieuw Zeeland als eerste op de hele wereld zullen zien opkomen.
Rozemarijn mocht vragen van de kinderen beantwoorden en dat deed ze als een echte juf.
Ze weet al een heleboel over Nieuw Zeeland, dat is duidelijk!
Van de klas kreeg ze een kleine schatkist, waarin alle kinderen een eigen schat hadden gestopt, een gelukspoppetje, een kristallen engeltje, plakkertjes.
Ook was er een klein boekje gemaakt met tekeningen van alle kinderen, aangevuld met foto's.
Daarna deelde Rozemarijn haar afscheidskaartjes uit. We hebben hard geschilderd en getekend, en op de kaartjes een zakje met Vergeet-Mij-Niet-zaadjes geplakt.
Rozemarijn deelde als traktatie ook nog pannenkoeken uit.

Op woensdag heb ik afscheid genomen van mijn vrienden en collega's van Oudezijds 100, de bijzondere woongemeenschap waar ik tien jaar mijn talenten heb mogen gebruiken.
Ik heb hier gewerkt als activiteiten begeleider, kunstzinnig therapeute en maatschappelijk werker. Nadine is met mij meegeweest. Zij heeft zo kunnen ervaren hoe warm zo'n gemeenschap kan zijn, en wat een uitzonderlijk mooie plek om je werk te kunnen uitvoeren.
Er werden mooie herinneringen opgehaald aan bijzondere dingen die ik heb gedaan of heb teweeggebracht binnen de gemeenschap.
Als herinnering heb ik een usb-stick meegekregen, met foto's van bewoners, medewerkers, en bezoekers van Oudezijds 100.
Als verankering van mijzelf, mijn vriendschap en mijn vertrouwensrelatie met Oudezijds 100, heb ik een groot stuk Pounamu gegeven. Deze is in het stromende water van de kapel gelegd, zodat deze voortdurend in beweging is en levend blijft.
Aan mijn twee teamleiders, die elkaar in het afgelopen jaar hebben opgevolgd, en die mij ook heel dierbaar zijn, heb ik twee geboetseerde beeldjes gegeven.
Vervolgens werd het afscheid gevierd met koffie, thee, taart en koek.

Rozemarijn heeft haar laatste vioolles gehad. Haar viooltje houden we nog even, zodat we nog wat kunnen spelen.
De hoop is dat we een leuke viool leraar vinden in Motueka. We weten al waar we een viool kunnen huren.

Daarna heeft Rozemarijn haar laatste balletles gehad. Ze mocht van de juf de hele les bepalen wat ze gingen doen. Ze koos voor het dansen van de Notenkraker, nu met kostuums. Omdat ik het eind van de les heb kunnen zien, heb ik genoten van drie kleine meisjes die het beginstuk van de Notenkraker dansen!
Rozemarijn heeft iets lekkers uitgedeeld, een snoep lekkertje, en een echte Nieuw Zeelandse kiwi.
De juf liet duidelijk merken hoe jammer ze het vindt dat Rozemarijn weggaat en ze hoopt dat ze in Nieuw Zeeland verder gaat met dansen.

Morgen is Rozemarijn's laatste dag op Vrije School Wonnebald. Het zal een gevulde dag zijn.
Aan het eind van de ochtend speelt zij met haar klas het Kerstspel.
Rozemarijn zal als engel een lied op de viool spelen.
's Avonds is het grote Kerstspel, waarna wij nog afscheid zullen nemen van een aantal leerkrachten, ouders en kinderen en natuurlijk van het schoolgebouw waar Rozemarijn ongeveer vier jaar heeft kunnen genieten van het heerlijke Vrije Schoolonderwijs.

Op dit moment zijn we hard bezig met het leegruimen van het huis. Wat veel spullen nog om doorheen te werken! Ook heb ik diverse officiële instanties op de hoogte gebracht van ons vertrek.

Heel erg kijken we uit naar zondag! Dan is het afscheidsfeest dat georganiseerd wordt door onze vriendin Izabel. Zij schijnt onze vriendenkring in beweging te hebben gebracht om er een prachtig feest van te maken. We zijn erg benieuwd en zijn er klaar voor!

Nog twee weken

Het is rond half tien in de avond.
Over twee weken precies zullen wij op dit tijdstip op Schiphol staan; onze familie en vrienden uitgewuifd en achtergelaten...
Over twee weken zullen wij in het vliegtuig stappen dat ons eerst over de halve wereld vliegt, waarna we even bijkomen in een hotel in Seoul, de benen strekken, even wandelen, douchen, languit in een bed liggen, om de dag daarna naar de andere kant van de wereld te vliegen.
Nieuw Zeeland. Het land waar het onbekende, het avontuur op ons ligt te wachten.
Het zal een onwezenlijk gevoel zijn. Misschien wat verdoofd.
De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van bijpraten, uitpraten, voelen, nog dieper voelen, nader tot elkaar komen waar we uiteen gedreven waren.
Uitleggen, vragen beantwoorden, uitspreken, opnieuw onderzoeken.
Ons vertrek brengt zoveel te weeg ook om ons heen. Het is niet alleen ons proces, het is het proces van iedereen die ons nabij is, die wij liefhebben.
Voor ons zal iedere stap een nieuw avontuur zijn, voor de achterblijvers kan het leven vrijwel op dezelfde manier door blijven gaan, alleen maken wij daar niet meer fysiek deel vanuit.
Wij rukken ons weg uit geweven patronen, gewoontes. Vanzelfsprekendheden als even bij elkaar langsgaan, picknicken in het park, of gewoon de geruststellende gedachten dat die ander een kwartiertje fietsen verderop is, vallen weg.
Ook al maak je niet altijd gebruik van de aanwezigheid van een ander, het is fijn te weten dat diegene er is.
Ik vergelijk het altijd met de wetenschap dat de Noordzee op twintig minuten van ons vandaan is. Een heerlijke gedachte. De ruimte van de zee, de vrijheid, die ligt daar gewoon.
Ik hoef er niet eens vaak naar toe, want te beseffen dat die weidsheid met haar rollende schuimende koppen daar gewoon ligt is al voldoende voor mij.
Die vanzelfsprekendheid zal er niet zijn.
Het beangstigt mij niet, maar jammer vind ik het zeker. Ik zal mijn familie missen, ik zou mijn dierbare vrienden graag om mij heen willen houden.

Deze week zijn wij begonnen met het leeghalen van het huis. De piano is terug naar mijn ouders, en zal daar blijven wachten, tot het de opdracht krijgt om verscheept te worden naar Nieuw Zeeland.
Er is weer een grote hoeveelheid grofvuil het huis uit gegaan. Ik vind het zo wonderbaarlijk, dat hoe meer er het huis uit gaat, hoe rommeliger het hier lijkt...!
Misschien komt dit omdat dat ene kastje waarin al die troep verborgen lag, is weggedaan en nu nog bedacht moet worden waar de inhoud naartoe moet...
Rozemarijn draagt al deze veranderingen heel bijzonder en mooi.
Ze neemt de tijd om te wennen als iets weggaat. Hierdoor kan ze even opstandig of verdrietig worden, als ze bezig is met het verwerken. Maar even later is ze er doorheen. Wel wenst ze de regie in handen te houden. Zij wil graag inbreng hebben.
Zo moest ik een afspraak maken met het grofvuil, zodat ook haar bed weg kon. Ze eiste bijna dat dit volgende week zou gebeuren, ze wilde haar bed nog een week langer houden.
De afspraak werd echter gepland voor deze week.
Even was ze van streek. Ik nam haar op schoot en samen bespraken we hoe moeilijk het toch was om van zoveel vertrouwde dingen afscheid te nemen. Ze moest er echt even van huilen.
Toen ik een uurtje later Harald aan de telefoon had, gilde ze door ons gesprek heen dat haar bed ook bij het grofvuil gezet moest worden.
Ze was er doorheen, ze was klaar met haar bed. Het kon weg.

Ook had ze iets bedacht wat mij heel erg ontroerde.
Een dag voor 5 december, had ze een grote zak gevuld met speelgoed dat zij niet meer wilde. Dit zette zij op pakjesavond voor de deur, met een zelfgeschreven brief erbij, waarin stond dat Sint Nicolaas deze mocht meenemen om volgend jaar aan andere kinderen te geven.
Prachtig!

