woensdag 30 december 2009

ZaZa de Ui



Daar loopt ons meisje, over het grasveld naar de weg, die zij samen met Tim oversteekt.
Wat wordt ze groot.
Tim heeft haar net opgehaald om nog even te gaan body boarden op het strand.
Rozemarijn draagt haar wet suit, die ze net van ons kado heeft gekregen.
Ze loopt op blote voetjes. Helemaal onder de indruk van de Maori die hier heel dikwijls op hun blote voeten lopen, zelfs in de supermarkt. Dat wil ze ook.
Ze zegt dat ze sinds vandaag zelfs geen pijn meer onder haar voetjes heeft van de prikkels in het gras, zo stevig is haar zooltje al geworden!
De afgelopen twee dagen hebben naast het genieten, vooral in het teken gestaan van het vinden van onze 'waka', ons vervoermiddel.
We hadden een busje op het oog, dat precies dezelfde was als 5 jaar geleden, maar de verkopers deden zo moeilijk over de verkoop, gaven geen strobreed toe in de onderhandeling, dat we na drie pogingen besloten hebben dat dit hem gewoon niet zou worden.
We hebben het idee van een busje losgelaten en zijn in de auto-wereld verder gaan rondsnuffelen.
Vandaag hebben we onze wagen getroffen: een wijnrode 4 wheel drive.
Harald heeft lekker afgedongen op de prijs.
We kunnen er met z'n allen in slapen en er is veel ruimte.
We hebben haar inmiddels ingewijd en tot ZaZa gedoopt, ze is weer een Ui, de eerste letters van het kenteken.
Na oud en nieuw gaan we op reis in ons nieuwe voertuig om ons weer verder te verbinden met dit prachtige land.
De wolken, die ons de eerste dagen beschermden tegen een te grote weer-schok, zijn inmiddels verdwenen en een felle zon bestraald ons, terwijl een stevige wind waait.
In die paar minuten dat ik in de zon ben geweest, heb ik al een flink patroon van verbranding op mijn benen (die ik níet had ingesmeerd...) opgelopen. Mijn korte broek-rand is duidelijk zichtbaar...
Harald staat inmiddels weer te vissen. Ik heb zojuist een roast in de oven gedaan.
Vanavond zal vast weer zo'n inspirerende avond met Michiel en Esther worden. We hebben urenlange gesprekken over emigreren, over Nieuw Zeeland, over alle emoties.
Heerlijk.

maandag 28 december 2009

Het ruikt zelfs weer naar Nieuw Zeeland

Met het zand van het strand van Tauranga aan mijn voeten, zit ik in de basement van Michiel en Esther om even een blogje te schrijven.
Rozemarijn rent bloot door de tuin en springt het zand van haar lijfje af op de trampoline. Tim en Thomas springen mee. Ik zie ze door het raam. Een heerlijk gezicht.
Een etmaal geleden waren we nog in het ijzige Seoul. We hebben een groot gedeelte van de nacht wakend doorgebracht, omdat we na 02:00 uur lokale tijd niet meer konden slapen door onze jetleg.
Tegen het moment dat we naar het vliegveld terug zouden worden gebracht, vielen we in slaap. We werden gelukkig nog op tijd wakker. Op Seoul moesten we nog eens vijf uur doorbrengen voor ons vliegtuig zou vertrekken.
Ons vliegtuig liep ook nog eens vertraging op door het slechte weer. Met een soort stoom apparaat werd het ijs en de sneeuw van de vleugels gestoomd!
Na een nacht vliegen kwamen we vanmorgen aan op Auckland. We werden opgewacht door Michiel en Tim, die ons naar Tauranga reden.
Heerlijk om weer in Nieuw Zeeland te zijn.
Tijdens de rit zakte ik, wazig, moe en jetlegged als ik ben, steeds dieper in het besef dat we er nu echt zijn!
Het landschap, de bomen: bloeiende Pohutekawa, de Ponga trees, de cabbage trees!
Het is vandaag wat bewolkt, met hier en daar een spatje regen, maar de temperatuur is heerlijk.
Tot vanmorgen liep ik in een dikke wollen trui met een wollen vest. Inmiddels heb ik deze ingeruild voor een hemdje en een rokje.
Het is heel bijzonder om de omgeving binnen te lopen, die ik tot nu toe alleen van foto's en filmpjes kende. We liepen als het ware de foto's van Esther en Michiel binnen.
Harald staat met Michiel te vissen. Ze hebben er al een gevangen.
Wat een heerlijk begin!

