Zeven weken

Aan het begin van deze week realiseerde ik mij ineens dat ik kan zeggen dat we volgende maand naar Nieuw Zeeland gaan, ook al duurt het nog zeven weken duurt voor we vertrekken !
Aan het eind van de volgende maand is het zover!

Mijn verlangen naar Nieuw Zeeland wordt steeds sterker, steeds èchter.
Dit is voor mijn omgeving en naaste familie niet altijd even goed te begrijpen. Zij zeggen er niet veel over, maar vragen zich soms af waarom we nou zo ver weg moeten gaan.
We zouden toch net zo goed naar Zweden of Noorwegen kunnen gaan, dat zijn net zulke landen als Nieuw Zeeland. Maar daar zit het 'm niet in, we hoeven niet naar zo'n soort land, we willen naar Nieuw Zeeland!
Ik heb mij op vele plaatsen in de wereld thuis gevoeld; ik heb vaker uitgesproken dat ik wel hier of daar zou willen wonen. En ik weet zeker dat ik dat ook zou kunnen.
Maar Nieuw Zeeland trekt het hardste aan mij. Daar wil ik zijn. Daar wil ik leven. Daar willen wij dat Rozemarijn opgroeit.
We nemen onszelf en alle levenservaring, en natuurlijk ook alle zorgen en problemen gewoon mee, dat beseffen we. We vertrekken niet om iets te ontvluchten.
We vertrekken wel om daar beter te worden. Om verder te helen dan we hier kunnen.
We vertrekken omdat we het gevoel hebben daar beter op onze plek te zijn.
Ik heb gemerkt dat dierbare mensen dicht om mij heen zich soms wanhopig afvragen waarom ik bij hen weg wil. Maar dat is het niet: ik wil niet bij hen weg!
Maar ik wil wel in Nieuw Zeeland zijn! Het liefste zou ik hen allen dicht bij mij en mijn gezin houden.
Het is wel een lastige rol hoor, om degene te zijn die weggaat. Je doet namelijk anderen iets aan wat je helemaal niet wilt, maar je wilt wel je plannen en dromen realiseren.
Gelukkig zeggen mijn ouders bijvoorbeeld dat ze dat nooit in de weg zouden willen staan, ook al is het voor hen het allermoeilijkste. Zo zijn zij altijd geweest en ondanks het feit dat zij nu dus de gevolgen ervaren van hun opstelling ten opzichte van hun kinderen, ben ik hen daar ontzettend dankbaar voor.
In gedachten stel ik mij dikwijls voor wat ik aan hen ga laten zien als ze naar Nieuw Zeeland zouden komen. Ik zou hen laten zien hoe heerlijk wij (naar alle waarschijnlijkheid) zullen leven. Volgens mij zouden ze beter nog begrijpen en voelen waarom wij deze keuze hebben gemaakt.
Natuurlijk houden wij er ook rekening mee dat het allemaal wel eens heel anders zou kunnen lopen dan wij hopen. Misschien vinden wij helemaal geen werk, of krijgen we de verblijfsvergunning niet rond. Dat behoort allemaal tot de mogelijkheden.
En dat mag zo zijn.
Volgens velen nemen wij grote risico's. Zelf zien wij dat een beetje anders.
Wij spelen mee het spel van het leven, en dat gaat zoals het gaat. En dat is goed.
We leven het wat uitbundiger misschien dan anderen, die veiligheid zien in vast werk, vast huis, vaste rituelen, een goed gevulde provisiekast, verzekerd voor en tegen alles, volledig volgens schema gevaccineerd en ingeënt, maar dat spel past niet altijd bij ons, wij willen het leven intens beleven. In alle vertrouwen dat het gaat zoals het gaat. Dat we in onze eigen keuzes en door de grilligheid van het leven, geleid worden. En in die veiligheid ligt de ontwikkeling en opvoeding van Rozemarijn geborgen.

Met grote regelmaat struinen we het internet af om te kijken wat er zoal aan huisjes en auto's in de aanbieding is. Zo krijgen we een beetje een idee van de mogelijkheden.
Esther en Michiel, vrienden van de Wonnebaldschool die vorig jaar de grote stap hebben gemaakt, zullen een beetje rondkijken voor auto's en busjes bij hen in de buurt.
Zij zullen ons op 28 december van het vliegveld in Auckland komen ophalen en ons meenemen naar hun huis in Tauranga.
We zullen een paar dagen bij hen doorbrengen om bij te praten en te acclimatiseren. Oud en Nieuw gaan we met elkaar vieren op het strand!
Rozemarijn kan lekker spelen en kletsen met Tim en Thomas. Dat zal een heerlijk begin zijn van haar eigen avontuur in Nieuw Zeeland.
Een paar dagen geleden hebben we anderhalf uur met Esther en Michiel aan de telefoon gehangen.
Het is heel fijn om met anderen te kunnen spreken die in vrijwel hetzelfde schuitje zitten.
Zeker als zij al meer ervaring hebben op de trage, lange, hobbelige weg die emigratie heet.