Het is een maandje stil geweest op dit blog, maar dat wil niet zeggen dat wij stil hebben gezeten en dat er niets is gebeurd.
We zijn hard bezig geweest met wachten.
Daarnaast hebben we op Rozemarijn's school mensen leren kennen die aan het eind van de emigratie procedure zaten en inmiddels naar Nieuw Zeeland zijn geëmigreerd.
Michiel en Esther, ouders van Tim (die in de parallelklas van Rozemarijn zat) en Thomas, hadden het lekker rigoureus en vol vertrouwen aangepakt en hadden nog vóór de uiteindelijke uitslag van de Immigration New Zealand hun huis verkocht en een enkele reis Nieuw Zeeland aangeschaft.
Vlak voor hun vertrek hebben zij een Work To Residence gekregen en zijn zij op 30 december vertrokken.
Wij hebben elkaar in de afgelopen periode regelmatig op school gesproken over de procedure. Hoe heerlijk is het om over de NZQA, EOI, of ITA te kunnen spreken zonder er nog even bij te hoeven uitleggen hoe het allemaal ook al weer in elkaar steekt.
We hebben een avond met elkaar doorgebracht in hun huis dat op het punt stond ingepakt te worden. De ingeklapte verhuisdozen lagen al op een grote stapel naast de bank waar wij eerst lekker een kopje thee en koffie dronken, alvorens de wijn en de fotoboeken van Nieuw Zeeland op tafel kwamen.
Het is heel fijn om ervaringen te kunnen delen over het vertrouwen in de grote stap en tevens de onzekerheden en het verdriet over het moeten achterlaten van familie en vrienden.
Nu ze zijn vertrokken, houden we contact via onze blogs. Zie de blog "Familie in beweging", als je het leuk lijkt om hun avontuur te volgen.
Wachten is lastig en spannend tegelijk. Vooral als je weet dat in Nieuw Zeeland de kerstperiode betekent dat alles op een lager pitje komt te staan. Het is dan namelijk zomervakantie aan de andere kant van de aardbol.
(Toen wij begin december 2004 in Nieuw Zeeland aankwamen en ons Toyota Town Ace busje het na drie dagen begaf, de koppakkingen waren volkomen versleten of zoiets, moesten we tot half januari wachten voordat de garage er iets aan kon doen!!!
In de tussentijd mochten we gelukig van een kennis een auto lenen, in ruil voor een grote schoonmaakbeurt van de ijzeren bak, en kochten we een tweede hands tent, zodat we konden kamperen.
Deze tent hebben we later half opengeknipt, zodat we onze bus erin konden rijden en zo een geweldige voortent hadden.)
Toch ontvingen we half december we een brief van de New Zealand Immigration Service, waarin stond dat onze EOI was selected for consideration en was doorgestuurd naar de afdeling van de Immigratie dienst in Londen, Engeland.
Afgelopen dinsdag kregen wij een mailtje van de case manager in Londen, die ons is toegewezen!
Zij vroeg ons om haar een kopie van de NZQA assessment toe te sturen en een en ander te verduidelijken over mijn werkervaring.
Gisteren heb ik alle gevraagde documenten naar Londen gefaxt, dus nu kan mevrouw Gopal aan de slag met onze EOI!
We waren eigenlijk van plan om, mochten we een Invitation To Apply krijgen, ons dossier op te vrolijken en uit te dossen met Harald's Nieuw Zeelandse zwemdiploma's en een certificaat van de Scouting uit de jaren '80 en met mijn certificaat van de Universiteit van Leiden, waar ik twee semesters Maori taalverwerving heb gedaan, maar nu wij vermoeden dat onze case manager waarschijnlijk van Indiase of in ieder geval hindoestaanse afkomst is weten wij niet of dit wel zin zal hebben.
Wellicht heeft zij gewoon bij de Nieuw Zeelandse ambassade gesolliciteerd en is zij aangenomen omdat zij de juiste papieren had, maar heeft zij verder niet echt iets met het land.
Waarschijnlijk is zij helemaal niet gevoelig voor onze reeds bestaande band met Nieuw Zeeland en is het gewoon werk voor haar.
Toch denk ik dat we haar warm moeten zien te krijgen voor ons verlangen om naar dit land te verhuizen en haar overtuigen dat ze ons moeten hebben, dat Nieuw Zeeland ons nodig heeft!
Nu maar weer wachten op een nieuw bericht van miss Gopal.
