Het lijkt allemaal al weer zo lang geleden, de zomer en zelfs de nazomer heeft inmiddels plaats gemaakt voor echte herfst!
Vanmorgen hebben we verbaasd gestaan van de eerste sneeuw op de bergtoppen in de verte!
Dat deed de deur naar onze zomerse avonturen echt dicht.
Onze Franse vrienden zijn een paar weken geleden teruggevlogen naar Europa en genieten nu van de lente. Wij gaan de kou tegemoet.
Het huis heeft een tijdje erg leeg gevoeld, nadat zij vertrokken waren; want vier mensen extra in ons kleine huisje, was goed merkbaar.
We hebben een bijzondere tijd met elkaar gehad en allerlei lief en leed met elkaar kunnen delen.
De aardbeving in Christchurch, maar ook de aardbeving en Tsunami in Japan hebben veel indruk gemaakt en het is nog steeds dagelijks nieuws hier in Nieuw Zeeland.
Er zijn een aantal gezinnen permanent naar onze streek verhuisd, omdat ze het voortdurende na-schokken van de aarde niet meer konden verdragen; anderen zijn hierheen gekomen omdat hun huis niet meer bestaat en ze alles hebben verloren.
Het is wonderlijk dat zaken die in Nederland zo ver van mijn bed stonden, nu in ons dagelijks leven zijn terecht gekomen.
Inmiddels is de Paasvakantie aangebroken.
Rozemarijn gaat woensdag op pony-kamp! Het is een vervroegd verjaardag cadeau en ze is er heel blij mee.
Ze verheugt zich ook erg op haar verjaardag. Ze zit lijsten te maken van de vriendjes en vriendinnetjes die ze wil uitnodigen en heeft bedacht dat ze een speurtocht wil doen, net als haar neefje Mees, in Nederland.
Harald heeft opnieuw een baan in de moderne slavernij gevonden. Gisteren, op zondag, is hij begonnen in de appelpluk. Het is zwaar werk en hij komt echt gesloopt thuis.
Hij vermoed dat hij het dit maal wel getroffen heeft met de baas, die niet voortdurend langskomt om te controleren of wel alleen het juiste fruit in de bak terecht komt. Dat brengt wat minder spanning. Hij heeft het slechter getroffen met bazen...
Het is voor ons toch nog wel moeilijk te vatten dat Harald vanuit het sociaal werk, nu in deze banen-sector is terecht gekomen. Ik begrijp nu weer zoveel beter hoe het moet zijn geweest voor de 'gastarbeiders' in Nederland en de vluchtelingen die in hun eigen land soms dokter of ingenieur waren geweest en nu in de kassen moesten werken, of als vuilnisman.
We blijven onze ogen open houden voor een baan die beter bij Harald past. Er is hier helaas niet zoveel, dat wisten wij al toen wij naar Nieuw Zeeland emigreerden, maar de hoop blijft dat hij uiteindelijk een baan vindt, of creëert, die bij hem hoort.
Ikzelf ben helemaal gelukkig in mijn nieuwe positie als bejaardenverzorgster.
Nooit gedacht dat ik het er zo naar mijn zin zou hebben. Ik leer een totaal nieuw beroep, maar ik kan al mijn andere kwaliteiten ook gebruiken in de omgang met de bewoners van de dementie afdeling.
Men is ook erg tevreden met mij en het ziet er naar uit dat ik kan doorstromen naar de eerstvolgende vaste betrekking.
Het fijne is dat ik Rozemarijn mee mag nemen als Harald en ik allebei vroeg moeten beginnen. Dan kan Rozemarijn twee uurtjes op de afdeling doorbrengen, voor ze naar de achterkant van het verpleeghuisterrein loopt of fietst, waar haar school staat!
Ze vermaakt zich prima, en mijn collega's zijn dol op haar, evenals de mensen, voor zover zij beseffen dat er een kind is, laat staan dat het mijn dochter is.
Ik ga maar eens aan de slag in de keuken, iets lekkers maken voor Rozemarijn die lekker aan het spelen is met haar vriendinnetje Elisa. Elisa had eitjes meegenomen van hun kippen, wat zal het eens worden...pannekoeken, of wentelteefjes?
Mmmm!
