Stromen

Het lijkt of het leven sinds een paar maanden weer wat meer begint te stromen en meer in lijn komt met het leven dat wij willen leiden. Er is meer harmonie ontstaan in het dagelijkse leven, nu Harald aan de slag is als tuinman en klussenier in het verpleeghuis waar ook ik werk.
Hoe wel de salarissen hier niet om over naar huis te schrijven zijn, houden we voor het eerst een klein beetje over aan het eind van alle vaste lasten.
Omdat we bij elkaar meer dan 30 uur per week werken, hebben we nu ook recht op een belastingvoordeel, die per twee weken wordt uitbetaald.
Hiermee kunnen we dingen doen die wij ook heel belangrijk vinden, zoals Rozemarijn's vioollessen en de extra sport die zij met beginnend enthousiasme beoefent. Zo heeft ze met de laatste wedstrijden van Touch Rugby meegedaan, een soort tikkertje met rugby-regels, (waarbij de Motueka Rudolf Steiner School met kop en schouders boven de andere scholen uit stak) en is ze na de herfstvakantie begonnen met netball, het Hollandse korfbal eigenlijk.
Op dinsdag na school hebben ze training met de kinderen van school die zich daarvoor opgegeven hebben en op zaterdagmorgen wedstrijden.
Afgelopen zaterdag was de eerste wedstrijd, en mijn hemel, heel Motueka leek erop uitgetrokken om korfbal te spelen...! De parkeerplaats van het Recreation Centre stond vol en alle ouders, diep in warme jassen gestoken, want de eerste venijnige herfstwind kondigde zich aan, stonden aan de lijn.
Ik snapte er natuurlijk geen bal van, want ik heb helemaal niets met geen enkele sport...Een moeder probeerde me enthousiast uit te leggen hoe het spel in elkaar stak en wat de positie betekende die Rozemarijn had gekregen tijdens dit spel. Ik heb haar bedankt, want zelfs na honderd pogingen van menig voetbal fanaat, begrijp ik nog niets van dat spel, en zie ik alleen maar een groepje mensen dat een bal achterna zit...Regels van korfbal zullen zeker geen vuur in mij doen oplaaien...
Om half elf moeten Rozemarijn en ik als de wiedeweerga op de brommer stappen en naar de andere kant van Motueka rijden voor ballet.

Kortgeleden mocht ik beginnen met een uur kunstzinnige therapie per maand op de dementie afdeling. Het bracht zo'n rustgevende sfeer met zich mee die zelfs voelbaar was voor mijn collega's.
De activiteiten begeleider was ook erg enthousiast en heeft geregeld mij twee keer per maand te laten komen voor kunstzinnige therapie. En dat is deze week begonnen.
Om de week is er nu op woensdag antroposofische muziektherapie, en om de andere week doe ik antroposofische kunstzinnige therapie. En dat voor een reguliere instelling! Dat is toch best bijzonder.

Paul, goede vriend en jeugdwerker van Motueka, heeft mij gevraagd om mee te werken in een project op de Marae , waar hij negen weken lang op dinsdag een groep delinquenten begeleid op zoek naar hun identiteit, hun sterke en zwakke kanten, oorzaak en gevolg van en inzicht in hun handelen.
Elke week hebben ze een ander thema en middelen om aan de slag te gaan.
Ik ben uitgenodigd om iets met kunstzinnige therapie te doen.
Een spannende uitdaging waarmee ik mij voor de eerste keer op Marae-grond mag begeven!

Hoewel de herfst inmiddels goed is ingezet, beginnen in de levensaarde vele van de zaadjes die wij geplant hebben te ontspruiten.

