Ambassade perikelen

Toen ik een paar maanden geleden naar de ambassade belde om te vragen hoe ik het door de school verlangde studentenvisum voor Rozemarijn kon aanvragen, werd mij daarbij verteld dat wij dan ook meteen een visum dienden aan te vragen.
Een visitor visum.
Wijzelf waren ervan uit gegaan, dat we net als vorige keer, gewoon bij de douane ons visum zouden krijgen en deze na drie maanden laten verlengen.
Dat hoefde dus niet, en dat zou tijd en centjes schelen!

Direct heb ik toen benodigde papieren uitgeprint en beetje bij beetje kregen we alle gewenste informatie en paperassen bij elkaar: betaling aan de de Nieuw Zeelandse school, bewijs van inschrijving, bewijs van voldoende spaarcentjes, bewijs dat wij de wettige opvoeders van Rozemarijn zijn, kopie van onze vluchtgegevens, enzovoorts.
Uiteindelijk hebben we de formulieren volledig kunnen invullen en ondertekenen, en afgelopen vrijdag brak het moment aan dat we de documenten konden inleveren op de ambassade.

Rozemarijn wilde graag mee, zij wilde dat stukje Nieuw Zeeland in Nederland wel eens zien, dus zijn we na school samen naar de ambassade gefietst.
Jammer genoeg zit de ambassade in een oerlelijk gebouw op de 7e verdieping. Het enige mooie was dat het uitkijkt op zee. Rozemarijn was ook wel onder de indruk van de prachtige Maori roeispanen die aan de muur hingen.
Terwijl we wachtten op de ambassade medewerker, bekeken we een 100 procent Pure New Zeeland filmpje, met vele herkenbare plekken en plaatsen.

Toen we aan de beurt waren, keek de ambassade medewerker een beetje vreemd naar het pakket dat ik haar overhandigde en zei dat ze zoiets nog niet eerder had gezien.
Ik voelde me net een schoolmeisje dat haar best heeft gedaan haar huiswerk goed te maken, maar de plank volledig mis blijkt te hebben geslagen...
Er werd mij verteld dat Rozemarijn een international student visa kan krijgen, dat de legal guardian (ouder/voogd) een visum voor 12 maanden kan krijgen, maar dat de andere legal guardian een visum van maar 9 maanden kan krijgen.
Ik stond versteld en zei dat ik dit nogal vreemd vond. Een gezin dat met elkaar vertrekt zal zo mogelijk toch ook gezamenlijk terugkeren, opperde ik.
De beambte vond deze regel het heel logisch. Op een visitor visum heb je namelijk niet de intentie om langer dan een jaar te blijven en weer te vertrekken.
Maar ja, dan vertrekt één van de ouders toch niet eerder?
Het werd mij niet duidelijker dan dit.
Ik legde uit wat onze plannen zijn in Nieuw Zeeland, en dat we van plan zijn om te gaan blijven en hopen op een Work Permit en dan de Verblijfsvergunning.
Ik vertelde haar wat mij was uitgelegd toen ik een aantal maanden geleden had gebeld, maar daar herinnerde zij zich - zij schijnt mij toen te woord te hebben gestaan, als beambte van Immigration - niets meer van.

Wat mij te doen stond, was een apart visum voor mijzelf voor 12 maanden aan te vragen. Dat deed ik dus maar. Dat betekende meteen ook dat ik nog eens de kosten voor een visitor visum moest betalen.
Nou ja, dat zijn alleen maar materiële zaken; daar komen we wel weer overheen. Waar het om gaat is dat we die visa geregeld krijgen!

Eerst gaan we lekker een paar dagen kamperen met een grote groep vrienden; om nog eens goed van elkaar te genieten.
Iedereen goed in ons op te nemen.
Een voorschot nemen op de heerlijke energie die deze vriendschappen ons geven.
We gaan naar een kleine camping even over de grens in Duitsland. Hier kunnen we lekker wandelen, rots-klimmen, vuurtje stoken, muziek maken, bijpraten, kletsen, niksen, luieren, inspannen, wat we maar willen.
Daarna pakken we nog een paar daagjes zonnig Marseille, om ook daar afscheid te nemen van heel dierbare vrienden en hun dochtertje.

Lekker vooruitzicht.