Motueka!!!

We zijn in Motueka aangekomen!
In mijn volgende blog zal ik onze prachtige reis langs de Westkust (sandfly heaven…) beschrijven.
We hebben een week op een mooie plek aan zee gekampeerd en alles in het werk gesteld om een huis te vinden, want zonder huis kunnen we niets opstarten!
De huizenjacht is in deze tijd van het jaar niet gemakkelijk.
De zomervakantie is bijna voorbij, dus veel vakantiewoningen komen nu vrij. Toch gaan deze huizen als zoete broodjes over de toonbank, want over twee weken begint het pluk seizoen.
De Tasmanbay staat vol appelgaarden en hop.
Dit trekt veel seizoenswerkers, omdat het lekker kan verdienen in een korte tijd.
Op maandag hebben we ons ingeschreven bij een aantal makelaars die ook in huurhuizen doen.
De huizenverhuur in Nieuw Zeeland is totaal anders dan in Nederland. In Nederland zijn de huurders goed beschermd, in Nieuw Zeeland bijna niet en heeft de huiseigenaar vrijwel alle touwtjes in handen.
Deze particuliere verhuurders mogen zelfs veel privacy gegevens weten, wat in Nederland echt niet zou mogen, zo wordt er altijd een referentie van een vorige verhuurder opgevraagd, om te weten te komen of de huurder zich netjes heeft gedragen en altijd de huur op tijd heeft betaald.
Op grond van deze informatie mogen deze particuliere verhuurders dan beslissen of zij je er in willen hebben of niet…!
Omdat er nog wel een paar woningen in de wat duurdere klasse beschikbaar bleken, hebben Harald en ik spontaan een meisje aangesproken dat ook op zoek is naar een woning.
Zo zouden we samen een twee of drie kamer woning kunnen betrekken.
Joey is een jonge meid van 21, die direct na haar studie psychologie uit het koude en regenachtige Dunedin is vertrokken, om de zon van de Nelson area op te zoeken.
Zij werkt in de pub van Riwaka.We hebben een aantal huizen bezocht en waren over een huis in Tapu bay, Kaiteriteri, zo’n tien minuten rijden vanuit Motueka, waren wij heel erg enthousiast.
Het was een houten huis met drie slaapkamers en een enorme tuin verdeeld in terassen, met uitzicht op de blauwe zee!
Helaas zag de makelaar ons niet zitten als stel, hij had schijnbaar iets negatiefs meegemaakt met een vriend van Joey, en steeds duidelijker werd het dat hij zich niet voor ons ging inzetten.
Hiervan hadden we een nare nasmaak en we konden niet ophouden met praten over de onvriendelijkheid en on-professionaliteit van deze makelaar.
Gelukkig waren de dames van het makelaarskantoor aan de overkant veel vriendelijker en welwillender.
Ze waren heel geïnteresseerd in ons avontuur en ons verhaal en kwamen zelfs met suggesties voor werk!
Aanstaande dinsdag zouden we kunnen kijken naar een huisje op King Edward Street in Motueka!
We hebben onze werk referenties laten zien om een beeld te geven van wie en hoe wij werden gezien door onze teamleiders en werkgevers en daar was ze heel blij mee.
Vandaag wilden we verder op huizenjacht, maar in het lokale krantje stond niets nieuws vermeld. Het bleek allemaal toch een beetje moeilijker dan we gedacht hadden.
Wel genoten we van alles wat we deden en hingen we lekker in ons stamkoffietentje the Four Winds.Omdat er weinig te doen leek vandaag, wilden we teruggaan naar McKee, zodat Rozemarijn nog lekker met haar vriendjes kon spelen.
We wilden een blik werpen in het recycle centrum van Motueka, en daar raakte Harald in gesprek met Cliff, de eigenaar. Hij vertelde over onze plannen en dromen en daar was Cliff schijnbaar erg van onder de indruk.Toen Harald nog even over het terrein liep om naar de spullen te kijken, raakte ik in gesprek met Cliff, die allerlei voorstellen had over mogelijkheden voor werk. Ik vertelde hem dat een huis nu prioriteit had, want zonder huis kunnen we niets opstarten.
Cliff pakte meteen zijn telefoon en belde een aantal vrienden op, die schijnbaar huizen verhuren.
Hij verwees ons naar Christine, die een Bed and Breakfast runt en een bus in de tuin heeft staan, die wellicht wel iets voor ons zou kunnen zijn.
We zijn er direct naartoe gereden! En sindsdien hebben we een huis!
Jawel, een prachtige oude bus, met houten inrichting en glas in lood.
Achterin een tweepersoonsbed, een klein douchehokje, in het midden van de bus een kleine huiskamer, een keukentje en een eettafel met twee banken! Voorin kan Harald nog een slaapkamertje voor Rozemarijn maken!
Het ziet er geweldig uit! Helemaal voor ons geschikt!
Precies waar wij van dromen!
Heel Nieuw Zeelands!