Kuddedier

Vandaag heb ik me voor het eerst sinds maanden weer eens een beetje kuddedier gevoeld.
We zijn even op en neer geweest naar de Grote Stad.
Naar Nelson met zijn aangrenzende plaatsjes Stoke en Richmond, die op een half uur rijden van Motueka liggen.
Hiervoor moeten we een heuse snelweg nemen.
Onderweg kom je altijd wel wat verkeer tegen, maar er zal nooit een file staan op deze provenciaalse buitenweg.
En het blijft altijd weer een prachtige rit, zo met de Richmond range op de voorgrond en het Kahurangi gebergte van opzij en achter.
Het blijft voelen alsof we in een ansichtkaart rijden.
In Richmond staan stoplichten. In Motueka en omgeving niet.
Het voelt meteen een beetje stads als je voor een stoplicht moet stoppen.
In Richmond staat ook een echte shopping mall.
Voor lange tijd ben ik er niet naar binnen geweest en nu weet ik ook weer waarom.
In Nederland heb ik er nooit van gehouden en vermeed ik ze meestal, maar nu ik zo afgelegen en in een soort durrup leef, heb ik gemerkt dat ik het ik het nog veel meer verafschuw.
Wat een overweldigende ervaring is zo'n winkelcentrum toch.
Het galmt er vreselijk. Het geroezemoes is overweldigend. Ik kan er gewoon niet tegen.
Op de pleintjes tussen de winkels staan terrassen, waar het klootjesvolk dat ook niet weet wat het anders moet doen, op zaterdag rondhangt en 'gezellig' een bakkie doet, met de boodschappentassen tussen hen ingeklemd.
Ik liep razendsnel door, op zoek naar het postkantoor. Een soort paniek kwam over mij en ik ontdekte dat ik de zin die ik normaal gesproken in zoveel plekken en dingen kan ontdekken, de diepere betekenis ervan, even helemaal niet kon terugvinden.
Iedereen liep een beetje mooi te wezen, met de nieuwste mode en geurtjes, en een dikke laag make up, waarvan ik het idee heb dat het er in Motueka helemaal niet zo toe doen.
Daar is het grootste gedeelte van de mensen boer, seizoenswerker in de boomgaarden of toerist. En met het minimumloon dat er verdient wordt, kan geen dure outfits gekocht worden!
Gelukkig had ons bezoek aan Nelson een bijzondere reden, namelijk de aanschaf van een viool voor Rozemarijn. Na lekker in de speeltuin te hebben gespeeld en in de recycling center te hebben rondgeneusd, ging Rozemarijn met haar eigen viool onder de arm naar huis.
En bij thuiskomst van ons stadse avontuur, heeft ze de viool aan haar kin gezet en voor het eerst sinds lange tijd van die lieve liedjes voor ons gespeeld.

Leeg nest syndroom

Vandaag is onze dochter voor het eerst het huis uit gegaan.

Op kamers.

Dit grootse plan had ze gisteravond in bed bedacht.

Ze wilde het leeg staande huisje even verderop het erf huren. Ze zou zelf voor haar eten zorgen, haar ontbijt klaarmaken, haar lunch box voor school, ze zou opruimen, afwassen en stofzuigen.

Vanmiddag had ze al haar spaargeld bij elkaar opgeteld en aan Jim, onze huisbaas gevraagd hoelang ze het huisje kon huren voor $78.

Rozemarijn wond hem met gemak om haar vinger en Jim, die over het algemeen zeer gecharmeerd is van alles wat Rozemarijn vraagt of voorstelt, ging direct de kamertjes in orde maken.

Juichend kwam Rozemarijn vertellen dat ze er een week mag wonen, zonder te hoeven betalen!

Meteen ging ze haar boeltje pakken.

Zeven onderbroeken, kleding, een nachtpon, haar dekens, boeken, een fotootje van Peter Pan voor op het nachtkastje, poppen en knuffels, een extra tafeltje en een stoeltje.

Ze stalde het allemaal prachtig uit en liet trots zien hoe netjes ze het huisje had ingericht.

We werden uitgenodigd om te komen eten, als we zelf het eten meenamen. En we mochten ook heus op de thee komen. Dan moesten we wel zelf de thee meenemen.

Ik zei haar dat ze mocht terugkomen wanneer ze maar wilde, want ik zag al voor me dat ze het hoe dan ook een week zou volhouden, omdat ze dat nou eenmaal in haar hoofd heeft gezet.

Alles is inmiddels op orde en over een half uurtje gaat Rozemarijn naar bed in haar nieuwe huis.

Dit alles heeft ons meer dan duidelijk gemaakt dat ze echt toe is aan een eigen kamer.

De lage inkomsten die we hier hebben en de hoge huur van de huizen in Nieuw Zeeland, maken het voor ons onmogelijk om een groter huis te huren en moeten we het doen met een twee- kamer woning, een huiskamer en een slaapkamer die we met z'n drieën delen.

Harald heeft met onze huisbaas overlegd of hij een kamertje aan ons huisje mag bouwen en daarvoor heeft hij toestemming gekregen. Hij is al volop aan het brainstormen. Groot zal het niet worden, maar wel een eigen plekje voor Rozemarijn.

Onze dochter is het huis uit.

Over een maand wordt ze negen.

The Godwits are back!

Vorige week donderdag zijn de eerste godwits aangekomen in Motueka.

