Brengen scherven echt geluk? of: Een geluk bij een ongeluk

Morgen komt de makelaar voor een oriënterend gesprek.
We gaan ons huis dus te koop zetten.
Al dagen ben ik druk in de weer met schiften, scheiden, weggeven en wegdoen van alles wat ik in mijn leven heb verzameld, maar ook dingen die Harald en ik samen hebben verkregen.
Alles wat door mijn handen gaat bekijk ik nog eens goed en bedenk dan bij welke categorie het bij ons vandaan gaat.
Ik heb daar altijd heel veel moeite mee gehad. Het was wel mijn wens om zo min mogelijk materialistisch te zijn, maar voor mij kon aan een kleinigheid al een herinnering hangen, die ik dan voor altijd met me wilde meedragen.
Een plectrum waar Melanie Safka mee heeft gespeeld in 1986; prachtige stenen en edelstenen die altijd met mij zijn mee verhuisd; het potje met de eerste meconium van Rozemarijn; mijn verzameling platen; opgebouwd vanaf mijn tiende jaar; de cassettebandjes; bijzondere stukjes glas uit Chartres; een stuk bewerkt marmer, ooit door een brutaal vriendje van mij meegenomen uit een tempel in Athene; het grootste gedeelte van een stapel syllabussen van mijn opleiding voor Kunstzinnige Therapie, nooit meer in gekeken een jurkje dat ik droeg toen ik 15 was maar waar ik nu echt niet meer in pas; en ga zo maar door......het is mij gelukt er afscheid van te nemen en er afstand van te doen.
Zakken vol kleding is reeds op weg naar mensen in arme landen (hoop ik).
Aan de kringloop geven wij niets meer. Die zijn tegenwoordig alleen maar uit op flink geld verdienen aan spullen die zij krijgen. Dat gaat er bij mij niet in.
Je moet er voor vijftig cent een trui kunnen kopen, niet voor vijf euro!

De van mijn oma geerfde meubeltjes zijn terug naar mijn ouders, wanneer we vertrekken volgt de rest en kan ook het overige grote meubilair weg. Wie tegen die tijd behoefte heeft aan een en ander, moet dan maar even langskomen.
Wie ons huis wil kopen, kan zich natuurlijk ook melden!

Naast het zo ruimtelijk mogelijk maken van ons huis, ben ik ook aan de slag gegaan met het schuren, plamuren en lakken van de schuifdeuren; een klus die al bijna zes jaar op mij ligt te wachten. Alleen Harald herinnerde mij er zo één keer per jaar aan, maar omdat ik er nooit echt zin in had, bleef de klus maar liggen.
Afijn, we hebben de deuren uit hun rails getild en in de kamer neergezet, tegen de kamerdeur, alwaar ik hard aan de slag ging met schuurpapier en plamuur.
Het zag er prachtig uit en ik wilde gaan beginnen met lakken, toen ik bedacht dat ik nog even een krantje eronder moest leggen, voor eventuele druppels verf.
Eén moment dacht ik niet na en nam op de automatische piloot de huiskamerdeur naar de kamer en....KRAK! daar viel de deur met ruit van 1.80 cm x 64 cm op tafel in miljoenen stukjes.....
Dit was nou niet de bedoeling van onze opknapbeurt van het huis...
Ik ben meteen in de weer gegaan met offertes bij de glashandel en met het uitzoeken van de verzekering en gelukkig wordt een nieuwe ruit vergoed!!!!
Laten we er vanuit gaan dat deze miljoenen scherven ons geluk brengen!