zaterdag 26 december 2009

Eerste Kerstdag: stop over Seoul



We zitten/liggen/hangen bij te komen in ons hotelkamertje in Seoul.
De laatste dagen in Nederland waren heftig, vol. Te druk om echt emoties te voelen of toe te kunnen laten. Te weinig tijd om echt tot diepgang te komen.
Onze lieve ouders, bij wie de gemengde gevoelens wel zo nu en dan naar de oppervlakte kwamen stromen, hebben heel warm en lief voor ons gezorgd. Hierdoor konden wij ons goed voorbereiden op het werkelijke vertrek.
Gisteren hebben we nog een klein samenzijn gehad, waarna we afscheid namen en op weg naar Schiphol gingen.
In het vliegtuig, dat helaas een kleine bleek te zijn, en zónder de privé tv-schermen waarop wij hadden gehoopt, drong voor het eerst pas echt tot mij door dat we de stap waarvan wij lange tijd gedroomd hebben, nu aan het waarmaken waren.
Toen wij zojuist aankwamen in Seoul ging ook de gedachte door mij heen: 'Daar zitten dan in Seoul!"of all places...!
Een vriendelijke baliemedewerkster belde een shuttle busje, die ons naar ons hotel bracht.
En daar zitten we nu, met onze nieuwe laptop uitgestald, in de hoop dat er iemand in Nederland van zijn tweede kerstdag brunch-tafel opstaat om even te kijken of er ge-skyped kan worden!
We voelen ons moe en vreemd tegelijk. Echt helder denken zit er even niet in. Jet-leg.
We hebben voor morgen maar de wek-service aangevraagd, zodat we op tijd weer met de shuttle bus naar het vliegveld kunnen meerijden.
In een klein restaurantje aan de overkant hebben wij ons buikje rond gegeten met nieuwe en vreemde smaken.
We namen plaats aan een laag tafeltje op de grond, waar wij allerlei lekkers kregen uitgestald. Op een bakplaat in de tafel konden we onze maaltijd klaarmaken.
Zelf zijn we nu ook wel gaar.
We drinken nog een Koreaans drinkedrankje, geen idee wat het is, maar het ruikt naar een soort wodka. Met een scheutje veel te zoete limonade krijg ik er wel een paar slokjes van binnen.
Harald ligt half op apegapen en Rozemarijn is een brief aan het schrijven.
Tot snel!
Liefs uit Korea!

donderdag 24 december 2009

Nog twee nachtjes slapen

Ik kijk steeds maar weer naar de klok. Deze wijst nu even voor elf s'avonds aan. Dit betekent dat we, als het weer niet opnieuw al te bar wordt, over twee dagen in het vliegtuig zitten.
We kijken terug op een drukke, zeer goed gevulde, prachtige week.
Vele dierbare vrienden en familieleden hebben afgelopen zondag de sneeuw getrotseerd om aan te komen op een intiem en fijn feest ter afscheid.
Het was geweldig! Er werd door Danielle een Maori-dans ingestudeerd met de kinderen, waarmee we verrast werden: de zon en de maan en de bliksem en donder! Maori-heftig!
Er werd geschminckt, er waren Maori kleurplaten, en was een heleboel lekkers gemaakt waar iedereen heerlijk van zat te smikkelen.
De zaal was prachtig versierd; Paul, Godfather, vriend en ook nog eens fotograaf had een oud krantenartikel in jaren 50 stijl gemaakt bij een foto die wij de dag daarvoor in een foto shoot hadden laten maken. Dit krantenartikel lag door de zaal heen verspreid. Ook de prachtige uitnodiging was overal terug te vinden.
Richard draaide liedjes die veel herinneringen bovenbrachten aan twee decennia samen dansen!
Stadstroubadour Alex speelde extra Haagse liedjes om het ons nog even goed in te peperen.
Sijmen en Rai speelden hun prachtige opzwepende songs, zongen een lied speciaal voor Harald en later lukte het Sijmen om mij het podium op te krijgen om het prachtige don't follow van Alice in Chains.
Harald en ik waren ook al even het podium opgelokt om een aantal kampvuurliedjes aan ons te onttrekken. Spannend was het om in de spotlights op het podium te spelen.
Ik moet nog erg wennen aan het zingen in een microfoon. Wie weet ga ik dat nog wel eens vaker doen.
Johnito voegde zich tussen Sijmen en Rai om een prachtige afscheids blues improvisatie weg te geven. De hele verdere avond heb ik gedanst en gekletst en omhelsd!
Het was een heerlijke avond zo tussen al die lieve mensen! Dank daarvoor.

