Stromen

Het lijkt of het leven sinds een paar maanden weer wat meer begint te stromen en meer in lijn komt met het leven dat wij willen leiden. Er is meer harmonie ontstaan in het dagelijkse leven, nu Harald aan de slag is als tuinman en klussenier in het verpleeghuis waar ook ik werk.
Hoe wel de salarissen hier niet om over naar huis te schrijven zijn, houden we voor het eerst een klein beetje over aan het eind van alle vaste lasten.
Omdat we bij elkaar meer dan 30 uur per week werken, hebben we nu ook recht op een belastingvoordeel, die per twee weken wordt uitbetaald.
Hiermee kunnen we dingen doen die wij ook heel belangrijk vinden, zoals Rozemarijn's vioollessen en de extra sport die zij met beginnend enthousiasme beoefent. Zo heeft ze met de laatste wedstrijden van Touch Rugby meegedaan, een soort tikkertje met rugby-regels, (waarbij de Motueka Rudolf Steiner School met kop en schouders boven de andere scholen uit stak) en is ze na de herfstvakantie begonnen met netball, het Hollandse korfbal eigenlijk.
Op dinsdag na school hebben ze training met de kinderen van school die zich daarvoor opgegeven hebben en op zaterdagmorgen wedstrijden.
Afgelopen zaterdag was de eerste wedstrijd, en mijn hemel, heel Motueka leek erop uitgetrokken om korfbal te spelen...! De parkeerplaats van het Recreation Centre stond vol en alle ouders, diep in warme jassen gestoken, want de eerste venijnige herfstwind kondigde zich aan, stonden aan de lijn.
Ik snapte er natuurlijk geen bal van, want ik heb helemaal niets met geen enkele sport...Een moeder probeerde me enthousiast uit te leggen hoe het spel in elkaar stak en wat de positie betekende die Rozemarijn had gekregen tijdens dit spel. Ik heb haar bedankt, want zelfs na honderd pogingen van menig voetbal fanaat, begrijp ik nog niets van dat spel, en zie ik alleen maar een groepje mensen dat een bal achterna zit...Regels van korfbal zullen zeker geen vuur in mij doen oplaaien...
Om half elf moeten Rozemarijn en ik als de wiedeweerga op de brommer stappen en naar de andere kant van Motueka rijden voor ballet.

Kortgeleden mocht ik beginnen met een uur kunstzinnige therapie per maand op de dementie afdeling. Het bracht zo'n rustgevende sfeer met zich mee die zelfs voelbaar was voor mijn collega's.
De activiteiten begeleider was ook erg enthousiast en heeft geregeld mij twee keer per maand te laten komen voor kunstzinnige therapie. En dat is deze week begonnen.
Om de week is er nu op woensdag antroposofische muziektherapie, en om de andere week doe ik antroposofische kunstzinnige therapie. En dat voor een reguliere instelling! Dat is toch best bijzonder.

Paul, goede vriend en jeugdwerker van Motueka, heeft mij gevraagd om mee te werken in een project op de Marae , waar hij negen weken lang op dinsdag een groep delinquenten begeleid op zoek naar hun identiteit, hun sterke en zwakke kanten, oorzaak en gevolg van en inzicht in hun handelen.
Elke week hebben ze een ander thema en middelen om aan de slag te gaan.
Ik ben uitgenodigd om iets met kunstzinnige therapie te doen.
Een spannende uitdaging waarmee ik mij voor de eerste keer op Marae-grond mag begeven!

Hoewel de herfst inmiddels goed is ingezet, beginnen in de levensaarde vele van de zaadjes die wij geplant hebben te ontspruiten.