Maandag neemt Rozemarijn afscheid van haar klas en haar school. Ze heeft dan nog een kleine week te gaan en dan zal de Wonnebald alleen nog in onze herinnering zijn.
Wat een fijne plek om te vertoeven, wat een fijne leerkrachten, klasgenootjes. Voor ons is het ook altijd weer een plezier om op het schoolplein aan te komen en de warmte te voelen die deze school te bieden heeft aan de kinderen èn de ouders!

Harald heeft zijn werk er zo goed als opzitten. Hij heeft een afscheidsborrel gehad en een afscheidsetentje. Hij hoeft alleen nog maar een paar dingen af te ronden en dan is hij helemaal klaar.
Ikzelf ben in de afgelopen bezig geweest met het overdragen van mijn hulpvragers aan mijn collega's en het afronden van hun dossiers.
Vorige week zijn wij uit eten geweest met het team van de maatschappelijke opvang.
Aankomende woensdag is mijn allerlaatste dag op OZ100. Vreemd om hier opnieuw weg te gaan, deze fijne werkplek die mij zo vertrouwd is, waar ik mij werkelijk thuis voel.

Wat gaan wij er voor in de plaats krijgen? Over een paar weken wordt ons dat wat meer duidelijk!
We zijn zo benieuwd!

Afscheidsrituelen

Het aftellen wordt een steeds luider tikken van de tijd in de richting van ons vertrek.
Afscheid nemen begint een steeds reëlere plaats in te nemen in ons dagelijks leven.
Vorige week heb ik een fijne avond gehad met twee vriendinnen met wie ik al meer dan twintig jaar bevriend ben.
Ook al zien we elkaar soms alleen met grote tussenpozen, we vinden elkaar iedere keer weer opnieuw. Ze hadden mij uitgenodigd voor een etentje in de Hagedis, een biologisch vegetarisch eethuisje in de Grote Pyr. We hebben een heerlijke avond gehad met een lekkere kaasfondue, waarbij we twee flesjes rosé tot 'cadavre' hebben uitgeroepen.

In het weekend hebben we met een groep vrienden een zweethut gedaan ter afscheid. Het thema hierbij was afscheid en loslaten nemen van het oude en verwelkoming van het nieuwe en het onbekende.
Hoewel een ieder eerder op de dag weerstand kon ervaren, afzeggen van deelnemende vrienden, panne, file, zorgde onze volharding en vertrouwen ervoor dat het een prachtige dag werd om voor altijd mee te dragen!
Gedurende de dag waren we bezig met het voorbereiden op en van de zweethut.
Heel fysieke zaken als houthakken voor het vuur, de hut bedekken met drie lagen dekens, het aanharken van het terrein, waren prachtig in balans met spirituele voorbereidingen, waaronder het meegeven van de intenties aan de stenen die ons in de hut zouden verwarmen en doen zweten, het neerleggen van onze intenties en gebeden door het knopen van kleine zakjes met tabak die als offer dienden voor De Bron van Licht en Liefde en Moeder Aarde.
Het vuur werd ontstoken en de stenen warmden op, terwijl wij met elkaar een door iedereen liefdevol voorbereide maaltijd deelden.
Toen het begon te schemeren ontkleedden wij ons en betraden in vol respect de hut, waar wij vier hete stenen rondes lang een universele reis maakten, van het loslaten en afdragen van alle zwaarte aan het Hoogsteen het Diepste, en het verwelkomen van al het nieuwe.
Het was een intens spirituele ervaring en ik voelde mij verbonden en één met het Al.

Zeven weken

Aan het begin van deze week realiseerde ik mij ineens dat ik kan zeggen dat we volgende maand naar Nieuw Zeeland gaan, ook al duurt het nog zeven weken duurt voor we vertrekken !
Aan het eind van de volgende maand is het zover!

Mijn verlangen naar Nieuw Zeeland wordt steeds sterker, steeds èchter.
Dit is voor mijn omgeving en naaste familie niet altijd even goed te begrijpen. Zij zeggen er niet veel over, maar vragen zich soms af waarom we nou zo ver weg moeten gaan.
We zouden toch net zo goed naar Zweden of Noorwegen kunnen gaan, dat zijn net zulke landen als Nieuw Zeeland. Maar daar zit het 'm niet in, we hoeven niet naar zo'n soort land, we willen naar Nieuw Zeeland!
Ik heb mij op vele plaatsen in de wereld thuis gevoeld; ik heb vaker uitgesproken dat ik wel hier of daar zou willen wonen. En ik weet zeker dat ik dat ook zou kunnen.
Maar Nieuw Zeeland trekt het hardste aan mij. Daar wil ik zijn. Daar wil ik leven. Daar willen wij dat Rozemarijn opgroeit.
We nemen onszelf en alle levenservaring, en natuurlijk ook alle zorgen en problemen gewoon mee, dat beseffen we. We vertrekken niet om iets te ontvluchten.
We vertrekken wel om daar beter te worden. Om verder te helen dan we hier kunnen.
We vertrekken omdat we het gevoel hebben daar beter op onze plek te zijn.
Ik heb gemerkt dat dierbare mensen dicht om mij heen zich soms wanhopig afvragen waarom ik bij hen weg wil. Maar dat is het niet: ik wil niet bij hen weg!
Maar ik wil wel in Nieuw Zeeland zijn! Het liefste zou ik hen allen dicht bij mij en mijn gezin houden.
Het is wel een lastige rol hoor, om degene te zijn die weggaat. Je doet namelijk anderen iets aan wat je helemaal niet wilt, maar je wilt wel je plannen en dromen realiseren.
Gelukkig zeggen mijn ouders bijvoorbeeld dat ze dat nooit in de weg zouden willen staan, ook al is het voor hen het allermoeilijkste. Zo zijn zij altijd geweest en ondanks het feit dat zij nu dus de gevolgen ervaren van hun opstelling ten opzichte van hun kinderen, ben ik hen daar ontzettend dankbaar voor.
In gedachten stel ik mij dikwijls voor wat ik aan hen ga laten zien als ze naar Nieuw Zeeland zouden komen. Ik zou hen laten zien hoe heerlijk wij (naar alle waarschijnlijkheid) zullen leven. Volgens mij zouden ze beter nog begrijpen en voelen waarom wij deze keuze hebben gemaakt.
Natuurlijk houden wij er ook rekening mee dat het allemaal wel eens heel anders zou kunnen lopen dan wij hopen. Misschien vinden wij helemaal geen werk, of krijgen we de verblijfsvergunning niet rond. Dat behoort allemaal tot de mogelijkheden.
En dat mag zo zijn.
Volgens velen nemen wij grote risico's. Zelf zien wij dat een beetje anders.
Wij spelen mee het spel van het leven, en dat gaat zoals het gaat. En dat is goed.
We leven het wat uitbundiger misschien dan anderen, die veiligheid zien in vast werk, vast huis, vaste rituelen, een goed gevulde provisiekast, verzekerd voor en tegen alles, volledig volgens schema gevaccineerd en ingeënt, maar dat spel past niet altijd bij ons, wij willen het leven intens beleven. In alle vertrouwen dat het gaat zoals het gaat. Dat we in onze eigen keuzes en door de grilligheid van het leven, geleid worden. En in die veiligheid ligt de ontwikkeling en opvoeding van Rozemarijn geborgen.

Met grote regelmaat struinen we het internet af om te kijken wat er zoal aan huisjes en auto's in de aanbieding is. Zo krijgen we een beetje een idee van de mogelijkheden.
Esther en Michiel, vrienden van de Wonnebaldschool die vorig jaar de grote stap hebben gemaakt, zullen een beetje rondkijken voor auto's en busjes bij hen in de buurt.
Zij zullen ons op 28 december van het vliegveld in Auckland komen ophalen en ons meenemen naar hun huis in Tauranga.
We zullen een paar dagen bij hen doorbrengen om bij te praten en te acclimatiseren. Oud en Nieuw gaan we met elkaar vieren op het strand!
Rozemarijn kan lekker spelen en kletsen met Tim en Thomas. Dat zal een heerlijk begin zijn van haar eigen avontuur in Nieuw Zeeland.
Een paar dagen geleden hebben we anderhalf uur met Esther en Michiel aan de telefoon gehangen.
Het is heel fijn om met anderen te kunnen spreken die in vrijwel hetzelfde schuitje zitten.
Zeker als zij al meer ervaring hebben op de trage, lange, hobbelige weg die emigratie heet.

