Work permit!

Gisteren brak mijn oer-Hollandsche klomp en wel op verschillende plaatsen.
Bij het checken van de emails, was er een bericht van Immigration New Zealand, dat er updates waren op onze status van de Immigration website.
Dat moest ik natuurlijk direct checken en daar stond zowaar dat ik de houder ben van een tijdelijke work permit, geldig tot 15 maart 2011!!!
Die hele work permit had ik eigenlijk helemaal afgeschreven, het zat er gewoon niet in, er waren te veel complicaties om dat voor elkaar te krijgen, en nu ik het compleet had losgelaten, was daar ineens het bericht dat ik een work permit heb!
Nu ben ik weer helemaal legaal in het land.
Harald, ik en Rozemarijn hebben er op geproost en hebben overdag een glaasje geklonken!
We moesten wel erg lachen, want in het bericht stond dat ik nu voor de Vrije School in Motueka mag werken, te Marlborough.
Marlborough is een prachtige streek die welliswaar grenst aan ons Nelson District, maar die zeker niet de provincie is waarin wij wonen!
Nu moeten wij ons, om in dit land te mogen komen wonen, tot op het bot uitkleden, dienen wij Immigration te voorzien van allerlei bewijzen van kunde en vlekkeloosheid en alles in een kort tijdsbestek, maar zelf mogen zij er alle tijd voor nemen en kunnen ze het schijnbaar maken om zo'n geografische fout te maken!

Aan het eind van de middag hebben we genoten van een barbeque bij onze vorige huisbaas Christine, om het huisje in te wijden, waaraan Harald heeft gewerkt in het begin van het jaar.
Daarna zijn we onverwacht naar een feest gegaan, in Marahau, waar een idyllische woongemeenschap leeft in een prachtige vallei.
Het feest had 'mythologische creaturen' als thema en iedereen had zich geweldig uitgedost.
Er was een groot kampvuur, een soort outside lounge waar films van dolfijnen, haaien en walvissen werden getoond, en een tent waarin dj's draaiden, muzikanten op hun trommels, didgeridoo's en gitaren speelden en waar er heerlijk in het gras gedanst werd onder de prachtige sterrenhemel.
Een welverdiend feestje, vonden wij zo.
Nog even en dan hopen wij zelf een feestje te bouwen, als we ook de permanent residence binnen hebben!