Meteen de volgende dag begon het echte laatste werk: een waslijst aan dingen regelen.
Door het weer en de heftige sneeuwval ging dit met wat vertraging! Maar Harald vond het rijden in die dikke stapel sneeuw pas écht leven! Hij zei dat men nu wel moet begrijpen waarom hij zo graag naar Nieuw Zeeland wil!

Gisteren en vandaag hebben we het huis echt leeg gemaakt en verlaten.
Het is nog niet verkocht, maar dat is van later zorg.
We verblijven al een paar nachtjes bij mijn ouders in Zoetermeer om nog even wat dichter bij elkaar te zijn. Daar komt jammer genoeg niet heel veel van, want we blijven maar bezig. Nog even dit afronden, nog even dat doen...
Wel worden we heerlijk in de watten gelegd.
Rozemarijntje vindt het wel een beetje genoeg, volgens mij. Ze kan niet veel meer hebben en moet om kleine dingetjes huilen. Logisch ook. Daar nemen we ook de tijd voor en besteden we aandacht aan, want zij heeft ook zo'n enorm verwerkingsproces te doorgaan.
Wijzelf komen niet echt toe aan emoties. Het is voorlopig nog een beetje een gekkenhuis, al begint daar wel wat meer rust in te komen, omdat de zaken nu vrijwel afgerond zijn.

Laat het maar gebeuren!
Wij zijn er klaar voor!

vrijdag 18 december 2009

Afscheid




Deze week staat helemaal in het teken van afscheid nemen.
Afgelopen maandag is in Rozemarijn's klas het afscheid gevierd. Meester Serge had een wereldkaart opgehangen en liet aan de hand hiervan de reis zien die wij gaan maken.
Hij vertelde een verhaal over de zon, die wij in Nieuw Zeeland als eerste op de hele wereld zullen zien opkomen.
Rozemarijn mocht vragen van de kinderen beantwoorden en dat deed ze als een echte juf.
Ze weet al een heleboel over Nieuw Zeeland, dat is duidelijk!
Van de klas kreeg ze een kleine schatkist, waarin alle kinderen een eigen schat hadden gestopt, een gelukspoppetje, een kristallen engeltje, plakkertjes.
Ook was er een klein boekje gemaakt met tekeningen van alle kinderen, aangevuld met foto's.
Daarna deelde Rozemarijn haar afscheidskaartjes uit. We hebben hard geschilderd en getekend, en op de kaartjes een zakje met Vergeet-Mij-Niet-zaadjes geplakt.
Rozemarijn deelde als traktatie ook nog pannenkoeken uit.

