Into the void

Alle zekerheden die er waren of die er hadden kunnen zijn, omtrent ons Nieuw Zeelandse bestaan, zijn in de afgelopen twee weken in het niets opgelost, ofwel hebben kaldeidoscopisch gezien een volledig andere vorm aangenomen dan tot nu toe.
De laatste strohalm die ik nog vasthield, de zekerheid van mijn werk op de kleuterschool, werd eveneens onder mijn voeten weggemaaid.
We zweven nu ergens in het grote Niets en Alles tegelijk, het is werkelijk een emotionele achbaan, die alle energie verbruikt die ik dacht te hebben voor dit emigratieproces.
We werden bijeengeroepen voor een vergadering over de voortgang van de kleuterschool. Deze blijkt in zulke financiele problemen te zijn geraakt, dat ze Hajnalka en mij niet meer kunnen betalen. Omdat wij ons nog niet hebben kunnen registeren (hiervoor dien ik eerst de opleiding voor Early Childhood Education af te ronden, wat in de planning zat voor volgend jaar) komt er voor ons nog geen subsidie binnen van de overheid.
Afgelopen woensdag is er echter een spoedbijeenkomst gehouden met de Steiner Community en de ouders van de kleuterklas, met de vraag of men bereid is om een hogere ouderbijdrage te betalen en zo de kwaliteit en identiteit van een Vrije Kleuterschool behouden kan blijven.
Hajnalka en ik voelen ons zeer gesteund door de ouders, want zij willen ons dolgraag behouden en zijn, zoals het er vooralsnog uitziet, bereid om daarvoor te betalen.
De manier waarop het allemaal gegaan is kan ik nog niet helemaal bevatten, maar kort samengevat, tekende ik vorige maand mijn contract, werd ik een maand later als het ware ontslagen, maar is mijn baan veilig gesteld door de Steiner Community!

De Permanent Residence lijkt nog een maand op zich te laten wachten. Intussen had ik een Work Permit aangevraagd, om toch al aan de slag te kunnen binnen de school, en wat te gaan verdienen, want onze financien zijn zo goed als op.
Toen ik vorige week belde hoe het ervoor stond, werd mij mede gedeeld dat het 80 dagen kon duren, in plaats van de beloofde 30 werkdagen. Tussentijdse verandering van het curriculum...
Mijn visitor visa verloopt aan het eind van deze maand...mijn vraag aan Immigration was, of ik dan ook het land uit moet, terwijl ik op de Work Permit en/of Permanent Residence wacht.
Nou, dat raden ze inderdaad aan, maar ik kan er natuurlijk zelf voor kiezen om illegaal in Nieuw Zeeland te verblijven....
Het lijkt erop dat de maand september voor een heleboel antwoorden gaat zorgen en ik hoop dat het antwoorden zijn die allemaal op elkaar passen en zo de puzzle compleet maken, maar vooralsnog drijven we in de ruimte en hebben we geen idee welke kant we opdobberen!

Het leventje hier in Motueka zelf verloopt nog steeds heel lekker.
Afgelopen donderdag hebben we een oudergesprekje gehad met Kay, de juf van Rozemarijn. Ze is heel tevreden over haar. Rozemarijn leert goed, begint de Engelse taal goed te lezen en schrijven, maakt met veel geduld mooie tekeningen en schrijfwerkjes.
Ook ervaart zij Rozemarijn als een sociaal meisje, met geduld voor de dingen die zij doet, een meisje dat graag speelt en veel fantasie heeft.
Ze zou wel tien Rozemarijntjes in haar klasje willen hebben.
Gisteren is de klas naar de estuary gelopen, waar zij de godwits, grutto's hebben bekeken.
Deze vogels hebben zojuist 8 dagen en nachten non-stop gevlogen en nestelen nu in deze streek.
Er volgt ook een tentoonstelling over de grutto, waaraan ook Rozemarijn's klasje meedoet.

Harald is veel aan het werk met vriend en jongerenwerker Paul, met wie hij de meest fantastische projecten bedenkt en uitvoert. Wie weet leidt dit ooit nog eens tot een vaste, en betaalde, baan!
Om een centje te verdienen, is Harald op aanraden van Cliff van de recycle center, aan de slag gegaan met het maken van speelhuisjes voor kinderen. Het begint er als een werkplaats uit te zien naast ons huisje!
Cliff heeft hem voorzien van hout en andere materialen, waarvan Harald wellicht ook nog kippenhokken en plantenkassen zal maken.
Het is heerlijk om hem zo bezig te zien. Hij laat al zijn creativiteit erop los!

Verder dromen we lekker verder met onze vrienden over het delen van een stukje land en een eigen woongemeenschap!
Dit zijn bijeenkomsten en vriendschappen waaraan we ons weer helemaal opladen!

Nog maar even verder zweven dan maar en hopen dat we spoedig weer wat vaste grond onder onze voeten hebben.