De omgekeerde wereld

Leven in Nieuw Zeeland betekent werkelijk leven in de omgekeerde wereld. Letterlijk en figuurlijk.
Ondersteboven, achterste voren, binnenste buiten.
Rijden aan de andere kant van de weg bijvoorbeeld...is iets dat er bij mij na vijf maanden nog steeds niet in zit.
Hoe dikwijls bemerk ik pas na een paar minuten dat ik op mijn fiets in mijn van-het-landschap-genietende, dromerige toestand aan de rechterkant van de weg ben komen te rijden.
Hoe vaak kijk in eerst naar rechts en dan pas naar links bij het oversteken en kan dan nog net op tijd de aankomende auto ontwijken...
Hoe vaak zie ik de passagier van de auto voor chauffeur aan en ben ik verbijsterd van de onoplettende blik...
Maar ook andere dingen zijn andersom.
In Motueka komt men, en dat geldt voor een groot gedeelte van Nieuw Zeeland, maar zo weinig in aanraking met iets dat op slot zit, dat het voor mij iedere keer opnieuw een verrassing is dat ik denk een slot niet open te kunnen krijgen. Na even hannesen, herinner ik mij dan weer dat de sloten andersom draaien!
Ons huis heeft drie deuren naar buiten toe. Er hangen wel wat sleutels aan ons sleutelrekje, maar deze hebben wij nog nooit gebruikt! We hebben geen idee welke sleutel op welke deur past.
Als men met de auto naar 'de stad' gaat, laat men de deuren meestal van het slot, ramen open.
Zelfs fietsen zonder slot (en AXA sloten kennen ze hier echt niet) blijven over het algemeen onaangetast bij de supermarkt buiten staan, met de helm aan het stuur.
Ik ga naar Zumba op de fiets en laat mijn fietsje zonder slot staan bij het drukbezochte recreation center dat tevens de State Cinema behuisd, en een uur later staat hij er nog!
Over eerlijkheid kan ik nog meer de loftrompet laten schallen.
In het afgelopen weekend, toen we voor ons onderzoek naar landjes een stukje land van 2 hectare hadden bekeken, was ik de fotocamera kwijt geraakt...
Ik voelde mij er ontzettend vervelend onder, want het leven in Nieuw Zeeland is prijzig en met het salaris dat men hier verdient, valt niet veel te sparen, zeker niet voor een luxe product als een camera. En ik deel ons leven zo graag met foto's.
Vandaag heeft Harald een speurtocht gedaan, van het landje waar we heen waren geweest, naar de supermarkt. Bij navraag bleek onze camera op de parkeerplaats te zijn gevonden en afgeleverd bij de supermarkt! En nu hebben we onze camera dus terug!

Hoe blijven we ook lachen om Nieuw Zeeland, dat in vele opzichten een soort derde wereld land is, waar men eerste wereld-prijs betaalt!
Neem nou het internet. Grote beloften worden gedaan, reclame campagnes over supersnelle verbinding. Maar wat men krijgt lijkt eerder op een verstopte leiding, die af en toe informatie doorlaat en dan weer dicht geslipt zit, waardoor het minuten duurt voor je een nieuwe pagina kunt openen.
Je koopt hier maandelijks een bepaalde hoeveelheid data (Gb) in, en als je daar halverwege de maand al doorheen bent, moet je wachten tot de nieuwe maand begint. Opwaarderen zit er niet in. En dat wil je ook niet, want dit simpele contract is al prijzig genoeg.
Een ander hot item op de lach-schaal, is het huis-gebeuren hier.
Het is lange tijd mijn droom geweest om in zo'n schattig houten huisje te wonen, met zo'n gezellige veranda. En dat is het nog steeds, maar de huizen hier zijn zo belachelijk gebouwd. Goedkoop, met goedkope materialen van crap-kwaliteit.
Als je tegen de buitenmuren tikt, hoor je "tok", zoals bij de muur van een caravan. En dat zijn het eigenlijk ook, de woningen hier, een soort veredelde caravans.
De kranen begrijp ik ook niet helemaal. Er bestaan bijna geen verdeel kranen, alleen een warme en een koude kraan. En het meest bizarre is de plaatsing van deze kranen. Veel te dicht bij de wasbak rand, waardoor je altijd de bak aanraakt.

We blijven ons verbazen en lachen. En genieten!
Gisteren kwam de dikke stapel papieren binnen voor de Invitation To Apply for residence.
We hebben vrijwel alle vergezellende papieren klaarliggen, gaan vrijdag voor de X-ray en hopelijk volgende week voor de andere medical checks en dan kan de aanvraag de deur uit!

Wie het leuk vindt om nog wat mooie foto's van Harald te bekijken van het klimmen in Takaka, kan deze vinden op de website van Oliver Weber.

EOI = decision succesful

Dit is een combinatie van woorden die op weg naar de gewenste verblijfsvergunning als muziek in de oren klinkt! Vele immigranten in spé zullen dit (h)erkennen en beamen.
Gisteravond, vlak voor ik naar bed ging, checkte ik de immigration website nog even, hoewel ik mij er zeer bewust van was dat het minstens een maand tot drie maanden kon duren voor de Expression Of Interest gecontroleerd was en er een beslissing genomen kon worden of wij verder zouden mogen in het emigratieproces.
Een kleine week had er bij onze online aanvraag 'selected' gestaan, maar nu stond er ineens 'decision succesful'!!!!
Dit betekent dat wij een grote stap verder zijn! Wij kunnen nu binnenkort het grote bureaucratische pakket van de Invitation To Apply in onze brievenbus verwachten!
Reden om nog niet naar bed te gaan en een uurtje langer op te blijven; via skype brachten we meteen onze ouders op de hoogte van het nieuws. Ze waren heel blij voor ons, maar moesten ook wat verwerken. De realisatie van onze dromen was weer een stapje verder op het pad van verwijdering van Nederland gekomen.
Ook Rozemarijn had gemengde gevoelens; door haar blijheid heen, zei ze dat ze het heel jammer vond dat ze haar neefje en nichtjes lang niet zal zien...!