Herfstvakantie

Vorige week hebben we een heerlijk lang weekend gekampeerd met onze lieve vrienden.
We stonden met ons kampement tussen de herfstkleuren en knapperige bladeren.
Het was een heerlijke tijd, waarin we precies hebben gedaan wat we wilden.
Een gedeelte heeft zich gewaagd aan de rotswanden en heeft zichzelf en de rotsen getrotseerd.
Anderen hebben toegekeken en genoten van de capriolen die werden uitgehaald, verzekerd door een zekeraar aan de andere kant van het touw.
We hebben voor de regen geschuild in de tent en onder de tarp, maar daarnaast vooral heerlijk gezeten onder de kille strakblauwe hemel, met de nog warme nazomerzon op ons gezicht.
Zodra de zon aanstalten maakte om onder te gaan, maakten wij een vuurtje, waaraan wij ons de hele avond en een gedeelte van de nacht konden warmen.
Hapje erbij, drankje erbij en gitaartjes erbij! Sijmen en Rai hebben de sterren van de hemel gespeeld en zelf heb ik hier en daar een noot gezongen.
Wat een heerlijkheid.
Wel stond voor mij de herfstvakantie ook in het teken van een meisje uit de klas van Rozemarijn dat een ernstig ongeluk heeft gehad. In het bos achter de school is een grote tak op haar hoofd gevallen en heeft het meiske zwaar beschadigd.
Mijn gedachten zijn veel bij haar geweest en Rozemarijn en ik hebben liefdesenergie gestuurd en kracht om te genezen.
Naast de camping was een klein kapelletje. Daar hebben we kaarsjes gebrand en voor Rosalie en de klas mooie herfstliederen gezongen.
Hoewel het nog steeds zeer ernstig is, en ze nog een lange weg te gaan heeft, gaat de genezing van Rosalie voorspoedig.

De tweede helft van de vakantie hebben wij doorgebracht bij onze vrienden Iris en Frank in Marseille.
We hadden gehoopt op een zonovergoten Provence, maar de herfst kwam ook hier met bakken tegelijk uit de hemel!
Marseille is niet gebouwd op slecht weer.
We hebben daardoor veel binnen gezeten en heerlijk bijgepraat. Rozemarijn heeft zich weer als een moedertje ontfermd over Lola, de één jarige dochter van Iris en Frank.
Eén middag zijn we de stad ingegaan, maar daar liepen de straatjes letterlijk over, en stroomden de watervallen de trappetjes van de steile steegjes af.
De laatste dagen is het goede weer gelukkig teruggekomen.
Zo hebben we toch nog wat van de natuur gezien en heeft Harald kunnen klimmen, met een stevige Mistral-wind om ons heen gierend.
Op zaterdag zijn vrienden langsgekomen, uit Valence, de stad waar ik 19 jaar geleden heb gewoond en gewerkt. Dat voelde heel bijzonder. Zij zijn speciaal gekomen om ons nog even te zien voor we vertrekken!

Gisteravond zijn we thuisgekomen. We hebben met onze ouders gebeld, om hen te vertellen over onze avonturen. Fijn om hun stemmen weer even te horen.
School is vandaag weer begonnen voor Rozemarijn.
Vandaag beginnen wij aan onze laatste twee maanden hier in Nederland.

Oeps!

Dat je aan duizend dingen tegelijk moet blijven denken en dat daarin nog wel eens iets mis kan gaan blijkt uit wat ik vandaag heb meegemaakt...!

We zijn nu even bezig met de voorbereidingen voor een heerlijke herfstvakantie.
De emigratie naar Nieuw Zeeland ligt met al zijn aspecten wel op de loer, op het puntje van mijn tong, is voortdurend in gedachten, maar we hebben het even opzij geschoven om ons helemaal te kunnen richten op een fijn samenzijn met onze dierbare vrienden.
We gaan een paar dagen met een fijne groep vrienden klimmen en daarna vliegen we naar Marseille, om daar nog een paar Mediterrane zonovergoten dagen te beleven met Iris, Frank en hun kleine Lola.

Toen ik vanmiddag de e-tickets uitprintte voor de vlucht naar Marseille, las ik nog even de voorwaarden door en wat wij naast dit ticket moesten meenemen -BOEM!- daar sloeg mijn hart over: de paspoorten!!!
Ik had afgelopen vrijdag de paspoorten ingeleverd bij de Nieuw Zeelandse ambassade voor de visa...!!! De medewerkster had gezegd dat dit twee tot drie weken kon duren...!
Zonder paspoort zouden we niet naar Marseille kunnen!
Half in paniek belde ik Harald op met de opdracht om naar de ambassade te bellen. Misschien kon er nog iets geregeld worden. Ik dacht eigenlijk dat de paspoorten naar Immigration Service in Londen gestuurd zouden worden.
Zelf belde ik Burgerzaken op, met de vraag wat we konden doen.
Tja, we konden voor 41 euro een ID-kaart aanschaffen, maar dan wel met een kopie van ons paspoort (en laten we nou net geen kopie van het paspoort van Rozemarijn hebben...) en 40 euro legeskosten als we het document met spoed nodig hadden. Deze kosten zouden tot eenzelfde bedrag komen als de hele reis bij elkaar!
Ik zag onze reis voor mijn ogen smelten tot een plasje tranen...
Ik had het idee dat deze herfstvakantie reisjes door mij georganiseerd gedoemd zijn om bijna te mislukken.

Vorig jaar ging ik samen met Rozemarijn naar Marseille, ook met het vliegtuig. We zouden vanaf Brussel vliegen.
Bij aankomst op het vliegveld, na een voorspoedige treinreis, kon ik onze vlucht nergens vinden. Bij een balie vroeg ik waar ons vliegtuig was. De baliemedewerkster keek mij verwonderd aan en zei dat ik op het verkeerde vliegveld stond!
Brussel was niet Brussel Airport, maar Brussel-Charleroi, een uur van Brussel Airport vandaan!!!! De shuttle was net weg, en met een volgende shuttle zouden we het niet halen...
Dan maar een taxi!
De taxi kostte ongeveer het dubbele van het hele retourtje naar Marseille voor twee personen...
Maar goed, we hebben het gehaald en daarna hebben we alleen maar genoten.

Ik belde Harald op om te vragen of hij wat bereikt had met zijn telefoontje aan de ambassade.
Hij zei dat het te laat was, de paspoorten lagen reeds in Londen...
Daar stortte ons reisje echt in.
Even later lachte hij en zei dat er niets aan de hand was. We hadden er zelfs een voordeeltje bij.
Hij had gesproken met de ambassade medewerker; de visa worden gewoon op de ambassade afgegeven, niet in Londen. Zij zou de aanvraag nog even doorkijken en als alles in orde is, zou Harald morgenmiddag de paspoorten met visa-stempels en al op kunnen komen halen!
Drie weken eerder dus dan wij gepland hadden!
Kijk, dat is nou ook wel weer Nieuw Zeeland. Er valt toch een mouw te passen aan situaties.
Dat hadden we ook meegemaakt toen we tijdens ons jaar in Nieuw Zeeland een paar weken naar Australie gingen. Bij terugkomst in Nieuw Zeeland, bleek dat we het land niet meer in mochten.
Als je het land verlaat, dien je er in ieder geval net zolang uit te blijven, als je er bent geweest. Dat zou negen maanden zijn...En al onze spullen waren nog in Nieuw Zeeland, we hadden nog een paar maanden te gaan!
De douane beambte van het kleine vliegveld van Dunedin zette ons even apart, liet eerst alle anderen het land binnen en ging toen, nadat hij had gezien dat we een ticket terug naar Nederland hadden, regelen dat wij ons visum kregen.
Zo hoefden we onze paspoorten niet naar Immigration Service op te sturen en ook sloegen we zo de rekening ervan over!
Sommige regeltjes van de bureaucratie die ons tot nu toe vaak tegen zitten, kunnen dus toch ook omzeild worden!!!

We zeilen door!

Ambassade perikelen

Toen ik een paar maanden geleden naar de ambassade belde om te vragen hoe ik het door de school verlangde studentenvisum voor Rozemarijn kon aanvragen, werd mij daarbij verteld dat wij dan ook meteen een visum dienden aan te vragen.
Een visitor visum.
Wijzelf waren ervan uit gegaan, dat we net als vorige keer, gewoon bij de douane ons visum zouden krijgen en deze na drie maanden laten verlengen.
Dat hoefde dus niet, en dat zou tijd en centjes schelen!