Dat wordt hier gevierd met gastlessen op school, een expositie in de Memorial Hall waaraan alle scholen in de omgeving deelnemen en aandacht in de pers om het belang te benadrukken van natuurbescherming.

In negen dagen tijd zijn de godwits, in het Nederlands bekend onder de naam grutto, 11700 kilometer vanuit Alaska naar Motueka gevlogen om uit te rusten en zich te voeden in de voedsel-rijke baai en estuaries die tot diep in het Motuekaanse land doorlopen.

Tijdens deze vlucht hebben ze de meer dan de helft van hun lichaamsgewicht opgebruikt.

Ze blijven hier een half jaar, vervangen hun verentooi en vliegen met een enkele tussenstop in China terug naar Alaska, waar zij eieren leggen en uitbroeden.

Vandaag zijn we met klas 1 en 2 op excursie gegaan naar de estuary en het strand, op zoek naar de godwits.

Gewapend met verrekijkers, een kopie met afbeeldingen van diverse zeevogels, laagjes kleding voor mooi en minder mooi weer en onze lunchboxen, liepen we vanuit school, door de estuary naar het strand.

Onderweg stonden we regelmatig stil om door de verrekijkers te turen naar steltkluten, aalscholvers, ijsvogels, scholeksters, putangitangi (paradijs eenden), en Nieuw Zeelandse grijze reigers, die veel kleiner zijn dan de Nederlandse reigers.

Rozemarijn's juf liet de kinderen uitproberen hoe moeilijk of makkelijk het was om in het zand naar voedsel te zoeken, door hen te laten graven in de estuary.

Ze gaf hen allerlei interessante opdrachtjes om hen te verbinden met de kwetsbare natuur.

En eindelijk zagen we op een zandbank in de baai tussen het strand en de sandspit, ook die kleine wondertjes, godwits, vogels die langer achtereen kunnen vliegen dan een vliegtuig.

Vogels die op twee kilometer hoogte, negen dagen kunnen vliegen zonder te rusten. Waarvan de vleugels constant blijven fladderen. Die zich niet op een luchtstroming laten meedrijven. Die al die tijd vliegen zonder te eten.

Maar daar stonden ze te waden op de zandbank, met hun lange snavels diep in het zand op zoek naar wormen en krabbetjes.

Bijna ongelooflijk.

Rozemarijn's school was vroeger een ziekenhuis.

Het was eigenlijk de kraamkliniek van Motueka. Menig collega van mij, is er geboren of heeft er in lang vervlogen tijden gewerkt.

Jaren later werd er een nieuwe kraamkliniek gebouwd, op het terrein achter het gebouw en heeft het oude ziekenhuis lang leeg gestaan; tot de Rudolf Steiner School zich er vestigde.

Bij de kraamkliniek kwam ook een bejaardenhuis, maar toen dat uit zijn voegen groeide, besloot de dorpsgemeenschap een paar jaar geleden om een nieuw en modern verpleeghuis te bouwen op het stuk land achter de kraamkliniek en dat is het verpleeghuis waar ik sinds februari werk.

Vandaag stierf een van de bewoners van mijn afdeling. Hij lag sinds een week op sterven en in deze laatste dagen zat ik in mijn pauzes naast zijn bed met een kop thee, terwijl ik zijn hand vasthield, zachtjes voor hem zong, hem liefdevol aanmoedigde het aardse leven los te laten.

Het was een heel bijzondere en mooie ervaring, en ik besefte hoe dankbaar ik ben voor het prachtige werk dat ik mag doen. Meer en meer ontdek ik waar mijn kracht en mijn talenten liggen.

Vanmorgen ging ik tien minuten eerder naar mijn werk, om voor de hectiek van mijn dienst aan zou vangen, nog even in alle rust bij hem te kunnen zitten.

Ik richtte mijn aandacht en gebed op hem terwijl ik door de nog kale appelboomgaard naar het verpleeghuis reed. Toen ik aankwam in het ziekenhuis was hij net overleden.

Nadat het lichaam van een overleden persoon in het verpleeghuis is weggehaald door de begrafenisondernemers, blijft de deur van de kamer gesloten , tot deze een blessing heeft gehad. Deze blessing wordt doorgaans gedaan door een afgevaardigde van de lokale Te Awhina marae

Maar ik heb begrepen dat een van de nurses ook bevoegd is om deze blessing uit te voeren. Ik ben er erg benieuwd naar. Dat wordt een nieuw onderwerp voor een onderzoek.

