Veren

Volgens mij moeten we nu op de bodem zijn beland en veren we langzaam op.
Het voelt vredig om mij heen, ik voel mij weer veilig.
Alles wat zeker was is weg en het lijkt erop dat er allerlei nieuws voor terugkomt.
Afgelopen maandag ging er een deur dicht, maar tegelijkertijd gingen er nieuwe deuren open.
Voortijdig mijn inziens, werd door het schoolhoofd aangekondigd dat een van de twee kleuterklassen toch dicht gaat, wat betekent dat mijn geliefde werk als kleuterjuf ophoudt.
Persoonlijk heb ik niet het gevoel dat er voldoende is gestreden voor het behoud van de twee klassen en is de betrokkenheid van de Steiner community niet tot zijn volle potentieel gebruikt.
Ik vergelijk het steeds met de geweldige Spring Fair van vorige week, die dankzij de inspanning van velen en vele vergaderingen tot stand is gekomen.
Voor dit besluit is de gemeenschap een maal bijeen geweest...
Maar goed, zonder in al teveel verwarrende en onthutsende details te vervallen, ik kan melden dat mijn week inderdaad een zeer hobbelige weg nam, waardoor ik emotioneel flink door elkaar werd geschud, en mijn lieve gezinnetje met mij.
Hoewel, op de dag dat ik te horen kreeg dat mijn werk erop zat, kreeg Harald via de man van mijn lieve kleuterjuf-collega een baan als klusjesman!
Hij kon op dinsdag langskomen en mocht meteen aan de slag. Eerst zwart, maar als de Residence er doorheen is, wit!
Ook lag er die dag een brief voor Harald in de brievenbus, met de uitnodiging voor een sollicitatiegesprek bij Get Safe, jeugdwerk Motueka!
Daarnaast kreeg een email van Immigration Christchurch dat ik volgende week waarschijnlijk een case officer heb die mijn aanvraag voor een work permit met voorrang gaat behandelen...!
Hoe cynisch!
Maar de school kan mij dan eindelijk gaan uitbetalen!
Tussen alle emoties door vierden we wat kampvuurfeestjes bij vrienden in de Riverside community.
Afgelopen donderdag heb ik afscheid genomen van mijn klasje; het was mooi en verdrietig tegelijk. De kinderen hadden tekeningen gemaakt en Hajnalka had een prachtig boekje gemaakt
met foto's van mijn maanden in de kleuterklas.
Ik zal deze droombaan zo missen.
Maar wie weet wat de toekomst brengt. De school wil mij graag terug, als alles rond is, voor zowel mij als de voor de school.
Immigration heeft er nog eens een schepje bovenop gedaan, en we hebben weer eens een heleboel 'evidence' moeten aanleveren voor een obstakel op de weg naar residence.
Gelukkig hebben wij zoveel bijzondere vrienden die een bijdrage hebben geleverd om ons verder te helpen op onze weg!
We vertrouwen erop dat het ons weer verder brengt!

Vacuum

Ja hoor, het kan allemaal nog erger, nog onzekerder, het kan wel degelijk nog een graadje gekker!
We hangen al wekenlang in het luchtledige te bengelen, doen onze riem nog een gaatje strakker, halen diep adem en gaan weer wat langer koppie onder.
Vandaag maar weer eens gebeld met onze Case Officer, omdat we maar geen bericht van haar kregen, terwijl zij ons toegezegd had ons op de hoogte te houden van haar laatste bezigheden.
Afgelopen vrijdag had ik haar al gemaild, met name om haar te vragen of zij misschien wat druk op de ketel kon zetten bij de branch waar de Work Permit wordt behandeld.
Omdat ze tot op heden nog niets had laten horen, sprak ik haar antwoordapparaat maar in (waar al twee weken op vermeld wordt dat ze tot 26 juli met haar Annual Leave is...).
Aangezien Immigration New Zealand alleen via een algemeen telefoonnummer te bereiken is, zolang je geen Case Officer hebt, en dat hebben wij nog niet voor de Work Permit, kon ik deze branch niet bereiken.
We willen echt wat druk uitoefenen, want mijn Visitor Visa verloopt op 28 september!
We hebben nog steeds geen inkomsten en hoe spaarzaam we ook leven, onze beurs is nagenoeg leeg.
Toen ik via de Immigration Website probeerde of ik via andere wegen bij deze branche binnen kon komen, per fax of email, viel mijn oog op het bericht dat de branche, waar mijn paspoort dus al ruim een maand ligt, dicht is, omdat het in de risicozone ligt ten gevolge van de aardbeving in Christchurch!
Hoelang dit zo gaat blijven weet ik niet, maar de 80 dagen die ze mij laatst hadden toegezegd, zouden nu wel eens ontoereikend zijn na deze natuurramp!
Dit gaf een nog groter gevoel van totale overgave; ik heb niets meer in de melk te brokkelen, ik heb er geen controle meer over, alles ligt nu volledig buiten mij!
Het is vreemd te ervaren hoe we schaakmat staan:

* mijn visa kan niet verlengd worden
* Er kan niet aan mijn Work Permit gewerkt worden
* Mijn paspoort kan niet vanuit Christchurch naar de Wellington branch om de eventuele Residency te verwerken
* Ik kan het land niet verlaten, want mijn paspoort ligt nog op de Christchurch branche

Wij weten het niet meer, we vertrouwen er maar op dat het allemaal zo moet gaan.
Deze maand moeten alle puzzelstukjes in elkaar vallen of niet...
We kunnen niet meer doen dan we hebben gedaan.
We laten het maar los.