Direct heb ik toen benodigde papieren uitgeprint en beetje bij beetje kregen we alle gewenste informatie en paperassen bij elkaar: betaling aan de de Nieuw Zeelandse school, bewijs van inschrijving, bewijs van voldoende spaarcentjes, bewijs dat wij de wettige opvoeders van Rozemarijn zijn, kopie van onze vluchtgegevens, enzovoorts.
Uiteindelijk hebben we de formulieren volledig kunnen invullen en ondertekenen, en afgelopen vrijdag brak het moment aan dat we de documenten konden inleveren op de ambassade.

Rozemarijn wilde graag mee, zij wilde dat stukje Nieuw Zeeland in Nederland wel eens zien, dus zijn we na school samen naar de ambassade gefietst.
Jammer genoeg zit de ambassade in een oerlelijk gebouw op de 7e verdieping. Het enige mooie was dat het uitkijkt op zee. Rozemarijn was ook wel onder de indruk van de prachtige Maori roeispanen die aan de muur hingen.
Terwijl we wachtten op de ambassade medewerker, bekeken we een 100 procent Pure New Zeeland filmpje, met vele herkenbare plekken en plaatsen.

Toen we aan de beurt waren, keek de ambassade medewerker een beetje vreemd naar het pakket dat ik haar overhandigde en zei dat ze zoiets nog niet eerder had gezien.
Ik voelde me net een schoolmeisje dat haar best heeft gedaan haar huiswerk goed te maken, maar de plank volledig mis blijkt te hebben geslagen...
Er werd mij verteld dat Rozemarijn een international student visa kan krijgen, dat de legal guardian (ouder/voogd) een visum voor 12 maanden kan krijgen, maar dat de andere legal guardian een visum van maar 9 maanden kan krijgen.
Ik stond versteld en zei dat ik dit nogal vreemd vond. Een gezin dat met elkaar vertrekt zal zo mogelijk toch ook gezamenlijk terugkeren, opperde ik.
De beambte vond deze regel het heel logisch. Op een visitor visum heb je namelijk niet de intentie om langer dan een jaar te blijven en weer te vertrekken.
Maar ja, dan vertrekt één van de ouders toch niet eerder?
Het werd mij niet duidelijker dan dit.
Ik legde uit wat onze plannen zijn in Nieuw Zeeland, en dat we van plan zijn om te gaan blijven en hopen op een Work Permit en dan de Verblijfsvergunning.
Ik vertelde haar wat mij was uitgelegd toen ik een aantal maanden geleden had gebeld, maar daar herinnerde zij zich - zij schijnt mij toen te woord te hebben gestaan, als beambte van Immigration - niets meer van.

Wat mij te doen stond, was een apart visum voor mijzelf voor 12 maanden aan te vragen. Dat deed ik dus maar. Dat betekende meteen ook dat ik nog eens de kosten voor een visitor visum moest betalen.
Nou ja, dat zijn alleen maar materiële zaken; daar komen we wel weer overheen. Waar het om gaat is dat we die visa geregeld krijgen!

Eerst gaan we lekker een paar dagen kamperen met een grote groep vrienden; om nog eens goed van elkaar te genieten.
Iedereen goed in ons op te nemen.
Een voorschot nemen op de heerlijke energie die deze vriendschappen ons geven.
We gaan naar een kleine camping even over de grens in Duitsland. Hier kunnen we lekker wandelen, rots-klimmen, vuurtje stoken, muziek maken, bijpraten, kletsen, niksen, luieren, inspannen, wat we maar willen.
Daarna pakken we nog een paar daagjes zonnig Marseille, om ook daar afscheid te nemen van heel dierbare vrienden en hun dochtertje.

Lekker vooruitzicht.

Minder dan drie maanden

In mijn vorige bericht schreef ik al over het besef dat steeds groter wordt, dat het ècht staat te gebeuren: de Grote Oversteek. Over minder dan drie maanden is het zover!
Over 86 dagen om precies te zijn.

Ons huis wordt steeds leger.
Gisteren nog, heeft Harald de sta-in-de-weg-gangkast uit elkaar gehaald en bij het grofvuil gezet. En weer zijn er vele zakken vuilnis naar buiten gegaan. Zelfs al denk je alles zon beetje te hebben weggedaan, er blijkt toch nog weer nieuwe oude troep te zijn!
Afgelopen dinsdag is de makelaar gekomen om foto's te nemen van ons huis, zodat het officieel in de verkoop genomen kon worden.
Het is jammer dat de koop niet door heeft kunnen gaan op de manier zoals deze in onze schoot leek te worden geworpen. Extra werk aan de winkel dus. En geen leuk huurhuisje tegenover de school van Rozemarijn voor de laatste weken...
Maar goed, nu zitten we voorlopig nog wel op de ons zo vertrouwde stek en dat is ook fijn.

De meeste dozen staan inmiddels opgeslagen bij mijn ouders in Zoetermeer. Deze dozen wachten òf op een verscheping naar Nieuw Zeeland ergens in het volgend jaar, òf om opnieuw in Nederland te worden uitgepakt, als de emigratie niet blijkt rond te komen en wij weer moeten terugkeren naar Nederland.
Tijdens het inpakken heb ik mij regelmatig het moment voorgesteld dat ik de spullen uitpak en er een Nieuw Zeelandse kamer mee inricht.
Het gevoel van verrassing of herkenning, van heimwee, van vreugde dat daarmee gepaard zal gaan...
Ik heb het idee dat we de emigratie heel goed voorbereiden met Rozemarijn.
Ik zorg ervoor dat haar kamer niet ineens leeg is; Rozemarijn is immers zo'n verzamelaar en zo gehecht aan haar spulletjes.
In kleine etappes pakken we haar dozen in, kiest zij uit welke boeken met ons in de rugzak mee moeten, welke over een jaar opgestuurd mogen worden, en welke boeken er weg kunnen en waar naartoe of naar wie.
Om kleine ruimtes in mijn eigen dozen op te vullen, heb ik knuffels van Rozemarijn gebruikt. Het zal een verrassing zijn bij het uitpakken wie we waar tegen zullen komen!
In de afgelopen maanden heb ik geprobeerd dingen van mijzelf weg te doen, die voor mij niet meer van waarde ware; sommige hiervan vond ik later terug in Rozemarijn's "geheime" huis, een plek waar ik eigenlijk nooit mag kijken. Ze had dan even in de vuilnisbak gegluurd en iets wat zij toch nog te mooi vond om weg te doen, er gewoon weer uitgehaald.
Dit liet ik dan even liggen, zodat zij er afscheid van kon nemen, en vervolgens belandde het dan toch weer bij het vuilnis.
Pijnlijk, maar toch hard nodig. We kunnen echt niet alles meenemen!

We praten veel over Nieuw Zeeland. Rozemarijn heeft er zo haar eigen ideeën over.
We fantaseren over een koffietentje, waar we poffertjes bakken (jawel, we willen onze loodzware gietijzeren poffertjespan meenemen!), Franse crèpes bakken, en waar Rozemarijn Kiwisap perst voor de gasten.
Met het Engels gaat het ook goed. Als we in de ochtend naar school fietsen, zingen we herfst liedjes in het Engels en liedjes van het Michaelsfeest en de Holy Grail.
Ze herkent woorden en kent er al talloze.
Ik heb er alle vertrouwen in dat ze het in Nieuw Zeeland snel zal oppikken. Volgens mij praat ze ons binnen een paar maanden volledig omver, met Kiwi-accent en al!
Aan dat Kiwi-accent zal ik ook wel weer flink moeten wennen.
Ik herinner mij dat ik in het begin niets kon verstaan. Het is moeilijk aan te geven wat er nou zo anders is, maar ik heb al een paar voorbeelden die ik kan noemen:
dikwijls wordt de e uitgesproken als i: egg wordt dan ìgg en leg wordt lìg.
As wordt vaak een soort ìs, het overbekende bro wordt een soort van brew.
Lastig dus.
Maar goed, leuk voor de oren!

