Settelen

Rozemarijn ligt in bed en herhaalt een stukje van een spreuk die ze bij de handwerk les heeft geleerd, iets met 'from the beginning to the end'.
De hele middag heeft zij een liedje in het Maori gezongen, 'Tena koutou..., kia ora ra' herken ik eruit! Gegroet jullie allen, en gegroet zon!
'One finger one thumb keep'moving' zingt ze al meer dan een week, en ze leert ons het vingerspelletje erbij!
Mama is inmiddels 'mammeej' geworden en papa is 'daddeej'. Ze pikt het Kiwi accent razend snel op. De zinnen die ze formuleert worden steeds Engelser. Maar nog steeds met Nederlandse woorden tussendoor. Soms probeer ik haar een nieuw woord te leren, maar dan zegt ze: "Alles op zijn tijd!" Haha, hier hoor ik mezelf in haar terug, en gelijk heeft ze.
Ze groeit met de dag. Ze heeft het enorm naar haar zin op school, juf Kay is een geweldige juf, die liefdevolle aandacht heeft voor al haar leerlingen.
De rupsen op de veranda hebben zich in hun cocon teruggetrokken en de klas is in afwachting van de vlinders die binnenkort tevoorschijn zullen komen!
Rozemarijn is al een paar keer uit spelen geweest en we hebben ook al een klasgenootje op bezoek gehad.

Op school verwelkomt men ons nog steeds van harte. Ik ben naar een bijeenkomst geweest van de oudergroep. Daar ben ik gevraagd om workshops of een spreekbeurt te houden over kunstzinnige therapie.
Ook ben ik in gesprek geraakt met de handwerkjuf, een Nieuw Zeelandse die in haar kinderjaren in Den Haag heeft gewoond en toevalligerwijs op de Vrije School aan de Waalsdorperweg heeft gezeten!
Zij organiseert schilderles voor volwassenen, en zou graag met mij samenwerken om een therapeutisch element erin te brengen!

Ik heb afgelopen woensdag mijn theorie examen gehaald, na op maandag gezakt te zijn, omdat ik niet wist hoe zwaar de laadwagen inclusief lading mijn auto mag trekken en omdat ik met mijn onervaren kop niet kon bedenken welke kant een auto uitzwenkt als je een lekke voorband hebt...
De voorrang regels heb ik er goed ingestampt en daar was ook geen fout in te bekennen, maar op autotechnisch gebied moest ik nog even bijspijkeren!
Nu heb ik dus mijn learners license en heb ik al een aantal keer peentjes zwetend en overgeconcentreerd op de weg gereden met Harald naast mij als instructeur! Mijn hemel, wat is dat spannend. Ik ben in de auto zo gespannen bezig, dat ik alle regels vergeet en ik voortdurend aan Harald moet vragen welke kant ik op moet en of ik nou wel of geen voorrang moet geven.
Ik hoop echt dat dit binnenkort beter gaat!

Het vinden van werk en een werkvergunning is echt het moeilijkste focus punt van het moment. We wisten natuurlijk al dat dit heel ingewikkeld zou worden, omdat ieder Nieuw Zeelands bedrijf moet aantonen dat het geen geschikte Nieuw Zeelander heeft kunnen vinden. Dat is op zich al een gedoe. Daar komt nog bij, dat ik geen werkvergunning heb, maar eerst een job offer moet krijgen, voordat ik een werkvergunning kan aanvragen. In de meeste sollicitaties die ik tot nu toe heb gedaan, wordt ik daarom al uitgesloten. Men heeft geen zin om door een heleboel bureaucratische zooi te gaan, om iemand aan te nemen.
Dat kan ik ook nog wel begrijpen, maar goed, ik heb wel heel goede papieren!...

Vorige week dinsdag heb ik een gesprek gehad met de manager van de Nelson Marlborough District Health Board, de overheidsinstelling voor gezondheidszorg en welzijn, de organisatie met wie ik vorig jaar april zo'n vreemde correspondentie heb gehad, zie hiervoor mijn blog uit die tijd.
Het gesprek verliep heel goed. Ik heb mijn hele Curriculum Vitae kunnen toelichten en mijn referenties laten lezen. Ze was heel enthousiast over mijn talenten en zou zeker wat voor mij in mijn situatie kunnen betekenen (ze hebben wel vaker een job offer aangeboden) ware het niet dat de nieuwe rechtse regering flink aan het bezuinigen is op welzijn en gezondheidszorg en vorige maand een recruitment stop heeft aangekondigd. Er mogen geen vacatures worden uitgeschreven en er mogen geen nieuwe mensen aangenomen worden.
Ze liet met het trieste overzicht zien van maar liefst één vacature, -voor een fysiotherapeut in Bleinhem - in plaats van het wekelijkse a4-tje.
Maar ik moest zeker blijven langskomen, solliciteren op geschikte vacatures, wellicht zal de situatie in de komende maanden veranderen.
Ondanks de teleurstelling van de recruitment stop, liep ik zeer tevreden de Health Board uit, met het gevoel dat ik de manager voor mij gewonnen had. Alsof ik al een baan in mijn zak had!