back in wonderful Wanaka

Sinds maandag zijn we terug op ons oude stekje in Wanaka. Op sommige momenten lijken we terug te stappen in het plaatje van vier jaar geleden, op andere momenten is het allemaal weer zo nieuw en vernieuwend!
Wanaka is nog verder uit haar voegen gegroeid. Het kleine wonderlijke plaatsje dat het ooit was, maakt meer en meer plaats voor de commercie en rijke mensen. Deze laten de meest onooglijke gebouwen neerzetten aan de rand van het meer, die ze maar een paar weken per jaar bewonen.
Toch is het heerlijk om hier weer te zijn.
We hebben twee nachten in de Bed and Breakfast van Nan en Boyd, de ouders van Rob en Ted mogen verblijven, het was toen nog redelijk fris. Daarna hebben we ons tentje opgezet op het landje ernaast, vlakbij de house-truck van Rob, die hij nu verhuurt.
Nieuwe avonturen doen zich aan.
Harald heeft zich met Boyd gestort op de voorbereiding van een stuk tuin waar binnenkort beton gestort gaat worden. Harald heeft de tractor bestuurd en bediend. Rozemarijn heeft alles gade geslagen, terwijl zij zich prima vermaakt met de honden Nikita en Mezzie, die zij Boy noemt.
Ze ontpopt zich steeds meer als een heus farmers meiske!
Met Harald heeft zij een dood vogeltje opgepakt en bestudeerd en heeft zij een door de honden gevangen dood jong konijntje vastgehouden en bestudeerd. Beide diertjes heeft zij daarna begraven en het grafje mooi opgemaakt.
Laatst kwam zij met een enorm bot aan, "kijk mama, dit is de knie!" zei ze, terwijl ze het bot bewoog door de knie op en neer te knikken. Dit zou ze een aantal weken geleden nooit gedaan hebben!
Ikzelf heb mij gestort op het bestuderen van de Road Code.
Wat ik zelf nog niet kan geloven, is dat ik inmiddels vier rijlessen heb gekregen van Harald!
Met steeds meer zelfvertrouwen rijd ik die grote 4 wheel drive door de river bank. Het lijkt natuurlijk nog steeds nergens naar, maar het lukt mij de bak over de weg te rijden, tot aan 40 km per uur! Een beetje draaien en inparkeren moet ik nog flink doorkrijgen, want het is mij totaal niet vertrouwd, nog! En dan dat verkeer dat links moet rijden en dus uit heel andere hoeken komt dan in Nederland....!
We zijn een keer gaan klimmen op Riverside. Nog steeds een van de mooiste plekjes, maar helaas heeft het overmatige toerisme van de afgelopen jaren ervoor gezorgd dat alle plekjes nu een 'no camping' sign hebben...
Harald heeft zich op een mogelijke nieuwe business gestort: het verkopen van lamsvlees. Rob en Boyd doen het en Harald heeft vandaag gespiekt hoe dat in zijn werk gaat. Hij heeft geholpen met het opbouwen van de stand op de markt en later ook met de verkoop zelf!
We hebben een mooie hoed voor hem gevonden!
Het weer wordt langzaam aan weer wat beter. Het is hier een koude zomer, hebben we gemerkt, maar horen we ook van iedereen.
Wel hebben we iedere avond ons kleine kampvuurtje, aangestoken met de kooltjes uit de BBQ!
Wat een leven!