Antipodes

Zo nu en dan begin ik het al een beetje te voelen. Kriebels.
Het besef dat het nu toch bijna echt gaat gebeuren!
Over drie maanden vertrekken we naar Nieuw Zeealand, het land dat nu nog in onze herinneringen leeft, en alvast in onze fantasierijke voorstelling.
Binnenkort zijn we er in het heden.
Als ik een datum opschrijf, schiet er een energiestoot door mijn buikstreek.
Wanneer ik vrienden bezoek, die ik sowieso maar een paar keer per jaar zie, denk ik: zou dit de laatste keer zijn dat wij bijeen zijn?
Van anderen weet ik zeker dat dit de laatste keer moet zijn geweest.
Wie van al onze dierbare vrienden en familieleden zal ik nog in het echt terugzien, naast het emailen, webcammen, skypen, hyven, bloggen?
Het is heel fijn om te horen hoe vrienden zelf ook bezig zijn met ons vertrek en en serieus over denken om bij ons langs te komen in Nieuw Zeeland.
Dat lijkt me dan ook echt geweldig.
Zal er regelmatig een Hollandse bezoeker bij ons in de tuin kamperen, of in de logeerkamer slapen, met wie wij op zoek gaan naar warmwaterbronnen, of een wandeling zullen maken op de gouden strandjes, met wie wij een tocht maken door de uitlopers van de Nieuw Zeelandse alpen, of een wandeling door één van de drie natuurparken in de omgeving?
Zullen onze ouders, broers en zussen ooit het avontuur aangaan en de grote oversteek maken? Ik zou het zo fijn vinden om hen dit prachtige land waaraan wij ons hart hebben verloren, te laten zien!
Zelf had ik gedacht ooit in Zuid-Frankrijk te eindigen, en met mij denk ik, een heleboel anderen.
Aan dit land had ik mijn hart verpand. Ik was het land een beetje geworden, ik wàs die taal, ik kon het dromen!
Maar nu leidt de weg van mijn leven mij met Harald en Rozemarijn naar een land werkelijk aan de andere kant van de wereld.
A l'antipode, noemen de Fransen dit. Dit is het punt aan de andere kant van de aarde, als je er een lijn recht doorheen zou trekken.
Nieuw Zeeland ligt dan op de hoogte van Spanje.
Bijna Nederland dus, maar ook bijna Frankrijk.
Ligt het toch op een lijn en kan het toch in de lijn der verwachtingen geplaatst worden, maar dan als tegenvoeter.
Of zoiets.

Tegenslag

Waar we al een beetje bang voor waren, is werkelijkheid geworden...De koper heeft zijn hypotheek niet rond kunnen krijgen...
Het leek zo mooi: je huis verkopen, en dan ook nog de laatste maanden doorbrengen in een huisje vlakbij de school van Rozemarijn...!
Jammer.
Nu moeten we hard aan de slag om er alsnog iets van te kunnen brouwen! Het huis verkopen is erg belangrijk, want de centjes die dat met zich meebrengt, hebben we eigenlijk hard nodig voor ons avontuur...!
We stromen gewoon maar mee op de golven van dit avontuur en vertrouwen erop dat het ons daar brengt waar we willen zijn!

Vijftien Dozen

Het grote pakken is begonnen.
Ons vertrek naar Nieuw Zeeland staat nog niet voor de deur, maar wel de mogelijkheid van een spoedige verhuizing. De kans wordt steeds groter dat ons huis binnenkort verkocht is!
In het weekend ben ik begonnen met de cd's uit hun hoesjes te bevrijden. Ik heb hen samen gebracht met hun boekjes, gezellig bij elkaar in een twee grote cd reis-mappen.
Zo slonk drie meter diverse muziek, tot tien centimeter geliefde geluidsopnames!
Op maandag zijn we, nadat we Rozemarijn uit school hadden gehaald, naar een bouwmarkt gegaan en hebben daar de 15 verhuisdozen gekocht die wij in gedachten hadden om naar Nieuw Zeeland te laten verschepen als de emigratie rond komt!
Een vreemde gedachte dat ik - verzamelaar - die mijn hele leven dierbare spulletjes bij elkaar heeft gespaard, maar een kleine selectie mee zal nemen...
Waar te beginnen, welke keuzes te maken wat wel en wat niet mee mag. Gelukkig heb ik in het afgelopen jaar al flink huisgehouden en weggedaan en weggegeven. Hierdoor was er al heel wat werk verricht.
Harald heeft het er niet zo moeilijk mee; hij is geen verzamelaar, hij kan gemakkelijk loslaten, en had sowieso niet zoveel spullen.
Rozemarijn en ik daarentegen, zullen een beetje moeten strijden om de plaats in de dozen.
Zeven heb ik er al gevuld. Met een gedeelte van mijn boeken, waarvan ik overigens had gedacht dat ik ze allemaal zou meenemen, maar uiteindelijk wist ik toch nog een aantal planken boeken een andere bestemming te geven, nadat ik ervan doordrongen was dat ik ze niet persé in Nieuw Zeeland hoefde te hebben.
Het is een moeilijk, inspannend, en energie onttrekkende klus, die uiteindelijk gelukkig óók bevrijdend is! Hoe gek het ook klinkt. Zeker omdat het om hele mooie en waardevolle boeken gaat.
Zeker had ik ook geweten dat de dagboekjes uit mijn kindertijd mee zouden moeten; maar toen ik ze stuk voor stuk nog eens bekeek, besefte ik dat ook dit niet nodig was.
Schattig, onnozel, lief, onschuldig waren ze, maar dat leven draag ik in me.
Mijn agenda's, schrijfsels en aantekeingen van latere leeftijd echter zijn wel erg de moeite waard. Deze zijn inmiddels veilig opgeborgen in één van de verhuisdozen.
Gisteravond mochten we het eerste grofvuil buiten zetten.
Heel wat spullen die nergens meer naartoe kunnen en hoeven zijn vanmorgen opgehaald.
Ondanks al dit werk van de afgelopen week, ziet ons huis er nog steeds heel gewoon bewoond uit.
Ik had stiekem gehoopt al echt in de verhuis stemming te komen, maar ons huisje blijft gewoon nog vertrouwd en ons huisje.

Inwijdingswegen

Hoewel een groot gedeelte van mijn bezigheden en gedachten te maken heeft met onze grote oversteek naar de andere kant van de aardbol, gaat het leven hier in Nederland ook gewoon door.
En naast alle gewone dingen, gebeuren er ook hier heel bijzondere dingen.

Zo is Rozemarijn vandaag met haar klasje oudste kleuters, door haar lieve kleuterjuf, naar de aula van school gebracht, waar zij als nieuwe Eerste Klassers werden toegezongen door de hele school.
Zo heeft de kleuterjuf symbolisch de klas overgedragen aan hun nieuwe meester.
Het was een ontroerend en mooi moment; wij als ouders van de nieuwe leerlingetjes mochten achterin de aula meekijken en meezingen en invoelen wat er door die kleine koppetjes heen ging...
Eerst zongen de schattige kinderstemmetjes de canon :
Uit vele richtingen zijn wij gekomen En als wij hier allen samenzijn En in de ruimte onze stemmen samenstromen Dan kunnen wij ons voelen opgenomen In liefdevol verbonden zijn

En vervolgens werden de Eerste Klassers, zoals het een Vrije School betaamt, nu ook ingewijd met het Oer-Vrije-School lied: In the Quest of the Holy Grail. Voor mij altijd weer een kippenvel-moment:
In the quest of the holy grail,
do we wander from land to land,
in our duty we shall not fail,
if in God's light we stand.
But if falsehood, and doubting in the heart hold sway,
then is banished from the soul the light of day.

Toen waren de leerkrachten van de klassen aan de beurt om in een symbolisch verhaal, of iets uit de lesstof van het komende jaar, iets van het geheim van de ontwikkeling van het kind in deze periode bloot te leggen.
Het nieuwe schooljaar is begonnen. Rozemarijn is duidelijk geen kleuter meer.
Ze toont een plezierige leergierigheid en leert snel.
In de vakantie hebben wij veel tijd besteed aan de voorbereiding op de Engelse taal. We kennen inmiddels een tiental Engelse rijmpjes en versjes en ook een variatie aan Engelse kinderliedjes.
Het leuke is dat Rozemarijn door er zo mee bezig te zijn een flinke woordenschat heeft opgebouwd.
Ze kent woorden als kitchen, window, maar ook mouse and mice, foot and feet.
Vrijwel ieder woord weet ze te relateren aan een verhaaltje, een liedje, of een zinnetje uit een film. Ze is ook reuze trots als ze een moeilijk nieuw woord kent.
Een ander leuk ezelsbruggetje hoort bij het woord fiets. Toen we dat aan het leren waren, was ik juist een keer thuisgebracht door onze vriend Mike, op zijn Bike. Dat is nu dus een makkie voor Rozemarijn. We lachen het iedere keer weer uit!

Nog een paar maanden en dan mag Rozemarijn opnieuw de inwijdingsweg naar de Eerste Klas maken, en dan in Motueka.