Op woensdag heb ik afscheid genomen van mijn vrienden en collega's van Oudezijds 100, de bijzondere woongemeenschap waar ik tien jaar mijn talenten heb mogen gebruiken.
Ik heb hier gewerkt als activiteiten begeleider, kunstzinnig therapeute en maatschappelijk werker. Nadine is met mij meegeweest. Zij heeft zo kunnen ervaren hoe warm zo'n gemeenschap kan zijn, en wat een uitzonderlijk mooie plek om je werk te kunnen uitvoeren.
Er werden mooie herinneringen opgehaald aan bijzondere dingen die ik heb gedaan of heb teweeggebracht binnen de gemeenschap.
Als herinnering heb ik een usb-stick meegekregen, met foto's van bewoners, medewerkers, en bezoekers van Oudezijds 100.
Als verankering van mijzelf, mijn vriendschap en mijn vertrouwensrelatie met Oudezijds 100, heb ik een groot stuk Pounamu gegeven. Deze is in het stromende water van de kapel gelegd, zodat deze voortdurend in beweging is en levend blijft.
Aan mijn twee teamleiders, die elkaar in het afgelopen jaar hebben opgevolgd, en die mij ook heel dierbaar zijn, heb ik twee geboetseerde beeldjes gegeven.
Vervolgens werd het afscheid gevierd met koffie, thee, taart en koek.

Rozemarijn heeft haar laatste vioolles gehad. Haar viooltje houden we nog even, zodat we nog wat kunnen spelen.
De hoop is dat we een leuke viool leraar vinden in Motueka. We weten al waar we een viool kunnen huren.

Daarna heeft Rozemarijn haar laatste balletles gehad. Ze mocht van de juf de hele les bepalen wat ze gingen doen. Ze koos voor het dansen van de Notenkraker, nu met kostuums. Omdat ik het eind van de les heb kunnen zien, heb ik genoten van drie kleine meisjes die het beginstuk van de Notenkraker dansen!
Rozemarijn heeft iets lekkers uitgedeeld, een snoep lekkertje, en een echte Nieuw Zeelandse kiwi.
De juf liet duidelijk merken hoe jammer ze het vindt dat Rozemarijn weggaat en ze hoopt dat ze in Nieuw Zeeland verder gaat met dansen.

Morgen is Rozemarijn's laatste dag op Vrije School Wonnebald. Het zal een gevulde dag zijn.
Aan het eind van de ochtend speelt zij met haar klas het Kerstspel.
Rozemarijn zal als engel een lied op de viool spelen.
's Avonds is het grote Kerstspel, waarna wij nog afscheid zullen nemen van een aantal leerkrachten, ouders en kinderen en natuurlijk van het schoolgebouw waar Rozemarijn ongeveer vier jaar heeft kunnen genieten van het heerlijke Vrije Schoolonderwijs.

Op dit moment zijn we hard bezig met het leegruimen van het huis. Wat veel spullen nog om doorheen te werken! Ook heb ik diverse officiële instanties op de hoogte gebracht van ons vertrek.

Heel erg kijken we uit naar zondag! Dan is het afscheidsfeest dat georganiseerd wordt door onze vriendin Izabel. Zij schijnt onze vriendenkring in beweging te hebben gebracht om er een prachtig feest van te maken. We zijn erg benieuwd en zijn er klaar voor!

zaterdag 12 december 2009

Nog twee weken


Het is rond half tien in de avond.
Over twee weken precies zullen wij op dit tijdstip op Schiphol staan; onze familie en vrienden uitgewuifd en achtergelaten...
Over twee weken zullen wij in het vliegtuig stappen dat ons eerst over de halve wereld vliegt, waarna we even bijkomen in een hotel in Seoul, de benen strekken, even wandelen, douchen, languit in een bed liggen, om de dag daarna naar de andere kant van de wereld te vliegen.
Nieuw Zeeland. Het land waar het onbekende, het avontuur op ons ligt te wachten.
Het zal een onwezenlijk gevoel zijn. Misschien wat verdoofd.
De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van bijpraten, uitpraten, voelen, nog dieper voelen, nader tot elkaar komen waar we uiteen gedreven waren.
Uitleggen, vragen beantwoorden, uitspreken, opnieuw onderzoeken.
Ons vertrek brengt zoveel te weeg ook om ons heen. Het is niet alleen ons proces, het is het proces van iedereen die ons nabij is, die wij liefhebben.
Voor ons zal iedere stap een nieuw avontuur zijn, voor de achterblijvers kan het leven vrijwel op dezelfde manier door blijven gaan, alleen maken wij daar niet meer fysiek deel vanuit.
Wij rukken ons weg uit geweven patronen, gewoontes. Vanzelfsprekendheden als even bij elkaar langsgaan, picknicken in het park, of gewoon de geruststellende gedachten dat die ander een kwartiertje fietsen verderop is, vallen weg.
Ook al maak je niet altijd gebruik van de aanwezigheid van een ander, het is fijn te weten dat diegene er is.
Ik vergelijk het altijd met de wetenschap dat de Noordzee op twintig minuten van ons vandaan is. Een heerlijke gedachte. De ruimte van de zee, de vrijheid, die ligt daar gewoon.
Ik hoef er niet eens vaak naar toe, want te beseffen dat die weidsheid met haar rollende schuimende koppen daar gewoon ligt is al voldoende voor mij.
Die vanzelfsprekendheid zal er niet zijn.
Het beangstigt mij niet, maar jammer vind ik het zeker. Ik zal mijn familie missen, ik zou mijn dierbare vrienden graag om mij heen willen houden.