wet Dunedin

Sinds een paar dagen verblijven we in een paleis in Dunedin. Rob, een van onze beste vrienden uit Nieuw Zeeland heeft ons uitgenodigd in een van de prachtige appartementen in het gebouw waarvan zijn broer Ted (spreek uit Tíd) eigenaar is.
Rob en zijn lieve vriendin Marcey zijn onze buren. We lopen lekker bij elkaar binnen, drinken biertjes en wijntjes en hopen dat het eindelijk eens ophoudt met regenen.
Dunedin staat niet bekend om zijn zonnige klimaat, maar dit is toch echt te bar voor de zomer, vinden wij. Toch is het ook heel gezellig en hebben wij prachtig uitzicht over de baai, die soms bewolkt en soms helder is.
Rozemarijn rent rondjes door het huis en vermaakt zich met de speeltjes die zij van Rob en Marcey heeft gekregen, of zij stoeit met een van beiden.
Ze probeert haar Engels op hen uit, en Nederlandse zinnen vermengt zij op een geweldige manier met Engelse woorden. "This sat there!" en "Where zijn the ander eggs?"
We spelen het afscheid op school na, maken de troon die meester Serge voor haar had klaargezet en de kinderen in de klas mogen kleine schatten geven als afscheid kadootje.
Stilletjes is ze bezig met de verwerking van waar we mee bezig zijn. Al een paar keer heeft ze gezegd dat ze met haar tover-oog naar Nederland kan kijken en dat het er precies zo uitziet als in het echt.
Harald doet wat klusjes in het gebouw.
We hebben bij de AA, de Nieuw Zeelandse ANWB, de road code gekocht, het studieboek om aan een rijbewijs voor mij te gaan werken.
Als ik dit in mij heb opgeslagen, mag ik een praktische toets doen, en als ik die gehaald heb, mag ik onder supervisie van Harald gaan leren autorijden!
Je hoeft hier dus geen rijlessen te nemen. Iedereen leert het hier van zijn ouders.
Ik zie er wel een beetje tegenop, het lijkt mij gewoon griezelig om te rijden, maar wie weet denk ik daar over een paar weken anders over.
Als ik een tijdje heb geoefend, mag ik afrijden en krijg ik een restricted rijbewijs. Dan mag ik alleen overdag rijden en geen passagiers meenemen. Maar dat was ik toch niet van plan, het is vooral nodig om aangenomen te worden voor een baan!

Gisteren zijn we naar het Otago museum geweest, eerst naar een vlindertuin, daarna naar de prachtige expositie over de local Maori.
Rozemarijn was verrukt! Ze herkende zoveel van wat we zagen uit (foto)boeken, en de films.
Ze zong "Ko Paikea" (Whale rider) en wilde lang blijven om alles goed te bekijken.
Bij binnenkomst zag ze de grote kano liggen en riep: "Mama, kijk de Waka!" geweldig hoe zij van sommige Maori dingen alleen de Maori-woorden kent!
Bij het proviand-huisje (op de foto) ging zij met haar handen voor haar buik staan, één boven, wat Rangi-nui (hemel vader) voorstelde en één arm beneden wat Papa Tuanuku (Aarde moeder) voorstelde.

Vandaag werden we door Ted en zijn vriendin Annabel uitgenodigd voor lunch. Na de lunch zijn we naar hun paarden gereden. Omdat het regende zijn we niet lang gebleven, maar Rozemarijn heeft wel even op de rug van Vinney gezeten, een paard dat in de Lord of The Rings heeft gespeeld, zijn berijder Ted trouwens ook.
Rozemarijn vond het heel spannend maar ook heel bijzonder.
Daarna hebben we in Dunedin ook nog even de steilste straat van de wereld bezocht. Vooral van boven naar beneden vond ik het spannend.

Morgen rijden we uit Dunedin weg. Op naar Wanaka. De plek waar wij in 2005 overwinterd hebben. Een prachtig plaatsje in de Nieuw Zeelandse alpen, waar veel van onze vrienden wonen.
We kijken er erg naar uit.

