Antipodes

Zo nu en dan begin ik het al een beetje te voelen. Kriebels.
Het besef dat het nu toch bijna echt gaat gebeuren!
Over drie maanden vertrekken we naar Nieuw Zeealand, het land dat nu nog in onze herinneringen leeft, en alvast in onze fantasierijke voorstelling.
Binnenkort zijn we er in het heden.
Als ik een datum opschrijf, schiet er een energiestoot door mijn buikstreek.
Wanneer ik vrienden bezoek, die ik sowieso maar een paar keer per jaar zie, denk ik: zou dit de laatste keer zijn dat wij bijeen zijn?
Van anderen weet ik zeker dat dit de laatste keer moet zijn geweest.
Wie van al onze dierbare vrienden en familieleden zal ik nog in het echt terugzien, naast het emailen, webcammen, skypen, hyven, bloggen?
Het is heel fijn om te horen hoe vrienden zelf ook bezig zijn met ons vertrek en en serieus over denken om bij ons langs te komen in Nieuw Zeeland.
Dat lijkt me dan ook echt geweldig.
Zal er regelmatig een Hollandse bezoeker bij ons in de tuin kamperen, of in de logeerkamer slapen, met wie wij op zoek gaan naar warmwaterbronnen, of een wandeling zullen maken op de gouden strandjes, met wie wij een tocht maken door de uitlopers van de Nieuw Zeelandse alpen, of een wandeling door één van de drie natuurparken in de omgeving?
Zullen onze ouders, broers en zussen ooit het avontuur aangaan en de grote oversteek maken? Ik zou het zo fijn vinden om hen dit prachtige land waaraan wij ons hart hebben verloren, te laten zien!
Zelf had ik gedacht ooit in Zuid-Frankrijk te eindigen, en met mij denk ik, een heleboel anderen.
Aan dit land had ik mijn hart verpand. Ik was het land een beetje geworden, ik wàs die taal, ik kon het dromen!
Maar nu leidt de weg van mijn leven mij met Harald en Rozemarijn naar een land werkelijk aan de andere kant van de wereld.
A l'antipode, noemen de Fransen dit. Dit is het punt aan de andere kant van de aarde, als je er een lijn recht doorheen zou trekken.
Nieuw Zeeland ligt dan op de hoogte van Spanje.
Bijna Nederland dus, maar ook bijna Frankrijk.
Ligt het toch op een lijn en kan het toch in de lijn der verwachtingen geplaatst worden, maar dan als tegenvoeter.
Of zoiets.

Tegenslag

Waar we al een beetje bang voor waren, is werkelijkheid geworden...De koper heeft zijn hypotheek niet rond kunnen krijgen...
Het leek zo mooi: je huis verkopen, en dan ook nog de laatste maanden doorbrengen in een huisje vlakbij de school van Rozemarijn...!
Jammer.
Nu moeten we hard aan de slag om er alsnog iets van te kunnen brouwen! Het huis verkopen is erg belangrijk, want de centjes die dat met zich meebrengt, hebben we eigenlijk hard nodig voor ons avontuur...!
We stromen gewoon maar mee op de golven van dit avontuur en vertrouwen erop dat het ons daar brengt waar we willen zijn!

Vijftien Dozen

Het grote pakken is begonnen.
Ons vertrek naar Nieuw Zeeland staat nog niet voor de deur, maar wel de mogelijkheid van een spoedige verhuizing. De kans wordt steeds groter dat ons huis binnenkort verkocht is!
In het weekend ben ik begonnen met de cd's uit hun hoesjes te bevrijden. Ik heb hen samen gebracht met hun boekjes, gezellig bij elkaar in een twee grote cd reis-mappen.
Zo slonk drie meter diverse muziek, tot tien centimeter geliefde geluidsopnames!
Op maandag zijn we, nadat we Rozemarijn uit school hadden gehaald, naar een bouwmarkt gegaan en hebben daar de 15 verhuisdozen gekocht die wij in gedachten hadden om naar Nieuw Zeeland te laten verschepen als de emigratie rond komt!
Een vreemde gedachte dat ik - verzamelaar - die mijn hele leven dierbare spulletjes bij elkaar heeft gespaard, maar een kleine selectie mee zal nemen...
Waar te beginnen, welke keuzes te maken wat wel en wat niet mee mag. Gelukkig heb ik in het afgelopen jaar al flink huisgehouden en weggedaan en weggegeven. Hierdoor was er al heel wat werk verricht.
Harald heeft het er niet zo moeilijk mee; hij is geen verzamelaar, hij kan gemakkelijk loslaten, en had sowieso niet zoveel spullen.
Rozemarijn en ik daarentegen, zullen een beetje moeten strijden om de plaats in de dozen.
Zeven heb ik er al gevuld. Met een gedeelte van mijn boeken, waarvan ik overigens had gedacht dat ik ze allemaal zou meenemen, maar uiteindelijk wist ik toch nog een aantal planken boeken een andere bestemming te geven, nadat ik ervan doordrongen was dat ik ze niet persé in Nieuw Zeeland hoefde te hebben.
Het is een moeilijk, inspannend, en energie onttrekkende klus, die uiteindelijk gelukkig óók bevrijdend is! Hoe gek het ook klinkt. Zeker omdat het om hele mooie en waardevolle boeken gaat.
Zeker had ik ook geweten dat de dagboekjes uit mijn kindertijd mee zouden moeten; maar toen ik ze stuk voor stuk nog eens bekeek, besefte ik dat ook dit niet nodig was.
Schattig, onnozel, lief, onschuldig waren ze, maar dat leven draag ik in me.
Mijn agenda's, schrijfsels en aantekeingen van latere leeftijd echter zijn wel erg de moeite waard. Deze zijn inmiddels veilig opgeborgen in één van de verhuisdozen.
Gisteravond mochten we het eerste grofvuil buiten zetten.
Heel wat spullen die nergens meer naartoe kunnen en hoeven zijn vanmorgen opgehaald.
Ondanks al dit werk van de afgelopen week, ziet ons huis er nog steeds heel gewoon bewoond uit.
Ik had stiekem gehoopt al echt in de verhuis stemming te komen, maar ons huisje blijft gewoon nog vertrouwd en ons huisje.