Deze week zijn wij begonnen met het leeghalen van het huis. De piano is terug naar mijn ouders, en zal daar blijven wachten, tot het de opdracht krijgt om verscheept te worden naar Nieuw Zeeland.
Er is weer een grote hoeveelheid grofvuil het huis uit gegaan. Ik vind het zo wonderbaarlijk, dat hoe meer er het huis uit gaat, hoe rommeliger het hier lijkt...!
Misschien komt dit omdat dat ene kastje waarin al die troep verborgen lag, is weggedaan en nu nog bedacht moet worden waar de inhoud naartoe moet...
Rozemarijn draagt al deze veranderingen heel bijzonder en mooi.
Ze neemt de tijd om te wennen als iets weggaat. Hierdoor kan ze even opstandig of verdrietig worden, als ze bezig is met het verwerken. Maar even later is ze er doorheen. Wel wenst ze de regie in handen te houden. Zij wil graag inbreng hebben.
Zo moest ik een afspraak maken met het grofvuil, zodat ook haar bed weg kon. Ze eiste bijna dat dit volgende week zou gebeuren, ze wilde haar bed nog een week langer houden.
De afspraak werd echter gepland voor deze week.
Even was ze van streek. Ik nam haar op schoot en samen bespraken we hoe moeilijk het toch was om van zoveel vertrouwde dingen afscheid te nemen. Ze moest er echt even van huilen.
Toen ik een uurtje later Harald aan de telefoon had, gilde ze door ons gesprek heen dat haar bed ook bij het grofvuil gezet moest worden.
Ze was er doorheen, ze was klaar met haar bed. Het kon weg.

Ook had ze iets bedacht wat mij heel erg ontroerde.
Een dag voor 5 december, had ze een grote zak gevuld met speelgoed dat zij niet meer wilde. Dit zette zij op pakjesavond voor de deur, met een zelfgeschreven brief erbij, waarin stond dat Sint Nicolaas deze mocht meenemen om volgend jaar aan andere kinderen te geven.
Prachtig!

Maandag neemt Rozemarijn afscheid van haar klas en haar school. Ze heeft dan nog een kleine week te gaan en dan zal de Wonnebald alleen nog in onze herinnering zijn.
Wat een fijne plek om te vertoeven, wat een fijne leerkrachten, klasgenootjes. Voor ons is het ook altijd weer een plezier om op het schoolplein aan te komen en de warmte te voelen die deze school te bieden heeft aan de kinderen èn de ouders!

Harald heeft zijn werk er zo goed als opzitten. Hij heeft een afscheidsborrel gehad en een afscheidsetentje. Hij hoeft alleen nog maar een paar dingen af te ronden en dan is hij helemaal klaar.
Ikzelf ben in de afgelopen bezig geweest met het overdragen van mijn hulpvragers aan mijn collega's en het afronden van hun dossiers.
Vorige week zijn wij uit eten geweest met het team van de maatschappelijke opvang.
Aankomende woensdag is mijn allerlaatste dag op OZ100. Vreemd om hier opnieuw weg te gaan, deze fijne werkplek die mij zo vertrouwd is, waar ik mij werkelijk thuis voel.

Wat gaan wij er voor in de plaats krijgen? Over een paar weken wordt ons dat wat meer duidelijk!
We zijn zo benieuwd!