Nog twee weken

Het is rond half tien in de avond.
Over twee weken precies zullen wij op dit tijdstip op Schiphol staan; onze familie en vrienden uitgewuifd en achtergelaten...
Over twee weken zullen wij in het vliegtuig stappen dat ons eerst over de halve wereld vliegt, waarna we even bijkomen in een hotel in Seoul, de benen strekken, even wandelen, douchen, languit in een bed liggen, om de dag daarna naar de andere kant van de wereld te vliegen.
Nieuw Zeeland. Het land waar het onbekende, het avontuur op ons ligt te wachten.
Het zal een onwezenlijk gevoel zijn. Misschien wat verdoofd.
De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van bijpraten, uitpraten, voelen, nog dieper voelen, nader tot elkaar komen waar we uiteen gedreven waren.
Uitleggen, vragen beantwoorden, uitspreken, opnieuw onderzoeken.
Ons vertrek brengt zoveel te weeg ook om ons heen. Het is niet alleen ons proces, het is het proces van iedereen die ons nabij is, die wij liefhebben.
Voor ons zal iedere stap een nieuw avontuur zijn, voor de achterblijvers kan het leven vrijwel op dezelfde manier door blijven gaan, alleen maken wij daar niet meer fysiek deel vanuit.
Wij rukken ons weg uit geweven patronen, gewoontes. Vanzelfsprekendheden als even bij elkaar langsgaan, picknicken in het park, of gewoon de geruststellende gedachten dat die ander een kwartiertje fietsen verderop is, vallen weg.
Ook al maak je niet altijd gebruik van de aanwezigheid van een ander, het is fijn te weten dat diegene er is.
Ik vergelijk het altijd met de wetenschap dat de Noordzee op twintig minuten van ons vandaan is. Een heerlijke gedachte. De ruimte van de zee, de vrijheid, die ligt daar gewoon.
Ik hoef er niet eens vaak naar toe, want te beseffen dat die weidsheid met haar rollende schuimende koppen daar gewoon ligt is al voldoende voor mij.
Die vanzelfsprekendheid zal er niet zijn.
Het beangstigt mij niet, maar jammer vind ik het zeker. Ik zal mijn familie missen, ik zou mijn dierbare vrienden graag om mij heen willen houden.

Deze week zijn wij begonnen met het leeghalen van het huis. De piano is terug naar mijn ouders, en zal daar blijven wachten, tot het de opdracht krijgt om verscheept te worden naar Nieuw Zeeland.
Er is weer een grote hoeveelheid grofvuil het huis uit gegaan. Ik vind het zo wonderbaarlijk, dat hoe meer er het huis uit gaat, hoe rommeliger het hier lijkt...!
Misschien komt dit omdat dat ene kastje waarin al die troep verborgen lag, is weggedaan en nu nog bedacht moet worden waar de inhoud naartoe moet...
Rozemarijn draagt al deze veranderingen heel bijzonder en mooi.
Ze neemt de tijd om te wennen als iets weggaat. Hierdoor kan ze even opstandig of verdrietig worden, als ze bezig is met het verwerken. Maar even later is ze er doorheen. Wel wenst ze de regie in handen te houden. Zij wil graag inbreng hebben.
Zo moest ik een afspraak maken met het grofvuil, zodat ook haar bed weg kon. Ze eiste bijna dat dit volgende week zou gebeuren, ze wilde haar bed nog een week langer houden.
De afspraak werd echter gepland voor deze week.
Even was ze van streek. Ik nam haar op schoot en samen bespraken we hoe moeilijk het toch was om van zoveel vertrouwde dingen afscheid te nemen. Ze moest er echt even van huilen.
Toen ik een uurtje later Harald aan de telefoon had, gilde ze door ons gesprek heen dat haar bed ook bij het grofvuil gezet moest worden.
Ze was er doorheen, ze was klaar met haar bed. Het kon weg.

Ook had ze iets bedacht wat mij heel erg ontroerde.
Een dag voor 5 december, had ze een grote zak gevuld met speelgoed dat zij niet meer wilde. Dit zette zij op pakjesavond voor de deur, met een zelfgeschreven brief erbij, waarin stond dat Sint Nicolaas deze mocht meenemen om volgend jaar aan andere kinderen te geven.
Prachtig!

Maandag neemt Rozemarijn afscheid van haar klas en haar school. Ze heeft dan nog een kleine week te gaan en dan zal de Wonnebald alleen nog in onze herinnering zijn.
Wat een fijne plek om te vertoeven, wat een fijne leerkrachten, klasgenootjes. Voor ons is het ook altijd weer een plezier om op het schoolplein aan te komen en de warmte te voelen die deze school te bieden heeft aan de kinderen èn de ouders!

Harald heeft zijn werk er zo goed als opzitten. Hij heeft een afscheidsborrel gehad en een afscheidsetentje. Hij hoeft alleen nog maar een paar dingen af te ronden en dan is hij helemaal klaar.
Ikzelf ben in de afgelopen bezig geweest met het overdragen van mijn hulpvragers aan mijn collega's en het afronden van hun dossiers.
Vorige week zijn wij uit eten geweest met het team van de maatschappelijke opvang.
Aankomende woensdag is mijn allerlaatste dag op OZ100. Vreemd om hier opnieuw weg te gaan, deze fijne werkplek die mij zo vertrouwd is, waar ik mij werkelijk thuis voel.

Wat gaan wij er voor in de plaats krijgen? Over een paar weken wordt ons dat wat meer duidelijk!
We zijn zo benieuwd!