Happy twenty ten

Op Nieuwjaarsdag hebben we Tauranga verlaten.
Na een vermoeid, maar heerlijk Oud en Nieuw op het strand, met een grote volle maan (0ndersteboven...!) een vuurtje waarop de kerstboom verbrand werd, een paar glaasjes wijn, hebben we afscheid genomen van onze vrienden, Esther en Michiel en de kinderen, die ons inmiddels fijn vertrouwd zijn. Rozemarijn is nog met Tim getrouwd op de trampoline.
We zullen hen weer ontmoeten, along the road.
ZaZa de Ui reed ons zonder al te veel problemen voorbij Rotorua, de stad met borrelende modderpoeltjes en rotte eieren lucht. Wel moest Harald nog even wennen aan het rijden met een automaat, waar hij eigenlijk op tegen was geweest, maar deze wagen had verder toch alles in zich wat hij wenste, dus heeft hij maar een concessie gedaan. Op de eerste stop na ons vertrek, siste Harald woest dat hij de wagen niet meer aan de praat kreeg, eerst deden de ramen vreemd, en toen kon hij de auto helemaal niet meer aan krijgen...Hij was vergeten dat hij eerst de rem moest intrappen...Automatisme...!
Zo'n zelfde automatisme was er in geslopen toen we na de eerste nacht aan de voet van de vulkaan Tarawera weer op weg gingen: Harald moest heel hard op de rem trappen toen er een tegenligger aan kwam op dezelfde baan; wij bleken de spookrijders! We reden per ongeluk aan de rechterkant van de weg.
Op deze gewennings-dingen na, reed onze ZaZa de Ui prima.
We hebben gebaad in de heet waterbron met heet waterval, maar de grond van de vijver was te heet om dichter tot de waterval te komen.
Daarna hebben Rozemarijn en ik gedobberd in het warme zwembad en de hot spa's van Waikite valley, een plek waar wij vijf jaar geleden twee maal hebben gestaan, een van onze lievelingsplekken bij de grootste heet water bron van Nieuw Zeeland. (was te zien op de film op het afscheidsfeest).
De volgende morgen zijn we afgezakt naar Wellington, waar we nog een ticket wisten te bemachtigen voor de ferry naar het Zuidereiland!
Op de parkeerplaats hebben we geslapen, tot we de boot op mochten rijden. De boot vertrok om 02:25 s'nachts.
De volgende morgen om half zes kwamen we in Picton aan.
Half slaapdronken reden we het eerste stuk en zagen de zon goudgeel opkomen boven de heuvels bij Blenheim.
Bij Kaikoura zijn we gestopt, nadat we eerst de zeerobben hadden bewonderd, langs de kant van de weg.
We hebben een heerlijk kampeerplekje gevonden aan de rand van het strand, waar we prachtige Paua shell vonden.
Harald kocht een vishengel voor Rozemarijn en zichzelf. Helaas was het stuk zee waaraan wij stonden blijkbaar niet geschikt voor de visjacht, want het visdraad was er al binnen de kortste keren afgerukt.
Rozemarijn sloot vriendschap met een Brits meisje, Mia en ze begon voor het eerst Engels te praten. Ze maakte prachtige zinnen, waarbij ze Nederlandse woorden op z'n Engels uitsprak. Ze begrepen elkaar. Ze speelden heerlijk met elkaar. Op het strand, in de golven, met een lange stok, waarmee Rozemarijn Taiaha speelde, tekenend in elkaars boeken, met de aankleedpoppen.
We maakten een vuurtje en verwonderden ons over de prachtige ondergaande zon en de wonderlijke lucht verkleuringen.
We hebben nog een dagje extra in Kaikoura doorgebracht. Rozemarijn was zo lekker aan het spelen.
Vandaag zijn we bij Diana in Christchurch aangekomen. We hebben even lekker kunnen douchen en de zeelucht van ons afspoelen.
We hebben in de zon gezeten en gitaar gespeeld voor elkaar. BBQ aan, wijntje erbij! Helemaal vakantie.