Motueka

Motueka is een klein stadje in de Tasman bay, aan de noordkust van het Zuidereiland van Nieuw Zeeland.
Het stadje telt ongeveer 6500 inwoners en heeft er vanaf januari '10 hopelijk drie inwoners bij!
Motueka ligt aan de doorgangsweg tussen Nelson en Golden Bay met haar gouden stranden; het stadje heeft als achtertuin het prachtige Abel Tasman park.
De naam stamt af van de woorden Motu Weka, wat in het Maori 'Weka eiland' betekent.
De weka is een van de vleugelloze vogels van Nieuw Zeeland.
Er is veel te doen in het gebied; er zijn vele wandelroutes, zowel lange als korte, waarbij overnacht kan worden in diverse hutten, voor wie geen puf meer heeft om te lopen vaart er een watertaxi langs de goudgele strandjes, er kan geklommen worden, er zijn grotten.
Het is er zonnig en vruchtbaar. Er groeit hop, er groeien kiwi's en appels.
En er is een Vrije School, een van de weinige die Nieuw Zeeland telt.
Allemaal redenen die ons naar Motueka trekken.

De wind komt uit onverwachte hoeken

Het bootje dat met ons op weg naar Nieuw Zeeland koerst, heeft dan weer eens forse tegenwind en dan weer eens de wind flink in de zeilen.
Er is geen peil op te trekken. Het emigratie proces verloopt grillig, maar ook dat heeft wel zijn charmes.

Omdat onze tickets gekocht zijn, heb ik de eerste aanzet gedaan om Rozemarijn aan te melden bij de Vrije School van Motueka. Wij kregen een email terug waarin Rozemarijn van harte wordt verwelkomd, maar waarin ook vermeld werd dat wij de Nieuw Zeelandse staat 3000 euro moeten doneren, omdat Rozemarijn op een toeristenvisum naar school zal gaan, ongeacht welke school. Dat was wel even schrikken...Dat is namelijk een groot gedeelte van het geld dat wij voor een rustig jaartje Nieuw Zeeland hadden gespaard.
Over de eerste schrik zijn we inmiddels heen en leggen ons er maar bij neer. Naar school zal ze toch moeten!

Ruim een maand geleden heb ik contact opgenomen met de directie van de dienstverlenende instantie waar ik al geruime tijd probeer te solliciteren.
Ik heb hen de briefwisseling met duidelijke communicatie stoornis voorgelegd die ik had gehad met een van hun werknemers en gevraagd of zij konden uitzoeken waar en wat er was mis gegaan.
Ik bleef uiterst beleefd, want ik zou wel eens van deze instantie afhankelijk kunnen zijn als wij in Nieuw Zeeland verder willen komen.
Ik legde geen druk op de instantie, maakte geen verwijten naar de desbetreffende persoon, maar bleef uiterst beleefd om niet de indruk te wekken van dat zeikwijf uit Nederland dat maar door blijft zagen over iets wat in hun ogen onbelangrijk of onmogelijk is.
Ik was geenszins verbaasd dat ik na een maand nog niets gehoord had.
Omdat wij inmiddels onze vliegtickets binnen hadden, schreef ik hen een behoorlijk directe mail. Ik vroeg hen of er inmiddels een evaluatie had plaatsgehad en of men zo vriendelijk zou willen zijn mij hiervan op te hoogte te brengen.
Ook schreef ik dat wij in december voet aan wal zullen zetten in Nieuw Zeeland, dat wij ons zullen settelen in Motueka en dat ik in januari, of na de zomervakantie, in februari bij hen langs zal komen om het eens te hebben over de mogelijkheden voor een baan!
Gisteren kreeg ik een prachtige en hoopgevende mail terug:
Excuses voor de lack aan response en ik moest zeker langskomen als we in Nieuw Zeeland zijn aangekomen. Ik kan dan solliciteren op een baan die mij interessant lijkt!
Ook heeft mijn sollicitatie en CV in de afgelopen periode meegedongen naar een baan als Social Worker (waarvoor ik volgens Immigration New Zealand niet voldoende voor gekwalificeerd was...!) zonder dat ik daar erg in had!
Zo zie je maar...!
Het geeft in ieder geval weer wat vertrouwen dat de dingen zo zouden kunnen gaan lopen als wij hopen en wensen en dat is fijn!