Immateriele Verrassing

Omdat wij bezig zijn met afstand doen van veel van ons materiële hebben en houden, hebben wij onze omgeving ook duidelijk gemaakt dat wij geen nieuwe dingen meer willen hebben; het meeste zal toch niet mee kunnen naar Nieuw Zeeland...
Mijn ouders hebben dit goed begrepen en zijn op zoek gegaan naar een niet materieel verjaardagskado, maar wel één die we in onze herinnering mee kunnen nemen.
Een aantal weken geleden had ik van mijn moeder door gekregen dat ik maandag 17 augustus moest vrijhouden. Vorige week kreeg ik te horen dat we naar Amsterdam zouden gaan.
Omdat ik erg van verrassingen hou, wilde ik verder niets weten, behalve hoe laat we bij mijn ouders, die op Rozemarijn zouden passen, weg moesten.
Ook had ik niets opgezocht op internet over wat er ook maar kon zijn op de 17e augustus en ook had ik mijn ogen niet laten glijden over posters en aanplakbiljetten in Amsterdam.
Harald had de aanwijzingen gekregen hoe er te komen, en na iets meer dan een uur reizen, stonden we dan voor Paradiso.
Toen kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer de baas en ik zag wat ons te wachten stond:
Een prachtig concert van Heather Nova!!!!
Het was ook een geweldig en ontroerend optreden.
Wat een goede vondst van mijn moeder, wie ik in de jaren negentig enthousiast heb gekregen voor die alles doordringende stem van Heather Nova.
Wat een mooi kado. Dit nemen wij mee naar Nieuw Zeeland; het weegt niets en het neemt geen ruimte in!

Wat heb ik toch een lieve ouders. Wat hebben zij mij toch altijd goed getracht te volgen en inleven in wat ik ook heb gedaan en waarheen ik ook ben geweest!
Ik zal hen missen in Nieuw Zeeland. Wat zou ik hen en ook mijn andere familieleden en dierbare vrienden graag bij me hebben!
Het begint nu door te dringen wie en wat we hier gaan achterlaten.
Toch heb ik nog steeds het gevoel dat techniek en telecommunicatie ons dicht bij elkaar kùnnen en zùllen houden!

Stroomversnelling

Gisteren hebben we een enorme doorbraak gemaakt in ons proces en zijn we plotseling in een stroomversnelling geraakt die de werkelijkheid ineens heel reëel maakt.
Al een paar weken geleden hadden we de "International Student Pack" ontvangen, van de Motueka Rudolf Steiner School; een map met informatie over allerlei protocollen van staat en school en de aanmeldingsformulieren voor Rozemarijn.
Deze week ben ik de papieren eens goed gaan bestuderen en ben ik begonnen met het invullen en aan de slag gegaan met het bijeen krijgen van alle informatie, papieren, verzekeringen, documenten.
Er dient een aanvraag te worden gedaan bij Immigration New Zealand voor een International Student Visa/Permit.
Daarnaast dienen wij ook een aanvraag te doen voor een visum voor het jaar, zodat wij er zonder problemen als toerist kunnen blijven.
Het is natuurlijk de bedoeling dat ik tijdens dit jaar werk vind, waarvoor ik een Work Permit ga aanvragen en dan door naar de Permanent Residence, de verblijfsvergunning.
Ik vind het heel leuk om mee bezig te zijn; af en toe even een telefoontje naar de ambassade, waar ik meteen van mijn à propos gebracht word door het wonderlijke Nieuw Zeelandse accent dat soms zo moeilijk te verstaan is, en waardoor ineens de meest kromme Engelse zinnen construeer...; dan weer een mailtje naar de school in Motueka, die altijd snel en vol enthousiasme antwoorden; heerlijke klusjes!
Vandaag kreeg ik een lieve email van Patsy uit Motueka, die schreef dat ze me iets te melden had dat ik wel interessant zou vinden:

"Something you might be interested in. I have just completed an anthroposophical music therapy training. We also have an extra lesson teacher (not employed by the school but working with children from the school). An anthroposophical nurse has recently moved to the district and is currently working with our children. We also have an anthroposophical doctor who comes to the school from time to time (from Christchurch) and a curative eurythmist who come occasionally from Wellington. The School doesn't have enough money to employ any of us to do these therapies so we deal directly with parents, although children can be referred to by the school (through the visiting doctor's recommendations). We're about to begin a 'health' reading group to read Steiner's medical or related lectures. It would be nice to eventually get a health centre going in the area sometime in the future."

Dit lijkt wel een droom die uitkomt! Hier zou ik zo willen instappen! En wellicht kan dat over een paar maanden!

Een aantal maanden geleden liep Harald een kennis tegen het lijf die hij vertelde over onze plannen en dat we bezig waren om ons huis te verkopen. De kennis zei dat hij juist op zoek was naar een huis.
En zo kwam hij een paar weken later kijken naar ons huis en hij gaf te kennen dat hij wel geïnteresseerd was.
Een nieuw proces werd op gang gebracht.
Gisteravond is hij opnieuw gekomen om zijn toekomstig huis aan zijn vriendin te laten zien en ook zij was er erg enthousiast over.
Wellicht vindt binnen een paar maanden de overdracht plaats. Wij kunnen zolang in het huis dat hij achter laat en zo hebben we een prima verblijfplek tot wij dit landje verlaten!
Het leuke is dat zijn huisje op steenworp afstand van de school van Rozemarijn staat!
Helemaal mooi.
We stromen lekker door, al lijkt het nu wel een beetje te kolken van alles dat op ons afkomt!

Mee(be)leven van anderen

Soms vliegt er tussen de zware, knarsende wielen van de bureaucratie ineens een licht berichtje binnen, dat ons hart doen oplichten.
Albertine, mijn vriendin, collega en teamleider heeft kortgeleden een ontmoeting gehad met een vrouw uit Nieuw Zeeland. Op een gegeven moment ging het gesprek dat tussen hen was ontstaan, over de emigratieplannen van Harald en mij en over hoe moeilijk het was gebleken, om op mijn papieren binnen te komen, ondanks mijn opleidingen en de bijna 10 jaar werkervaring bij hen op Oudezijds 100. Ze vertelde erbij dat zij mij liever niet zou laten gaan, maar ze gunt ons het beste aan de andere kant van de wereld. Dat vind ik heel mooi van haar.
De vrouw, een psychologe, vertelde haar, dat zij wellicht wel ingangen kent om binnen te komen en een goede baan te bemachtigen.
Ook heeft zij het idee dat Harald, ook zonder papieren, in het Jongerenwerk van Nieuw Zeeland terecht kan.
Wij hopen haar binnenkort te ontmoeten, want zij zou wel eens ideeën kunnen aandragen die de sleutel blijken te zijn tot de Bibelebonse Berg!
Albertine had het gevoel dat deze ontmoeting een diepere bedoeling had.
Fijn om te weten dat anderen meedenken en meeleven in ons proces.

Motueka

Motueka is een klein stadje in de Tasman bay, aan de noordkust van het Zuidereiland van Nieuw Zeeland.
Het stadje telt ongeveer 6500 inwoners en heeft er vanaf januari '10 hopelijk drie inwoners bij!
Motueka ligt aan de doorgangsweg tussen Nelson en Golden Bay met haar gouden stranden; het stadje heeft als achtertuin het prachtige Abel Tasman park.
De naam stamt af van de woorden Motu Weka, wat in het Maori 'Weka eiland' betekent.
De weka is een van de vleugelloze vogels van Nieuw Zeeland.
Er is veel te doen in het gebied; er zijn vele wandelroutes, zowel lange als korte, waarbij overnacht kan worden in diverse hutten, voor wie geen puf meer heeft om te lopen vaart er een watertaxi langs de goudgele strandjes, er kan geklommen worden, er zijn grotten.
Het is er zonnig en vruchtbaar. Er groeit hop, er groeien kiwi's en appels.
En er is een Vrije School, een van de weinige die Nieuw Zeeland telt.
Allemaal redenen die ons naar Motueka trekken.

De wind komt uit onverwachte hoeken

Het bootje dat met ons op weg naar Nieuw Zeeland koerst, heeft dan weer eens forse tegenwind en dan weer eens de wind flink in de zeilen.
Er is geen peil op te trekken. Het emigratie proces verloopt grillig, maar ook dat heeft wel zijn charmes.

