Aardse beweeglijkheid

Nieuwe gezichten op school; de aarde is in beweging.

De aardbeving in Christchurch van twee weken geleden heeft een flinke impact op ons nieuwe land. Ook op ons stadje Motueka.

Rozemarijn's school heeft een aantal leerlingen van de Vrije School van Christchurch opgenomen; verschillende families uit onze Steiner community verzorgen onderdak voor de kinderen en hun families die hun huis en haard zijn kwijtgeraakt in het natuurgeweld.

Er zijn vele initiatieven om onze mede-eilanders te helpen.
De te Awhina marae vangt honderden mensen uit Christchurch op, er wordt gevraagd om levensmiddelen te doneren, kleding, dekens. Bij de supermarkt kan bij het afrekenen met de pin een donatie gedaan worden aan het Rode Kruis.

Op donderdag hebben we een bijeenkomst met de antroposofische health reading groep en gaan we kijken in welk opzicht we therapeutisch zouden kunnen bijdragen.

Ondertussen blijft de aarde rommelen. Christchurch leeft al maanden met naschokken, die keer op keer de schrik aanjagen. Hier in Motueka voelen wij daar niets van, maar ik kan mij voorstellen hoe angstig dat moet zijn.

Wellington heeft een lichte beving gehad en sinds eergisteren beleeft ook Blenheim wat aardschokken, dat is toch wel heel wat dichterbij.

Er wordt al jarenlang een grotere aardbeving verwacht in deze streek, en aangezien de aardplaten flink bezig zijn, zou dat nu wel eens kunnen gebeuren.

Roerende tijden dus.

Inmiddels zijn onze vrienden uit Marseille Iris en Frank met hun Lola en pasgeboren Felix ook al weer drie weken in het land!

We genieten enorm van het samenzijn. We hebben een aantal mooie tochten met elkaar gemaakt en gekampeerd.

Rozemarijn voelt zich echt de grootzus van Lola en ze neemt haar lekker mee op sleeptouw.

Daarnaast zijn zowel Harald als ik aan het werk!

Harald verricht slavenarbeid in de peren pluk. Iedere dag komt hij afgepeigerd thuis. Het werk is niet echt belonend en de omstandigheden en voorwaarden zijn gewoonweg ouderwets.

Hier moeten wij toch echt wel aan wennen.

Ikzelf ben aan de slag als bejaardenverzorger op de dementen afdeling van een verzorgingstehuis. Het is voorlopig inval werk, maar kan leiden tot een vast contract.

Het is bijzonder werk en het is wonderlijk om (weer) in de voetsporen van mijn moeder te treden, die dit werk ook jarenlang heeft gedaan.

Ik ga nog in opleiding, zodat ik mijn werk nog beter kan uitvoeren, maar ik begin het ritme en de routines al aardig door te krijgen.

De manager van het verzorgingstehuis heeft gevraagd of ik in de toekomst ook iets met de kunstzinnige therapie zou willen doen. Dat is toch wel bijzonder.

Rozemarijn geniet iedere dag weer van school. Ze is nu een echt tweede klasser en haar lijf en gezicht beginnen zich nu echt te vormen naar de gestalte van een (bijna) achtjarig meisje.

Ook al is ze klein, ze heeft lange en ranke benen. Ze houd er erg van om zich te schmincken, te verkleden, het liefste in mijn lange jurken en dan een voorstelling te houden, ballet, of iets anders.

Op school zijn ze hard aan de slag met het alfabet, de kleine letters dit jaar.

Ze borduren iedere letter met een chain-stich en oefenen de vorm ervan in het zand.

Morgen gaan ze met de klas naar een boerderij bovenop Takaka hill, om pruimen te plukken en om kruiden te plukken voor thee op school. Wat een heerlijkheid, het leven in de praktijk!

We oogsten inmiddels veel uit de moestuin die Harald heeft aangelegd: snijbiet, sla, tomaten, broccoli, basilicum, boontjes, heerlijk!

En uit de boomgaard neem ik regelmatig een tasje gevallen appels mee, heerlijk voor een apple crumble, of zo uit het handje.

Moeder natuur heeft een wonderlijk karakter, zo opbouwend en voedend, maar tegelijkertijd zo destructief.