Wachten

Wachten kan uiterst stressvol zijn en dat hebben we in de afgelopen weken weer eens flink ondervonden.
Naast het akkefietje met de Belastingdienst, dat binnenkort hopelijk verholpen zal zijn dankzij een gesprek met Belastingdienst Buitenland in Heerlen, kregen we van Immigration New Zealand ook nog een aantal tijdrovende en inspannende huiswerkopdrachten.
Onze Engelse test resultaten uit 2007 waren inmiddels een jaar niet meer geldig. Maar dankzij een brief van mijn teamleider in Nederland, hoefde ik de test niet over te doen. Harald echter, moest wel een nieuw IELTS test resultaat overhandigen.
Dat bracht de nodige paniek, want de eerstvolgende test in de buurt zal op 31 oktober plaatshebben. In Dunedin of Wellington zou vandaag een test gehouden worden, die 190 euro kost. Maar naar Dunedin of Wellington rijden zou veel te duur en tijdrovend zijn, maar een vliegticket net zo...
En de bodem van onze schatkist komt inmiddels echt in zicht...
De jongerenwerker met wie Harald hier in Motueka een project heeft gedraaid, en Rob, onze goede vriend uit Dunedin, waren bereid om een brief te schrijven waarin zij getuigen van Harald's vermogen om Engels te spreken.
Naast een aantal andere punten die wij aanvoerden, is het ons gelukt om de goedkeuring te krijgen van Immigration New Zealand!
Het volgende punt dat Immigration aanvoerde, was een arbeidsovereenkomst.
Dat moesten we voor 27 juli aangevoerd hebben, anders zou het proces flink vertraagd kunnen worden. En dat kunnen wij ons niet veroorloven, want dan verlopen de medische testen die wij hebben gedaan. Deze zijn namelijk maar drie maanden geldig...!
En nog eens duizend dollar uitgeven aan X-rays, bloedtesten en een dokterbezoek, kunnen wij gewoonweg niet!
De schoolvakantie was net begonnen en het schoolhoofd bleek op het Noordereiland vakantie te vieren. Zij kon niets voor mij doen.
Vlak voor de vakantie had zij haar zorgen geuit over de financiën van de kleuterschool en dat dit wel eens invloed kon hebben op mijn contract. Er moest nog maar eens over vergaderd worden met het bestuur...
Diverse waanvoorstellingen begonnen door mijn hoofd te spoken!
Wat als ze....
Zouden besluiten dat ze met mij een onmogelijke weg waren op gegaan...zouden besluiten dat ik te duur was....zouden besluiten dat ik geen contract zou krijgen...
Het contract lijkt het laatste puzzelstukje, en als dit contract niet rond komt, dan valt alles uit elkaar. Dan kunnen we niet emigreren. En er is geen tijd noch geld meer om een nieuwe joboffer te verkrijgen. Motueka wemelt niet van de werkgelegenheid...
Steeds kwam het vertrouwen in het proces weer terug, maar dan weer zonk ik in onrust en bizarre gedachten.
Afgelopen donderdag zou het schoolhoofd terugkomen, dus verwachtte ik op die dag het verlossende telefoontje, maar dat gebeurde niet.
Op vrijdag heb ik maar ingesproken dat ik graag een gesprek met haar wilde over mijn contract...Er kwam geen enkele reactie.
Vandaag heeft Harald mij steeds weer tot rust gemaand, maar mijn hart was op hol, mijn maag dichtgeknoopt en ik was onrustig.
Terwijl ik Rozemarijn naar bed bracht, ging eindelijk de telefoon.
Of ik maandag wil langskomen voor een gesprek waarin mijn contract zal worden opgemaakt!
Oeffff, wat een opluchting.
Dat biedt weer alle perspectieven!