Het begin en het einde van een leven zijn momenten waar gewoonlijk maar weinig mensen bij aanwezig zijn. Het is een privilege om daar in betrokken te mogen zijn.

Verhuizen

Had ik het in mijn vorige blog over de kwaliteit van de Nieuw Zeelandse huizen, in dit blog kan ik nog er nog een schepje bovenop doen.

Als men gaat verhuizen, heet dat in het Engels 'moving house'. In sommige gevallen wordt dat wel heel letterlijk genomen.

Als men het echt nodig acht, wordt er daadwerkelijk een huis verhuisd!

Het huis wordt losgemaakt van de grond, op wielen geladen, soms op een truck en het wordt verplaatst!

(Iemand van school vertelde dat een kennis midden in de nacht op weg was naar het ziekenhuis om te bevallen en vast kwam te zitten achter een truck die bezig was een huis te verhuizen!)

Als het huis te groot is (en ze houden hier van het aanbouwen van een kamertje hier en een uitbreiding daar, waardoor de Nieuw Zeelandse huizen vaak een onlogische ratjetoe-indeling hebben) om op een truck geladen te worden, dan wordt het gewoon doormidden gezaagd en in meerdere delen vervoerd!

Een huis op het terrein achter Rozemarijn's school staat er inmiddels in tweeën gespleten bij en wordt gereed gemaakt voor transport.

Het verhuist naar een plek twintig meter verderop, omdat het verzorgingstehuis waar ik werk, dat ook achter de school ligt, gaat uitbreiden met een nieuwe vleugel.

Rozemarijn vertelde dat ze al bevriend is geraakt met een van de bouwvakkers. Ze mogen hem in de pauze een aantal vragen stellen over het interessante werk en hij beantwoordt hun vragen.

Heel langzaam dringt de titel van een boek bij mij binnen dat ik in mijn kindertijd regelmatig heb gelezen: 'Het huisje dat verhuisde'.

Daar ga ik eens naar op zoek op het internet.

Winterse taferelen

De winter is aangebroken. De eerste (maar late) sneeuw is vorige week heftig gevallen en heeft de toppen van de bergen achter ons huis bedekt met een witte kap.

Het is wintervakantie.

We hebben vijf dagen op het huis van vrienden gepast en voor hun dieren gezorgd.

Het waren fijne dagen in een heerlijk warm huis. En daar is wat voor te zeggen hier in Nieuw Zeeland. Al heb ik in Nederland vaak in een tochtig huis gewoond, met enkele beglazing, het is vergeleken met de Nieuw Zeelandse huizen allemaal luxe!

Ik heb ontdekt dat ik erg ben verwend met de Nederlandse standaard voor huizenbouw...Hier in Nieuw Zeeland lijkt een huis leuk en gezellig vanbuiten, maar vanbinnen blijken het toch eigenlijk altijd weer een soort veredelde caravans te zijn.

Buitenmuren van triplex-plaat die -klop!- zeggen als je er op klopt.

En warmte die je zorgvuldig probeert te stoken, verdwijnt er net zo gemakkelijk weer door naar buiten.

En dan heeft ons huisje vorig jaar van onze huisbaas nog wel een heat pump gekregen, een soort warme föhn die boven je hoofd staat te loeien en die je als je onder de juiste hoek staat, wat warme lucht toeblaast.

Je kunt de Hemaworst-lucht erbij verzinnen, of de parfum-aanslag als je de V&D betreedt, op een grauwe winterdag met natte sneeuw. In dat halletje tussen buiten en binnen is het lekker warm; de warmte in een Nieuw Zeelands huis verdwijnt direct weer door de muren of het plafond, want het nut van isolatie begint nu pas heel langzaam door te dringen in het woon-comfort-besef van de Nieuw Zeelander.

Er bestaan sinds kort zelfs televisie reclames over.

En heel voorzichtig aan beginnen sommige kiwi's wat muren, vloeren en plafonds van hun woningen aan te pakken. Maar een eenvoudige cottage als waar wij in wonen worden niet zo modieus opgeknapt. Daar moet je het maar doen met wat er is. En dus zitten we iedere dag zodra de heerlijk warme winterzon is ondergegaan, met de gordijnen dicht, föhn aan, truien aan en mutsen op in de kamer, het liefst nog onder een wolletje.

Maar of je ramen nou elke ochtend druipen van het vocht, of de schimmel tegen de muren opkruipt of zich over het vloerkleed uitspreid, zolang je niet genoeg verdient om in een koopwoning te wonen, of de keuze maakt om te huren, ben je onderworpen aan het inzicht, de grillen en de portomonee van de verhuurder.