Zodra het ITA-pakket binnen is, moeten wij aan de slag met het opnieuw invullen en insturen van onze papieren, aangevuld met medical checks, x-rays, enzovoorts.
Het is mij nog niet duidelijk of wij de Engelse test moeten over doen, wij hebben de 'verlopen' uitslagen (2007) gewoon ingediend met onze Expression Of Interest, die eigenlijk een nieuwe test vereiste.
Oud-collega/team leider en vriendin Albertine van Oudezijds 100 heeft een prachtige brief opgesteld waarin zij verklaart dat ik ook met Engelse hulpvragers heb gewerkt als Maatschappelijk Werker en Kunstzinnig Therapeute en dat ik het Engels prima beheers.
We gaan er vanuit dat men inmiddels overtuigd is van ons kunnen!
Vanuit de Steiner Community zijn vier prachtige support brieven opgesteld om ons gezin binnen te krijgen.
Wat of wie kan ons nu nog buiten laten staan?
We voelen ons gedragen, gesteund, gestuurd, gewenst!

Verjaardag en andere bijzondere avonturen

Op 1 mei vierde Rozemarijn voor de tweede keer haar verjaardag in Nieuw Zeeland.
Ze is zeven geworden!
Vroeg in de ochtend werden we door Mees en Erica uit bed gebeld en gezongen, voor de eerste felicitaties. Het was hen ontgaan dat niet alleen bij hun de wintertijd was veranderd in zomertijd, maar bij ons de zomertijd in wintertijd! Maar dat gaf allemaal niet, het was fijn hun stemmen te horen.
Helaas waren de pakjes uit Europa ergens in de lucht blijven steken en vertraagd, door de IJslandse aswolk. Maar daar hadden we Rozemarijn op voorbereid en zij vond het eigenlijk wel leuk om nog een aantal dagen langer jarig te zijn en pakjes te mogen openen.
Omdat Rozemarijn op school aan het breien is, hebben wij haar mooie houden breipennen gegeven en prachtige wol. Hier in Nieuw Zeeland kun je nog echte wol kopen, en vrijwel geen synthetische nep-wol! Tja, wat wil je in een schapenland...!
Opa's en oma's dienden zich per skype aan om ons meisje te feliciteren. Het was heel fijn om hen er op deze manier bij te hebben.
s'Middags kwamen de kinderen van Rozemarijn's klas voor het partijtje.
Na een paar dagen bewolking en wat regen, was het weer helemaal opgeklaard en konden we vrijwel de hele dag buiten doorbrengen, in onze t'shirts. Kun je nagaan, de maand mei is de maand november op het noordelijk halfrond!
Na de poffertjestaart met 7 kaarsjes, heb ik het verhaal van Hans en Grietje voorgelezen en daarna hebben we van Hollandse ontbijtkoek koek/snoephuisjes gemaakt.
De overige tijd speelden de kinderen lekker in het rond en deden ze spelletjes met Harald in de achtertuin.

Op zondag hebben we een prachtige rit door de bergen achter ons huis gemaakt. Cliff, de eigenaar van de recycle center, had ons meegenomen voor een 4wheel drive ritje over het land van een kennis van hem. Het was werkelijk een flink gehobbel-de-bobbel en soms dacht ik dat de grote keien die onder de auto klonken, de auto total loss zouden slaan, maar ZaZa de Ui doorstond het allemaal moedig!
Het was heel gaaf om Motueka vanuit de hoogte te bekijken.

Op maandag vierde Rozemarijn haar verjaardag op school en kwamen de pakjes aan van de opa's en oma's, en de nichtjes. Gisteren en vandaag kwamen er nog meer pakjes en Rozemarijn vond het allemaal prachtig!

Waar we ook heel blij mee zijn, is dat we een viool lerares hebben gevonden en dat Rozemarijn sinds vorige week weer op vioolles zit! Ze heeft al een paar liedjes laten horen in haar klasje en de kinderen waren erg onder de indruk.

In de kleuterklas verloopt het heel fijn. Iedere dag leer ik weer heel veel en iedere dag is een feest om aan het werk te gaan. Zo hoort werk voor mij te zijn, en zo heb ik het altijd gedaan. Ik kan en wil alleen werken vanuit mijn hart en niet omdat het moet.
Binnenkort komt de nieuwe uitgave van het antroposofische magazine "Sphere", dat een artikel wijdt aan de antroposofische beweging in de Motueka area. Er is mij laatst gevraagd of ik toestemming geef om daarin genoemd te worden als kunstzinnig therapeut van de streek.
Ik voel mij erg vereerd!

Vanmiddag is onze Expression Of Interest geselecteerd. Nu gaat er gekeken worden of onze aanvraag terecht is ingediend en dan krijgen we hopelijk heel snel de Invitation To Apply.
Dan gaat het echte feest beginnen.
Harald en ik hebben er stiekem al even op geproost. Hij is het nu aan het verder vieren in de Mussel Inn, een café 75 km hier vandaan...Haha, ja zo gaat dat hier, in Nieuw Zeeland maak je nogal een ritje om een leuk concert te zien!
Hij is naar the Phoenix Foundation, een bijzondere band uit Nieuw Zeeland, die we al een behoorlijke tijd kennen.
Ik moet morgenochtend al weer in de kleuterklas zijn, dus helaas kon ik niet mee en heb ik hem met enige jaloezie zien vertrekken.
Maar goed, hij zal genieten voor twee!