Minder dan drie maanden

In mijn vorige bericht schreef ik al over het besef dat steeds groter wordt, dat het ècht staat te gebeuren: de Grote Oversteek. Over minder dan drie maanden is het zover!
Over 86 dagen om precies te zijn.

Ons huis wordt steeds leger.
Gisteren nog, heeft Harald de sta-in-de-weg-gangkast uit elkaar gehaald en bij het grofvuil gezet. En weer zijn er vele zakken vuilnis naar buiten gegaan. Zelfs al denk je alles zon beetje te hebben weggedaan, er blijkt toch nog weer nieuwe oude troep te zijn!
Afgelopen dinsdag is de makelaar gekomen om foto's te nemen van ons huis, zodat het officieel in de verkoop genomen kon worden.
Het is jammer dat de koop niet door heeft kunnen gaan op de manier zoals deze in onze schoot leek te worden geworpen. Extra werk aan de winkel dus. En geen leuk huurhuisje tegenover de school van Rozemarijn voor de laatste weken...
Maar goed, nu zitten we voorlopig nog wel op de ons zo vertrouwde stek en dat is ook fijn.

De meeste dozen staan inmiddels opgeslagen bij mijn ouders in Zoetermeer. Deze dozen wachten òf op een verscheping naar Nieuw Zeeland ergens in het volgend jaar, òf om opnieuw in Nederland te worden uitgepakt, als de emigratie niet blijkt rond te komen en wij weer moeten terugkeren naar Nederland.
Tijdens het inpakken heb ik mij regelmatig het moment voorgesteld dat ik de spullen uitpak en er een Nieuw Zeelandse kamer mee inricht.
Het gevoel van verrassing of herkenning, van heimwee, van vreugde dat daarmee gepaard zal gaan...
Ik heb het idee dat we de emigratie heel goed voorbereiden met Rozemarijn.
Ik zorg ervoor dat haar kamer niet ineens leeg is; Rozemarijn is immers zo'n verzamelaar en zo gehecht aan haar spulletjes.
In kleine etappes pakken we haar dozen in, kiest zij uit welke boeken met ons in de rugzak mee moeten, welke over een jaar opgestuurd mogen worden, en welke boeken er weg kunnen en waar naartoe of naar wie.
Om kleine ruimtes in mijn eigen dozen op te vullen, heb ik knuffels van Rozemarijn gebruikt. Het zal een verrassing zijn bij het uitpakken wie we waar tegen zullen komen!
In de afgelopen maanden heb ik geprobeerd dingen van mijzelf weg te doen, die voor mij niet meer van waarde ware; sommige hiervan vond ik later terug in Rozemarijn's "geheime" huis, een plek waar ik eigenlijk nooit mag kijken. Ze had dan even in de vuilnisbak gegluurd en iets wat zij toch nog te mooi vond om weg te doen, er gewoon weer uitgehaald.
Dit liet ik dan even liggen, zodat zij er afscheid van kon nemen, en vervolgens belandde het dan toch weer bij het vuilnis.
Pijnlijk, maar toch hard nodig. We kunnen echt niet alles meenemen!

We praten veel over Nieuw Zeeland. Rozemarijn heeft er zo haar eigen ideeën over.
We fantaseren over een koffietentje, waar we poffertjes bakken (jawel, we willen onze loodzware gietijzeren poffertjespan meenemen!), Franse crèpes bakken, en waar Rozemarijn Kiwisap perst voor de gasten.
Met het Engels gaat het ook goed. Als we in de ochtend naar school fietsen, zingen we herfst liedjes in het Engels en liedjes van het Michaelsfeest en de Holy Grail.
Ze herkent woorden en kent er al talloze.
Ik heb er alle vertrouwen in dat ze het in Nieuw Zeeland snel zal oppikken. Volgens mij praat ze ons binnen een paar maanden volledig omver, met Kiwi-accent en al!
Aan dat Kiwi-accent zal ik ook wel weer flink moeten wennen.
Ik herinner mij dat ik in het begin niets kon verstaan. Het is moeilijk aan te geven wat er nou zo anders is, maar ik heb al een paar voorbeelden die ik kan noemen:
dikwijls wordt de e uitgesproken als i: egg wordt dan ìgg en leg wordt lìg.
As wordt vaak een soort ìs, het overbekende bro wordt een soort van brew.
Lastig dus.
Maar goed, leuk voor de oren!