Omdat onze tickets gekocht zijn, heb ik de eerste aanzet gedaan om Rozemarijn aan te melden bij de Vrije School van Motueka. Wij kregen een email terug waarin Rozemarijn van harte wordt verwelkomd, maar waarin ook vermeld werd dat wij de Nieuw Zeelandse staat 3000 euro moeten doneren, omdat Rozemarijn op een toeristenvisum naar school zal gaan, ongeacht welke school. Dat was wel even schrikken...Dat is namelijk een groot gedeelte van het geld dat wij voor een rustig jaartje Nieuw Zeeland hadden gespaard.
Over de eerste schrik zijn we inmiddels heen en leggen ons er maar bij neer. Naar school zal ze toch moeten!

Ruim een maand geleden heb ik contact opgenomen met de directie van de dienstverlenende instantie waar ik al geruime tijd probeer te solliciteren.
Ik heb hen de briefwisseling met duidelijke communicatie stoornis voorgelegd die ik had gehad met een van hun werknemers en gevraagd of zij konden uitzoeken waar en wat er was mis gegaan.
Ik bleef uiterst beleefd, want ik zou wel eens van deze instantie afhankelijk kunnen zijn als wij in Nieuw Zeeland verder willen komen.
Ik legde geen druk op de instantie, maakte geen verwijten naar de desbetreffende persoon, maar bleef uiterst beleefd om niet de indruk te wekken van dat zeikwijf uit Nederland dat maar door blijft zagen over iets wat in hun ogen onbelangrijk of onmogelijk is.
Ik was geenszins verbaasd dat ik na een maand nog niets gehoord had.
Omdat wij inmiddels onze vliegtickets binnen hadden, schreef ik hen een behoorlijk directe mail. Ik vroeg hen of er inmiddels een evaluatie had plaatsgehad en of men zo vriendelijk zou willen zijn mij hiervan op te hoogte te brengen.
Ook schreef ik dat wij in december voet aan wal zullen zetten in Nieuw Zeeland, dat wij ons zullen settelen in Motueka en dat ik in januari, of na de zomervakantie, in februari bij hen langs zal komen om het eens te hebben over de mogelijkheden voor een baan!
Gisteren kreeg ik een prachtige en hoopgevende mail terug:
Excuses voor de lack aan response en ik moest zeker langskomen als we in Nieuw Zeeland zijn aangekomen. Ik kan dan solliciteren op een baan die mij interessant lijkt!
Ook heeft mijn sollicitatie en CV in de afgelopen periode meegedongen naar een baan als Social Worker (waarvoor ik volgens Immigration New Zealand niet voldoende voor gekwalificeerd was...!) zonder dat ik daar erg in had!
Zo zie je maar...!
Het geeft in ieder geval weer wat vertrouwen dat de dingen zo zouden kunnen gaan lopen als wij hopen en wensen en dat is fijn!

We gaan!!!!

We hebben zojuist onze tickets naar Nieuw Zeeland gekocht!!! We gaan het gewoon doen, op onze manier! Zoals wij er zin in hebben!
We vertrekken op eerste Kerstdag!
Wat zullen we meemaken op een Kerstvlucht? Als kerstmannen verkleedde Koreaanse stewards en stewardessen?
Voortdurend 'dreaming of a white Christmas' via de koptelefoon?
Zeurderige kerst films op het schermpje voor onze neus?
Kalkoen op het menu? Met kadootjes gevulde sokken? Een plastic kerstboompje met knipperende verlichting in de cockpit?
We zullen het wel merken!
We hebben er in ieder geval oneindig veel zin in!

Een jaar de tijd om onze witte droom waar te maken.

Wij maken een lange neus naar de Immigratie Dienst van Nieuw Zeeland en gaan alles lekker op onze eigen manier doen.
Wie weet komen we er dan wèl!
Ons huis verkopen zit er niet in... De makelaar stelde een verkoopbedrag voor dat luttele duizenden euro's lager lag dan wij in gedachten hadden. Niet dat wij zo op geld belust zijn, maar wij willen er toch minimaal uithalen wat wij erin hebben gestopt.
En dat kan in deze tijd dus niet. Raakt de mensgemaakte illusie van de krediet crisis ons toch ook, terwijl wij ons daar verre van proberen te houden in alle opzichten, zelfs in gedachten...!
Maar goed, wij zijn flexibel en onze plannen ook. De rek is er nog lang niet uit en het plezier in het plannen en fantaseren is een heerlijke tijdsbesteding.
Het plan is nu om ons huis te verhuren, in ieder geval voor een jaar.
Met een jaar-ticket en een toeristenvisum zullen wij in Nieuw Zeeland landen, een huisje zoeken, de eerste voorbereidingen doen en dan hard aan de slag gaan met het solliciteren ter plekke.
Vanaf de andere kant van de wereld lukt het dus niet; ze nemen mij niet serieus, reageren niet, zelfs niet als ik met verbazing mijn mislukte correspondentie doorgeef aan collegae hogerop van de desbetreffende persoon...
Van vrienden die sinds januari in Nieuw Zeeland zijn, heb ik begrepen dat men sollicitanten op de een of andere manier niet gauw serieus nemen. Je moet echt strijden voor een werkplek.
Nou, daar kom ik dan, om als een tijger mijn werkprooi op te jagen, binnen te halen en te behouden!
Rozemarijn kan na de zomervakantie, begin februari beginnen op de Vrije School van Motueka.
Zo creëren wij een fundament, waarop de plannen kunnen rijpen en opgebouwd kunnen worden.
Mocht een instelling of bedrijf met mij in zee willen, dan kan een Werk Visum aangevraagd worden en als dat voor elkaar is, gaan we voor de Permanent Residence.
Het is een omweg, maar nooit geschoten is altijd mis!
Mocht het allemaal anders lopen en tot niets komen, dan komen we op ons retour ticket terug naar Nederland en dan zien we wel weer verder.

We zijn van plan deze week ons vliegticket te kopen! We zoeken heen en weer op het internet naar de beste deal.
Er zijn goedkope en kortere vluchten via de Verenigde Staten, maar omdat we in dat land waarvan we niet weten waar ze nou eigenlijk in het geniep mee bezig zijn, niet geregistreerd (finger print en foto!) willen komen te staan, nemen we toch maar de duurdere en langere vlucht over Azië.
Ja, hoe buigzaam we op het ene front ook kunnen zijn, bepaalde principes houden toch stand!

Intussen hebben we hier in Nederland heerlijke tijden gehad.
Rozemarijn heeft haar zesde geboortedag gevierd, we hebben een week met een groep dierbare vrienden gekampeerd in Duitsland, waar we kleine vuurtjes stookten, muziek maakten, heerlijk aten en dronken, wandelden, klommen, zongen, en onze vriendschap vierden.
Ook heb ik er een baantje bij, in de naschoolse opvang bij Rozemarijn op school. Voor de leuk, maar ook om wat extra te verdienen voor Nieuw Zeeland.

Zal dit inderdaad een jaar met twee zomers worden?

Brengen scherven echt geluk? of: Een geluk bij een ongeluk

Morgen komt de makelaar voor een oriënterend gesprek.
We gaan ons huis dus te koop zetten.
Al dagen ben ik druk in de weer met schiften, scheiden, weggeven en wegdoen van alles wat ik in mijn leven heb verzameld, maar ook dingen die Harald en ik samen hebben verkregen.
Alles wat door mijn handen gaat bekijk ik nog eens goed en bedenk dan bij welke categorie het bij ons vandaan gaat.
Ik heb daar altijd heel veel moeite mee gehad. Het was wel mijn wens om zo min mogelijk materialistisch te zijn, maar voor mij kon aan een kleinigheid al een herinnering hangen, die ik dan voor altijd met me wilde meedragen.
Een plectrum waar Melanie Safka mee heeft gespeeld in 1986; prachtige stenen en edelstenen die altijd met mij zijn mee verhuisd; het potje met de eerste meconium van Rozemarijn; mijn verzameling platen; opgebouwd vanaf mijn tiende jaar; de cassettebandjes; bijzondere stukjes glas uit Chartres; een stuk bewerkt marmer, ooit door een brutaal vriendje van mij meegenomen uit een tempel in Athene; het grootste gedeelte van een stapel syllabussen van mijn opleiding voor Kunstzinnige Therapie, nooit meer in gekeken een jurkje dat ik droeg toen ik 15 was maar waar ik nu echt niet meer in pas; en ga zo maar door......het is mij gelukt er afscheid van te nemen en er afstand van te doen.
Zakken vol kleding is reeds op weg naar mensen in arme landen (hoop ik).
Aan de kringloop geven wij niets meer. Die zijn tegenwoordig alleen maar uit op flink geld verdienen aan spullen die zij krijgen. Dat gaat er bij mij niet in.
Je moet er voor vijftig cent een trui kunnen kopen, niet voor vijf euro!