Als huurder heb soms maar weinig in te brengen.

Gelukkig hebben wij een heel aardige huisbaas, maar we hebben verhalen gehoord en gelezen over echte feeksen...

Onze huisbaas gaat direct aan de slag als er iets aan ons huisje mankeert, maar het is wel met de Nieuw Zeelandse mentaliteit, de goedkoopste oplossing: gewoon een plankje er tegenaan timmeren, een andere manier van het bekende doekje tegen het bloeden.

We lachen ons er vaak suf om en ik voel met vaak een verwend nest met mijn wensen en standaard van degelijkheid, maar soms heb ik het nodig er flink Hollands over te klagen.

Gelukkig kan dat met onze Nederlandse vrienden Esther en Justin, met wie we naast klagen ook heel veel heerlijke gesprekken voeren.

Zaterdag vertrekken ze voor een aantal maanden naar India. Ik ga ze missen...

Ik had nooit gedacht dat ik er belang aan zou hechten om Nederlanders in de buurt te hebben, maar sommige dingen kun je echt alleen maar begrijpen als je Nederlander bent!

Hoewel Nieuw Zeeland heel westers is, is veel toch ook een soort gezichtsbedrog en blijkt er toch een enorm cultuur verschil te zijn.

De Nederlandse cultuur is echt meer recht voor z'n raap, men zegt eerder waar het op staat, komt afspraken na; hier lijkt het ook zo te zijn, maar het is toch niet zo. Alles lijkt een beetje verborgen onder een mooi buitenkantje, maar, hebben we gemerkt, dikwijls als puntje bij paaltje komt...

Maar goed, de warmte in het heerlijke oppas-huis heeft ons heel veel goed gedaan.

Koken op houtvuur, stoken zoveel we maar wilden en intussen zorgen voor de kippen, schapen, eenden, poezen en hond.

Intussen heeft Harald samen met een vriend een commercieel koffieapparaat gekocht en gaan ze als de 'Partizani Brothers' feesten af met hun koffiekunsten.

Ook heeft Harald zich gestort op het organiseren van feesten in de lokale feestzaal, de Lower Moutere Hall, waar bands en dj's optreden, waar koffie word geschonken en waar lekker word gedanst.

Twee parties zijn er inmiddels geweest. De naamsbekendheid zoemt rond, en we hopen iedere keer meer feestgangers te trekken om de avond te vieren!

Daarnaast is Har nog steeds op zoek naar een baan. Dat is niet gemakkelijk in deze streek.

Er is weinig werk, en het grootste gedeelte van het werk dat er is, is oninteressant of slavenarbeid en alles met slechte arbeidsvoorwaarden en onderbetaald...

Op het moment is Harald aan de West Coast met een stel vrienden, om op het land en aan de hut te werken van Paul. Dat geeft hem gelijk wat ruimte voor nieuwe gedachten, ideeën en kracht.

Rozemarijn zit eindelijk weer op ballet. Daar had ze zo naar uitgekeken.

Twee jonge dames uit Nelson zijn een balletschool in Motueka begonnen en geven erg leuk les. Rozemarijn geniet er erg van en kijkt uit naar iedere zaterdagmorgen, omdat ze dan weer lekker kan dansen.

Ik heb er drie vaste dagen bij op mijn werk, dat is ook heel fijn. Intussen doe ik twee interne opleidingen, voor bejaardenverzorger en de specialisatie dementie.

Het zijn erg eenvoudige opleidingen, ik schat op mbo-niveau, maar het is fijn om ze te doen omdat ik zo ook het Engelse jargon onder de knie krijg en medische onderwerpen weer eens de revue laat passeren.

Bovendien biedt het certificaat gelijk salarisverhoging (twee kwartjes ofzo, maar hier in de streek ben je met ieder centje blij!).

Ook heb ik een interessant boek uit Nederland laten overkomen dat ingaat op de antroposofische visie op dementie.

Dat komt helemaal goed van pas, want ik ben gevraagd om Kunstzinnige Therapie te geven op de dementie afdeling.

Inmiddels heb ik twee sessies gedaan met de bewoners en de manager was lyrisch, de collega''s voornamelijk verbaasd over wat ik voor elkaar had gekregen en ikzelf was erg gelukkig en tevreden toen ik zag dat de kunstzinnig therapeutische oefeningen ook werken bij mensen met dementie!

Benieuwd hoe het allemaal vervolg gaat krijgen.