Lentegroet

"De lucht is zwanger van de lentegeuren", die uitdrukking vind ik zo mooi en komt iedere dag in mij op als ik door Motueka fiets. Overal ruikt het zoet en zacht.
De tuinen, parken en perken staan er prachtig bij, met hun kleurenpalet aan bloesem.
Het is een wonderlijk gezicht om een boom te zien die zowel rijpe vruchten draagt, als tedere bloemetjes. Een mooi gezicht, die paars-witte knoppen tussen de gele citroenen.
In de boomgaard zijn de appelbloesems van de boom gevallen en zijn kleine knopjes zichbaar, waar de appels uit zullen groeien, in overvloed.
De kiwibloesem geurt krachtig als we door de boomgaard fietsen op weg naar school.
De nachten zijn nog fris, het is vrij nat geweest voor de tijd van het jaar en laatst lag er nog wat laatste sneeuw op de bergtop, maar de dagen zijn mooi en warm.
Er is een lentewind opgestoken, die met een paar weken weer schijnt te gaan liggen.
Het leven is goed.
Harald is net terug van een paar dagen op zeejacht in Golden Bay, samen met onze oer-hollandse vriend Sjarrel, die het Riverside cafe runt. Vissen vangen, mossels en kokkels plukken, kampvuurtje maken, kamperen.
Hij staat nu in de keuken met Rozemarijn, om de visjes te fileren die hij heeft gevangen.
Rozemarijn bestudeert de visjes aandachtig en voelt goed hoe visjes aanvoelen, hoe ze het bekje kan opendoen, hoe zacht een vissenoog is.
Ze verliest steeds meer van onze stadse conditionering en begint een echt plattelandskind te worden. (Op de angst voor spinnen die ze met mij deelt na).
Dagelijks brengt ze een bezoekje aan de kippen op ons landje en speelt daar met hen, tilt ze op, of aait ze.
Met Isabel, de dochter van Sjarrel, struint ze uren door de weilanden, tussen de koeien en de kippen en de eieren.
Met dit vriendinnetje Isabel heeft ze in het afgelopen weekend voor het eerst met de fire stick gespeeld. Harald had Rozemarijn al wat basisbewegingen geleerd, maar nu deed ze de kunstjes met vuur aan de uiteinden van de stok! Het zag er geweldig uit.
Dat smaakt vast naar meer!
Ik mis het werk op de kleuterschool ontzettend, al heb ik mij er bij neergelegd dat dit werk er voor mij voorlopig niet inzit. Wie weet wat de toekomst brengt.
Ikzelf heb in de afgelopen weken wel hard gewerkt aan het maken van kleine leren zakjes, die als ketting omgedaan kan worden, om een edelsteen of kristal in te dragen. Deze hopen we op de lokale markten te gaan verkopen.
We hebben een voorproefje gedaan op de Ngatimoti Spring Fair, waar het helaas nog niet echt liep. Het wachten is op het toeristen seizoen.
Harald klust ondertussen voor een baas en verdient daarmee wat centjes om te overleven.
Hij verft huizen, maait gazons, en klust in en om huizen van klanten.
Onze vriendin Esther heeft laatst voor haar gezin ongeveer een kwart koe gekocht, bij een boerderij waar net een 'home kill' was gedaan. Wij hebben wat van het prachtige vlees mogen overnemen.
Zo gaat dat hier dus, je koopt een kwart koe.
Nog niet zolang geleden zou niemand van mij verwachten dat ik daar een eerlijk stukje over zou kunnen schrijven, na mijn bijna 30 jaar vegetarier te zijn geweest. Maar hier in Nieuw Zeeland is alles echt anders, ruiger. En zelfs ik begin daar een beetje in te passen.

Immigration maakt het ons niet gemakkelijker, maar er lijkt een einde in zicht te zijn.
Een aantal weken geleden kregen we het bericht dat ik mijn workpermit (niet verwarren met de permanent residence) alleen zou krijgen als de school een open vacature had uitstaan en recentelijk had geadverteerd, zodat ook Kiwi's op de baan zouden kunnen reageren.
Dat ik voor de andere case officer (die van de permanent residence) zelfs al mijn contract had moeten tekenen voor deze baan, en zij zagen dat ik de perfecte persoon ben voor deze baan, maakte geen verschil...!
In samenwerking met school zijn we hiermee aan de slag gegaan en hopen immigration te overtuigen dat ze die work permit gewoon moeten toekennen.
Intussen is immigration (permanent residence) nog steeds bezig met een onderzoek dat heel veel tijd heeft gekost...Dankzij het inspringen van mijn vader in Nederland, die een instantie heeft bezocht die hopelijk met het juiste antwoord kwam, zijn we sinds vandaag hopelijk weer een stapje verder.
Als dit onderzoek is afgerond, is onze case officer tevreden met onze aanvraag en zal zij deze doorsturen voor de eind beslissing.
Tot voor kort duurde dit een week of drie, tegenwoordig duurt dat zes weken.
Er schijnt enorm op de immigration ambtenaren te zijn bezuinigd, waardoor de case load per ambtenaar veel hoger is geworden...
Mocht de work permit niet toegekend worden, en ik dus geen recht meer heb op verblijf in Nieuw Zeeland, dan zal de case officer voor de permanent residence een verzoek voor urgentie indienen voor de eind beslissing.
Zoals het er naar uitziet, zullen wij de sticker in ons paspoort binnenkrijgen op het moment dat we als gezin net niet meer rechtmatig in Nieuw Zeeland verblijven.
Maar misschien ook wel eerder.
Laten we dat maar visualiseren en manifesteren!