Into the void

Alle zekerheden die er waren of die er hadden kunnen zijn, omtrent ons Nieuw Zeelandse bestaan, zijn in de afgelopen twee weken in het niets opgelost, ofwel hebben kaldeidoscopisch gezien een volledig andere vorm aangenomen dan tot nu toe.
De laatste strohalm die ik nog vasthield, de zekerheid van mijn werk op de kleuterschool, werd eveneens onder mijn voeten weggemaaid.
We zweven nu ergens in het grote Niets en Alles tegelijk, het is werkelijk een emotionele achbaan, die alle energie verbruikt die ik dacht te hebben voor dit emigratieproces.
We werden bijeengeroepen voor een vergadering over de voortgang van de kleuterschool. Deze blijkt in zulke financiele problemen te zijn geraakt, dat ze Hajnalka en mij niet meer kunnen betalen. Omdat wij ons nog niet hebben kunnen registeren (hiervoor dien ik eerst de opleiding voor Early Childhood Education af te ronden, wat in de planning zat voor volgend jaar) komt er voor ons nog geen subsidie binnen van de overheid.
Afgelopen woensdag is er echter een spoedbijeenkomst gehouden met de Steiner Community en de ouders van de kleuterklas, met de vraag of men bereid is om een hogere ouderbijdrage te betalen en zo de kwaliteit en identiteit van een Vrije Kleuterschool behouden kan blijven.
Hajnalka en ik voelen ons zeer gesteund door de ouders, want zij willen ons dolgraag behouden en zijn, zoals het er vooralsnog uitziet, bereid om daarvoor te betalen.
De manier waarop het allemaal gegaan is kan ik nog niet helemaal bevatten, maar kort samengevat, tekende ik vorige maand mijn contract, werd ik een maand later als het ware ontslagen, maar is mijn baan veilig gesteld door de Steiner Community!

De Permanent Residence lijkt nog een maand op zich te laten wachten. Intussen had ik een Work Permit aangevraagd, om toch al aan de slag te kunnen binnen de school, en wat te gaan verdienen, want onze financien zijn zo goed als op.
Toen ik vorige week belde hoe het ervoor stond, werd mij mede gedeeld dat het 80 dagen kon duren, in plaats van de beloofde 30 werkdagen. Tussentijdse verandering van het curriculum...
Mijn visitor visa verloopt aan het eind van deze maand...mijn vraag aan Immigration was, of ik dan ook het land uit moet, terwijl ik op de Work Permit en/of Permanent Residence wacht.
Nou, dat raden ze inderdaad aan, maar ik kan er natuurlijk zelf voor kiezen om illegaal in Nieuw Zeeland te verblijven....
Het lijkt erop dat de maand september voor een heleboel antwoorden gaat zorgen en ik hoop dat het antwoorden zijn die allemaal op elkaar passen en zo de puzzle compleet maken, maar vooralsnog drijven we in de ruimte en hebben we geen idee welke kant we opdobberen!

Het leventje hier in Motueka zelf verloopt nog steeds heel lekker.
Afgelopen donderdag hebben we een oudergesprekje gehad met Kay, de juf van Rozemarijn. Ze is heel tevreden over haar. Rozemarijn leert goed, begint de Engelse taal goed te lezen en schrijven, maakt met veel geduld mooie tekeningen en schrijfwerkjes.
Ook ervaart zij Rozemarijn als een sociaal meisje, met geduld voor de dingen die zij doet, een meisje dat graag speelt en veel fantasie heeft.
Ze zou wel tien Rozemarijntjes in haar klasje willen hebben.
Gisteren is de klas naar de estuary gelopen, waar zij de godwits, grutto's hebben bekeken.
Deze vogels hebben zojuist 8 dagen en nachten non-stop gevlogen en nestelen nu in deze streek.
Er volgt ook een tentoonstelling over de grutto, waaraan ook Rozemarijn's klasje meedoet.

Harald is veel aan het werk met vriend en jongerenwerker Paul, met wie hij de meest fantastische projecten bedenkt en uitvoert. Wie weet leidt dit ooit nog eens tot een vaste, en betaalde, baan!
Om een centje te verdienen, is Harald op aanraden van Cliff van de recycle center, aan de slag gegaan met het maken van speelhuisjes voor kinderen. Het begint er als een werkplaats uit te zien naast ons huisje!
Cliff heeft hem voorzien van hout en andere materialen, waarvan Harald wellicht ook nog kippenhokken en plantenkassen zal maken.
Het is heerlijk om hem zo bezig te zien. Hij laat al zijn creativiteit erop los!

Verder dromen we lekker verder met onze vrienden over het delen van een stukje land en een eigen woongemeenschap!
Dit zijn bijeenkomsten en vriendschappen waaraan we ons weer helemaal opladen!

Nog maar even verder zweven dan maar en hopen dat we spoedig weer wat vaste grond onder onze voeten hebben.