We gaan!!!!

We hebben zojuist onze tickets naar Nieuw Zeeland gekocht!!! We gaan het gewoon doen, op onze manier! Zoals wij er zin in hebben!
We vertrekken op eerste Kerstdag!
Wat zullen we meemaken op een Kerstvlucht? Als kerstmannen verkleedde Koreaanse stewards en stewardessen?
Voortdurend 'dreaming of a white Christmas' via de koptelefoon?
Zeurderige kerst films op het schermpje voor onze neus?
Kalkoen op het menu? Met kadootjes gevulde sokken? Een plastic kerstboompje met knipperende verlichting in de cockpit?
We zullen het wel merken!
We hebben er in ieder geval oneindig veel zin in!

Een jaar de tijd om onze witte droom waar te maken.

Wij maken een lange neus naar de Immigratie Dienst van Nieuw Zeeland en gaan alles lekker op onze eigen manier doen.
Wie weet komen we er dan wèl!
Ons huis verkopen zit er niet in... De makelaar stelde een verkoopbedrag voor dat luttele duizenden euro's lager lag dan wij in gedachten hadden. Niet dat wij zo op geld belust zijn, maar wij willen er toch minimaal uithalen wat wij erin hebben gestopt.
En dat kan in deze tijd dus niet. Raakt de mensgemaakte illusie van de krediet crisis ons toch ook, terwijl wij ons daar verre van proberen te houden in alle opzichten, zelfs in gedachten...!
Maar goed, wij zijn flexibel en onze plannen ook. De rek is er nog lang niet uit en het plezier in het plannen en fantaseren is een heerlijke tijdsbesteding.
Het plan is nu om ons huis te verhuren, in ieder geval voor een jaar.
Met een jaar-ticket en een toeristenvisum zullen wij in Nieuw Zeeland landen, een huisje zoeken, de eerste voorbereidingen doen en dan hard aan de slag gaan met het solliciteren ter plekke.
Vanaf de andere kant van de wereld lukt het dus niet; ze nemen mij niet serieus, reageren niet, zelfs niet als ik met verbazing mijn mislukte correspondentie doorgeef aan collegae hogerop van de desbetreffende persoon...
Van vrienden die sinds januari in Nieuw Zeeland zijn, heb ik begrepen dat men sollicitanten op de een of andere manier niet gauw serieus nemen. Je moet echt strijden voor een werkplek.
Nou, daar kom ik dan, om als een tijger mijn werkprooi op te jagen, binnen te halen en te behouden!
Rozemarijn kan na de zomervakantie, begin februari beginnen op de Vrije School van Motueka.
Zo creëren wij een fundament, waarop de plannen kunnen rijpen en opgebouwd kunnen worden.
Mocht een instelling of bedrijf met mij in zee willen, dan kan een Werk Visum aangevraagd worden en als dat voor elkaar is, gaan we voor de Permanent Residence.
Het is een omweg, maar nooit geschoten is altijd mis!
Mocht het allemaal anders lopen en tot niets komen, dan komen we op ons retour ticket terug naar Nederland en dan zien we wel weer verder.

We zijn van plan deze week ons vliegticket te kopen! We zoeken heen en weer op het internet naar de beste deal.
Er zijn goedkope en kortere vluchten via de Verenigde Staten, maar omdat we in dat land waarvan we niet weten waar ze nou eigenlijk in het geniep mee bezig zijn, niet geregistreerd (finger print en foto!) willen komen te staan, nemen we toch maar de duurdere en langere vlucht over Azië.
Ja, hoe buigzaam we op het ene front ook kunnen zijn, bepaalde principes houden toch stand!

Intussen hebben we hier in Nederland heerlijke tijden gehad.
Rozemarijn heeft haar zesde geboortedag gevierd, we hebben een week met een groep dierbare vrienden gekampeerd in Duitsland, waar we kleine vuurtjes stookten, muziek maakten, heerlijk aten en dronken, wandelden, klommen, zongen, en onze vriendschap vierden.
Ook heb ik er een baantje bij, in de naschoolse opvang bij Rozemarijn op school. Voor de leuk, maar ook om wat extra te verdienen voor Nieuw Zeeland.

Zal dit inderdaad een jaar met twee zomers worden?