De omgekeerde wereld

Leven in Nieuw Zeeland betekent werkelijk leven in de omgekeerde wereld. Letterlijk en figuurlijk.
Ondersteboven, achterste voren, binnenste buiten.
Rijden aan de andere kant van de weg bijvoorbeeld...is iets dat er bij mij na vijf maanden nog steeds niet in zit.
Hoe dikwijls bemerk ik pas na een paar minuten dat ik op mijn fiets in mijn van-het-landschap-genietende, dromerige toestand aan de rechterkant van de weg ben komen te rijden.
Hoe vaak kijk in eerst naar rechts en dan pas naar links bij het oversteken en kan dan nog net op tijd de aankomende auto ontwijken...
Hoe vaak zie ik de passagier van de auto voor chauffeur aan en ben ik verbijsterd van de onoplettende blik...
Maar ook andere dingen zijn andersom.
In Motueka komt men, en dat geldt voor een groot gedeelte van Nieuw Zeeland, maar zo weinig in aanraking met iets dat op slot zit, dat het voor mij iedere keer opnieuw een verrassing is dat ik denk een slot niet open te kunnen krijgen. Na even hannesen, herinner ik mij dan weer dat de sloten andersom draaien!
Ons huis heeft drie deuren naar buiten toe. Er hangen wel wat sleutels aan ons sleutelrekje, maar deze hebben wij nog nooit gebruikt! We hebben geen idee welke sleutel op welke deur past.
Als men met de auto naar 'de stad' gaat, laat men de deuren meestal van het slot, ramen open.
Zelfs fietsen zonder slot (en AXA sloten kennen ze hier echt niet) blijven over het algemeen onaangetast bij de supermarkt buiten staan, met de helm aan het stuur.
Ik ga naar Zumba op de fiets en laat mijn fietsje zonder slot staan bij het drukbezochte recreation center dat tevens de State Cinema behuisd, en een uur later staat hij er nog!
Over eerlijkheid kan ik nog meer de loftrompet laten schallen.
In het afgelopen weekend, toen we voor ons onderzoek naar landjes een stukje land van 2 hectare hadden bekeken, was ik de fotocamera kwijt geraakt...
Ik voelde mij er ontzettend vervelend onder, want het leven in Nieuw Zeeland is prijzig en met het salaris dat men hier verdient, valt niet veel te sparen, zeker niet voor een luxe product als een camera. En ik deel ons leven zo graag met foto's.
Vandaag heeft Harald een speurtocht gedaan, van het landje waar we heen waren geweest, naar de supermarkt. Bij navraag bleek onze camera op de parkeerplaats te zijn gevonden en afgeleverd bij de supermarkt! En nu hebben we onze camera dus terug!

Hoe blijven we ook lachen om Nieuw Zeeland, dat in vele opzichten een soort derde wereld land is, waar men eerste wereld-prijs betaalt!
Neem nou het internet. Grote beloften worden gedaan, reclame campagnes over supersnelle verbinding. Maar wat men krijgt lijkt eerder op een verstopte leiding, die af en toe informatie doorlaat en dan weer dicht geslipt zit, waardoor het minuten duurt voor je een nieuwe pagina kunt openen.
Je koopt hier maandelijks een bepaalde hoeveelheid data (Gb) in, en als je daar halverwege de maand al doorheen bent, moet je wachten tot de nieuwe maand begint. Opwaarderen zit er niet in. En dat wil je ook niet, want dit simpele contract is al prijzig genoeg.
Een ander hot item op de lach-schaal, is het huis-gebeuren hier.
Het is lange tijd mijn droom geweest om in zo'n schattig houten huisje te wonen, met zo'n gezellige veranda. En dat is het nog steeds, maar de huizen hier zijn zo belachelijk gebouwd. Goedkoop, met goedkope materialen van crap-kwaliteit.
Als je tegen de buitenmuren tikt, hoor je "tok", zoals bij de muur van een caravan. En dat zijn het eigenlijk ook, de woningen hier, een soort veredelde caravans.
De kranen begrijp ik ook niet helemaal. Er bestaan bijna geen verdeel kranen, alleen een warme en een koude kraan. En het meest bizarre is de plaatsing van deze kranen. Veel te dicht bij de wasbak rand, waardoor je altijd de bak aanraakt.

We blijven ons verbazen en lachen. En genieten!
Gisteren kwam de dikke stapel papieren binnen voor de Invitation To Apply for residence.
We hebben vrijwel alle vergezellende papieren klaarliggen, gaan vrijdag voor de X-ray en hopelijk volgende week voor de andere medical checks en dan kan de aanvraag de deur uit!

Wie het leuk vindt om nog wat mooie foto's van Harald te bekijken van het klimmen in Takaka, kan deze vinden op de website van Oliver Weber.