Harald maakt zich erg geliefd met zijn aanbiedingen om her en der te helpen. Hij heeft de familie van een klasgenootje van Rozemarijn helpen verhuizen.
Ondertussen praat hij met iedereen over mogelijkheden voor ons verblijf hier in Nieuw Zeeland en wonderbaarlijk genoeg openen zich verschillende deuren en vele mensen bieden hun hulp aan ons weer aan, door mee te denken in ons proces.

We zijn al een paar keer langs ons nieuwe huisje op Queen Victoria Street gereden en hebben onze nieuwe buurman Ting ontmoet, een grote, sympathieke Maori man, met wie we lange tijd hebben staan praten. Hij zou zijn ogen en oren openhouden voor mogelijkheden voor werk!
In ons huisje troffen we een van de enge spinnen van Nieuw Zeeland aan, de white tail spider. Een joekel van een beest met duidelijk zichtbare slagtanden, nou ja, kaken.
Ik heb mijzelf en anderen altijd voorgehouden dat er in Nieuw Zeeland helemaal geen enge beesten zijn, omdat het oorspronkelijk een vogeleiland was, met vogels die hun vleugels verloren in de loop der evolutie, omdat er geen roofdieren waren die jacht op hen maakten.
Maar Nieuw Zeeland heeft wel degelijk enge kriebels van beesten: de weta, een monsterachtig prehistorisch insect dat zich schuilhoudt in de native forest en je soms flink kan laten schrikken met zijn griezelig gelaat, een bepaald soort beetle, ook wel haircutter genaamd, die zich ineens aan je vastzet of blijft plakken, tot je hem ergens op je trui of broek of op je hoofd ontdekt....
En dan toch die spinnen...Ik had ze tijdens onze vorige reis niet echt gezien en ging er dus vanuit dat ze er niet waren. Behalve wat spinnenpluis op de huizen, auto's, picknictafels, dacht ik dat het verder vrij onschuldig was, maar er zijn wel degelijk joekels van spinnen, met haren, met lijfjes zo groot als een twee euro munt...Brrr.
Dat wordt nog wel flink wennen voor mij. Een uitdaging om over een angst heen te komen waar ik niet eens mee bezig wil zijn! Waar ik geen moment aan wil denken...Maar dat is natuurlijk vrij normaal met angst.

In het weekend hebben we een stukje meegemaakt van een festivalletje georganiseerd als een soort fundraiser voor de Four Winds, die een keuken wil installeren, om ook in de winter wat inkomsten te genereren, als het hier vrijwel leeg stroomt van 20.000 toeristen in de zomer, naar 6000 inwoners in de winter.
Gister was er een soort jam middag in de Four Winds, en werd ik uitgenodigd mee te zingen. Ik kreeg een gitaar in mijn handen gedrukt en zo zong ik een paar van mijn lievelingsliederen die erg gewaardeerd werden.
Ian vroeg meteen of ik vaker wilde komen spelen en of mij wellicht met elkaar konden studeren op nieuwe liedjes.

Vandaag hingen Harald en ik zoals gewoonlijk weer lekker rond in de Four Winds en spraken met Ian over Harald's werk bij Go4It, het jongerenproject van Halt.
De jeugdwerker van Motueka, over wie Ian net had gesproken, stapte binnen en Ian stelde ons aan hem voor. Harald raakte in gesprek over zijn werk, zijn zoektocht naar werk, en dat bleek behoorlijk overeen te komen met het werk van Paul, de youth worker van Motueka.
Paul gaat binnenkort een project beginnen, waaraan Harald als vrijwilliger kan meedoen. Wie weet kan Paul, als Harald's voldoet, wel iets voor hem betekenen om hem het jeugdwerk van Motueka binnen te krijgen!

Een ander belachelijk plan, maar waarover we sinds vandaag brainstormen, is om zakenpartner van Karen van de Four Winds te worden. Zij heeft dit nodig om te groeien en te blijven bestaan. We zijn in de paperassen gedoken om te kijken of we op die manier kunnen binnenkomen.
Dan helpen we haar uit de problemen en zij helpt ons binnen!
Het is een fantasie, maar wie weet komt er iets van terecht! In ieder geval is het leuk om mee bezig te zijn.

(foto's komen later, de verbinding bij onze bus is erg erg traag geworden....64 Kb per minuut...ofzoiets)