Kuddedier

Vandaag heb ik me voor het eerst sinds maanden weer eens een beetje kuddedier gevoeld.
We zijn even op en neer geweest naar de Grote Stad.
Naar Nelson met zijn aangrenzende plaatsjes Stoke en Richmond, die op een half uur rijden van Motueka liggen.
Hiervoor moeten we een heuse snelweg nemen.
Onderweg kom je altijd wel wat verkeer tegen, maar er zal nooit een file staan op deze provenciaalse buitenweg.
En het blijft altijd weer een prachtige rit, zo met de Richmond range op de voorgrond en het Kahurangi gebergte van opzij en achter.
Het blijft voelen alsof we in een ansichtkaart rijden.
In Richmond staan stoplichten. In Motueka en omgeving niet.
Het voelt meteen een beetje stads als je voor een stoplicht moet stoppen.
In Richmond staat ook een echte shopping mall.
Voor lange tijd ben ik er niet naar binnen geweest en nu weet ik ook weer waarom.
In Nederland heb ik er nooit van gehouden en vermeed ik ze meestal, maar nu ik zo afgelegen en in een soort durrup leef, heb ik gemerkt dat ik het ik het nog veel meer verafschuw.
Wat een overweldigende ervaring is zo'n winkelcentrum toch.
Het galmt er vreselijk. Het geroezemoes is overweldigend. Ik kan er gewoon niet tegen.
Op de pleintjes tussen de winkels staan terrassen, waar het klootjesvolk dat ook niet weet wat het anders moet doen, op zaterdag rondhangt en 'gezellig' een bakkie doet, met de boodschappentassen tussen hen ingeklemd.
Ik liep razendsnel door, op zoek naar het postkantoor. Een soort paniek kwam over mij en ik ontdekte dat ik de zin die ik normaal gesproken in zoveel plekken en dingen kan ontdekken, de diepere betekenis ervan, even helemaal niet kon terugvinden.
Iedereen liep een beetje mooi te wezen, met de nieuwste mode en geurtjes, en een dikke laag make up, waarvan ik het idee heb dat het er in Motueka helemaal niet zo toe doen.
Daar is het grootste gedeelte van de mensen boer, seizoenswerker in de boomgaarden of toerist. En met het minimumloon dat er verdient wordt, kan geen dure outfits gekocht worden!
Gelukkig had ons bezoek aan Nelson een bijzondere reden, namelijk de aanschaf van een viool voor Rozemarijn. Na lekker in de speeltuin te hebben gespeeld en in de recycling center te hebben rondgeneusd, ging Rozemarijn met haar eigen viool onder de arm naar huis.
En bij thuiskomst van ons stadse avontuur, heeft ze de viool aan haar kin gezet en voor het eerst sinds lange tijd van die lieve liedjes voor ons gespeeld.

Leeg nest syndroom

Vandaag is onze dochter voor het eerst het huis uit gegaan.

Op kamers.

Dit grootse plan had ze gisteravond in bed bedacht.

Ze wilde het leeg staande huisje even verderop het erf huren. Ze zou zelf voor haar eten zorgen, haar ontbijt klaarmaken, haar lunch box voor school, ze zou opruimen, afwassen en stofzuigen.

Vanmiddag had ze al haar spaargeld bij elkaar opgeteld en aan Jim, onze huisbaas gevraagd hoelang ze het huisje kon huren voor $78.

Rozemarijn wond hem met gemak om haar vinger en Jim, die over het algemeen zeer gecharmeerd is van alles wat Rozemarijn vraagt of voorstelt, ging direct de kamertjes in orde maken.

Juichend kwam Rozemarijn vertellen dat ze er een week mag wonen, zonder te hoeven betalen!

Meteen ging ze haar boeltje pakken.

Zeven onderbroeken, kleding, een nachtpon, haar dekens, boeken, een fotootje van Peter Pan voor op het nachtkastje, poppen en knuffels, een extra tafeltje en een stoeltje.

Ze stalde het allemaal prachtig uit en liet trots zien hoe netjes ze het huisje had ingericht.

We werden uitgenodigd om te komen eten, als we zelf het eten meenamen. En we mochten ook heus op de thee komen. Dan moesten we wel zelf de thee meenemen.

Ik zei haar dat ze mocht terugkomen wanneer ze maar wilde, want ik zag al voor me dat ze het hoe dan ook een week zou volhouden, omdat ze dat nou eenmaal in haar hoofd heeft gezet.

Alles is inmiddels op orde en over een half uurtje gaat Rozemarijn naar bed in haar nieuwe huis.

Dit alles heeft ons meer dan duidelijk gemaakt dat ze echt toe is aan een eigen kamer.

De lage inkomsten die we hier hebben en de hoge huur van de huizen in Nieuw Zeeland, maken het voor ons onmogelijk om een groter huis te huren en moeten we het doen met een twee- kamer woning, een huiskamer en een slaapkamer die we met z'n drieën delen.

Harald heeft met onze huisbaas overlegd of hij een kamertje aan ons huisje mag bouwen en daarvoor heeft hij toestemming gekregen. Hij is al volop aan het brainstormen. Groot zal het niet worden, maar wel een eigen plekje voor Rozemarijn.

Onze dochter is het huis uit.

Over een maand wordt ze negen.