De van mijn oma geerfde meubeltjes zijn terug naar mijn ouders, wanneer we vertrekken volgt de rest en kan ook het overige grote meubilair weg. Wie tegen die tijd behoefte heeft aan een en ander, moet dan maar even langskomen.
Wie ons huis wil kopen, kan zich natuurlijk ook melden!

Naast het zo ruimtelijk mogelijk maken van ons huis, ben ik ook aan de slag gegaan met het schuren, plamuren en lakken van de schuifdeuren; een klus die al bijna zes jaar op mij ligt te wachten. Alleen Harald herinnerde mij er zo één keer per jaar aan, maar omdat ik er nooit echt zin in had, bleef de klus maar liggen.
Afijn, we hebben de deuren uit hun rails getild en in de kamer neergezet, tegen de kamerdeur, alwaar ik hard aan de slag ging met schuurpapier en plamuur.
Het zag er prachtig uit en ik wilde gaan beginnen met lakken, toen ik bedacht dat ik nog even een krantje eronder moest leggen, voor eventuele druppels verf.
Eén moment dacht ik niet na en nam op de automatische piloot de huiskamerdeur naar de kamer en....KRAK! daar viel de deur met ruit van 1.80 cm x 64 cm op tafel in miljoenen stukjes.....
Dit was nou niet de bedoeling van onze opknapbeurt van het huis...
Ik ben meteen in de weer gegaan met offertes bij de glashandel en met het uitzoeken van de verzekering en gelukkig wordt een nieuwe ruit vergoed!!!!
Laten we er vanuit gaan dat deze miljoenen scherven ons geluk brengen!

Hoe dan ook, we gáán

Een maand vol overdenkingen, hoop, teleurstellingen, inspiratie, moed, tegenslag, vooruitdenken, fantaseren, terugdeinzen en geestelijke zaadjes planten in Nieuw Zeelandse bodem hebben wij achter ons liggen.
Het nieuws dat mijn kwalificaties niet in aanmerking kwamen voor de bonuspunten omdat het niet werd toegeschreven aan het gebied waar Nieuw Zeeland een tekort aan heeft, kwam bij mij nog al rauw binnen.
Het voelde alsof iemand die mij niet eens kent, mij heeft mogen beoordelen op mijn opleidingen, mijn studies, mijn inzet, kwaliteiten.
Het leek wel alsof ik de verkeerde studie keuzes heb gemaakt, of niet hard genoeg heb gewerkt. Alsof de promotie die ik in de tien jaar die ik vol plezier werk er niet toe deden.
In deze eerste fase van de Expression Of Interest, hebben we niet eens uit kunnen leggen waarom wij naar Nieuw Zeeland willen emigreren, welke band wij met het land hebben, dat ik al welkom ben op de Vrije School in Motueka!
Louter op basis van de bureaucratie zijn wij eruit gegooid. Er is niet gekeken naar onze motivatie, onze werkelijke talenten en kwaliteiten.
Dit heb ik in een duidelijke brief duidelijk gemaakt aan onze EOI case manager.
Tot op de dag van vandaag heeft zij nog niet gereageerd, terwijl wij maar twee weken de tijd hadden om te reageren op haar beslissing...
Ze hebben het er vast heel druk, op het Immigratie kantoor.

Op het advies van onze case manager, zijn we hard aan het solliciteren gegaan.
Welzijnsorganisaties en de gezondheidszorg, lopen over het algemeen via de overheid.
Ik heb de Nelson-Marlborough-district-Health-Board aangeschreven, aangezien zij daar vele vacatures hebben voor Support Worker (in het Nederlands SPW-er).
Via het internet en via de post heb ik gesolliciteerd.
Middels een automatische mail kreeg ik te horen dat ik binnen 5 werkdagen bericht zou krijgen.
Twee weken later had ik nog niets gehoord.
Zo schijnt het in Nieuw Zeeland te werken en dat irriteert mij enorm. Daarom stuurde ik een beleefde email met de vraag of mijn aanvraag was binnengekomen en of zij mijn pakketje met sollicitatiebrief, CV, diploma's, referenties, e.d hadden ontvangen.
Vrij snel kreeg ik een email terug die mij gewoonweg schokte, zo onprofessioneel als deze bij mij binnendrong: "Goodmorning" stond er, niet eens aan wie de email geadresseerd was.
In één zin werd er duidelijk gemaakt dat men in Nieuw Zeeland alleen kan solliciteren met een Work Permit. Ja, dat was mij ook wel duidelijk. Maar zowel in mijn email als in mijn brief heb ik uitgelegd dat wij een job offer nodig hebben om verder te kunnen.
Mijn brief was dus duidelijk niet gelezen.
Maar waar mijn haren echt van overeind gingen staan, was het einde van de mail:
"Cheers" stond er. Wat een gebrek aan professionaliteit!
Cheers is iets dat je tegen vrienden zegt, maar toch zeker niet tegen een sollicitant!
Ik hou erg van informaliteit en amicaliteit, maar van een overheidsinstelling verwacht ik toch iets anders....Yours sincerely of Yours faithfully, desnoods Kind regards, maar Cheers....!?
En daarnaast gaf Jan ook nog eens informatie die niet klopt!
Wellicht heeft zij geen zin in dat gedoe met zo' n emigrant.

Maar hoe kun je nou de cirkel binnenkomen, als je geen Work Permit krijgt, maar wel moet solliciteren om er een te krijgen, terwijl men je niet met je in zee wil gaan, omdat je geen Work Permit hebt....Aaargh!!!

Maar goed, in een zeer beleefde en formele email aan Jan, om haar het goede voorbeeld te tonen, en legde haar nogmaals uit dat wij een job offer nodig hebben om verder te kunnen met onze procedure, daarom citeerde ik Ash Gopal, die had geschreven: There are many employers who recruit from outside of New Zealand , and who are more than willing to accommodate the time it takes for the immigration process - if you have the skills they require, they will wait.
Vanmorgen ontving ik een email van Jan terug, die mij nog verder in verwarring bracht.
Dear Ash, stond er Thank you for your email. Please refer to our website under the vacancies section closer to the time when you are arriving here. You are welcome to apply on-line for any vacancies that interest you.
Huh? Had ze het nou tegen mij, of tegen Ash, met haar Engelse status?
En kan ik nu plotseling wel reageren op iedere vacature die ik maar wil?
Had ze wel mij voor zich, met onze status geen permanent residence, geen work permit?
Deze Jan leest haar mail niet goed, geeft vage antwoorden, sticht een hele hoop verwarring daar waar wij juist klaarheldere duidelijkheid willen en nodig hebben!
Ik heb haar vanmorgen maar weer een mailtje gestuurd, waarin ik mijn verwarring aan haar voorleg. Benieuwd hoe dit verhaal zich verder gaat ontvouwen.
Ik blijf beleefd en netjes, want wie weet zit ik over een paar maanden in de stoel tegenover Jan gebogen over een arbeidsovereenkomst! Cheers!

Harald en ik hebben plan B, plan C en plan D uit te kast getrokken.
We mogen nu nog 5 maanden meedobberen in de pool.
Als wij tegen die tijd nog geen job offer hebben, sturen we nog een Expression Of Interest in.
In december vertrekken we hoe dan ook naar Nieuw Zeeland.
In het meest gunstige geval met een Permanent Residence of een Work To Residence, wat het recht geeft om tijdens het verblijf te werken terwijl aan de Permanent Residence gewerkt wordt.
Mocht dit ons allemaal niet toebedeeld worden, dan trekken we onze stoute schoenen aan, verkopen we hier de boel en vertrekken we op een toeristen visum naar Nieuw Zeeland.
In Nieuw Zeeland gaat Rozemarijn vast naar haar schooltje en gaan wij er flink op los solliciteren.
Hopelijk hebben werkgevers er dan meer vertrouwen in, omdat wij alles al op alles hebben gezet en reeds in Nieuw Zeeland zijn.
Als wij dan een job offer krijgen, hoeven we dit alleen maar door te geven en kan onze immigratie worden voltooid!
Dit laatste plan is heel spannend en niet hoe wij het zouden willen, maar als Immigration New Zealand ons niet de mogelijkheid geeft om het op een veilige manier te doen, dan maar op de bonnevoie! En zo zijn wij eigenlijk ook wel een beetje.
Het avontuur ligt dus in meervoud voor ons en we gáán er voor!

Onze EOI ligt dan al in de pool te wachten op een baan.