Herfstvakantie

Vorige week hebben we een heerlijk lang weekend gekampeerd met onze lieve vrienden.
We stonden met ons kampement tussen de herfstkleuren en knapperige bladeren.
Het was een heerlijke tijd, waarin we precies hebben gedaan wat we wilden.
Een gedeelte heeft zich gewaagd aan de rotswanden en heeft zichzelf en de rotsen getrotseerd.
Anderen hebben toegekeken en genoten van de capriolen die werden uitgehaald, verzekerd door een zekeraar aan de andere kant van het touw.
We hebben voor de regen geschuild in de tent en onder de tarp, maar daarnaast vooral heerlijk gezeten onder de kille strakblauwe hemel, met de nog warme nazomerzon op ons gezicht.
Zodra de zon aanstalten maakte om onder te gaan, maakten wij een vuurtje, waaraan wij ons de hele avond en een gedeelte van de nacht konden warmen.
Hapje erbij, drankje erbij en gitaartjes erbij! Sijmen en Rai hebben de sterren van de hemel gespeeld en zelf heb ik hier en daar een noot gezongen.
Wat een heerlijkheid.
Wel stond voor mij de herfstvakantie ook in het teken van een meisje uit de klas van Rozemarijn dat een ernstig ongeluk heeft gehad. In het bos achter de school is een grote tak op haar hoofd gevallen en heeft het meiske zwaar beschadigd.
Mijn gedachten zijn veel bij haar geweest en Rozemarijn en ik hebben liefdesenergie gestuurd en kracht om te genezen.
Naast de camping was een klein kapelletje. Daar hebben we kaarsjes gebrand en voor Rosalie en de klas mooie herfstliederen gezongen.
Hoewel het nog steeds zeer ernstig is, en ze nog een lange weg te gaan heeft, gaat de genezing van Rosalie voorspoedig.

De tweede helft van de vakantie hebben wij doorgebracht bij onze vrienden Iris en Frank in Marseille.
We hadden gehoopt op een zonovergoten Provence, maar de herfst kwam ook hier met bakken tegelijk uit de hemel!
Marseille is niet gebouwd op slecht weer.
We hebben daardoor veel binnen gezeten en heerlijk bijgepraat. Rozemarijn heeft zich weer als een moedertje ontfermd over Lola, de één jarige dochter van Iris en Frank.
Eén middag zijn we de stad ingegaan, maar daar liepen de straatjes letterlijk over, en stroomden de watervallen de trappetjes van de steile steegjes af.
De laatste dagen is het goede weer gelukkig teruggekomen.
Zo hebben we toch nog wat van de natuur gezien en heeft Harald kunnen klimmen, met een stevige Mistral-wind om ons heen gierend.
Op zaterdag zijn vrienden langsgekomen, uit Valence, de stad waar ik 19 jaar geleden heb gewoond en gewerkt. Dat voelde heel bijzonder. Zij zijn speciaal gekomen om ons nog even te zien voor we vertrekken!

Gisteravond zijn we thuisgekomen. We hebben met onze ouders gebeld, om hen te vertellen over onze avonturen. Fijn om hun stemmen weer even te horen.
School is vandaag weer begonnen voor Rozemarijn.
Vandaag beginnen wij aan onze laatste twee maanden hier in Nederland.

Oeps!

Dat je aan duizend dingen tegelijk moet blijven denken en dat daarin nog wel eens iets mis kan gaan blijkt uit wat ik vandaag heb meegemaakt...!

We zijn nu even bezig met de voorbereidingen voor een heerlijke herfstvakantie.
De emigratie naar Nieuw Zeeland ligt met al zijn aspecten wel op de loer, op het puntje van mijn tong, is voortdurend in gedachten, maar we hebben het even opzij geschoven om ons helemaal te kunnen richten op een fijn samenzijn met onze dierbare vrienden.
We gaan een paar dagen met een fijne groep vrienden klimmen en daarna vliegen we naar Marseille, om daar nog een paar Mediterrane zonovergoten dagen te beleven met Iris, Frank en hun kleine Lola.

Toen ik vanmiddag de e-tickets uitprintte voor de vlucht naar Marseille, las ik nog even de voorwaarden door en wat wij naast dit ticket moesten meenemen -BOEM!- daar sloeg mijn hart over: de paspoorten!!!
Ik had afgelopen vrijdag de paspoorten ingeleverd bij de Nieuw Zeelandse ambassade voor de visa...!!! De medewerkster had gezegd dat dit twee tot drie weken kon duren...!
Zonder paspoort zouden we niet naar Marseille kunnen!
Half in paniek belde ik Harald op met de opdracht om naar de ambassade te bellen. Misschien kon er nog iets geregeld worden. Ik dacht eigenlijk dat de paspoorten naar Immigration Service in Londen gestuurd zouden worden.
Zelf belde ik Burgerzaken op, met de vraag wat we konden doen.
Tja, we konden voor 41 euro een ID-kaart aanschaffen, maar dan wel met een kopie van ons paspoort (en laten we nou net geen kopie van het paspoort van Rozemarijn hebben...) en 40 euro legeskosten als we het document met spoed nodig hadden. Deze kosten zouden tot eenzelfde bedrag komen als de hele reis bij elkaar!
Ik zag onze reis voor mijn ogen smelten tot een plasje tranen...
Ik had het idee dat deze herfstvakantie reisjes door mij georganiseerd gedoemd zijn om bijna te mislukken.

Vorig jaar ging ik samen met Rozemarijn naar Marseille, ook met het vliegtuig. We zouden vanaf Brussel vliegen.
Bij aankomst op het vliegveld, na een voorspoedige treinreis, kon ik onze vlucht nergens vinden. Bij een balie vroeg ik waar ons vliegtuig was. De baliemedewerkster keek mij verwonderd aan en zei dat ik op het verkeerde vliegveld stond!
Brussel was niet Brussel Airport, maar Brussel-Charleroi, een uur van Brussel Airport vandaan!!!! De shuttle was net weg, en met een volgende shuttle zouden we het niet halen...
Dan maar een taxi!
De taxi kostte ongeveer het dubbele van het hele retourtje naar Marseille voor twee personen...
Maar goed, we hebben het gehaald en daarna hebben we alleen maar genoten.

Ik belde Harald op om te vragen of hij wat bereikt had met zijn telefoontje aan de ambassade.
Hij zei dat het te laat was, de paspoorten lagen reeds in Londen...
Daar stortte ons reisje echt in.
Even later lachte hij en zei dat er niets aan de hand was. We hadden er zelfs een voordeeltje bij.
Hij had gesproken met de ambassade medewerker; de visa worden gewoon op de ambassade afgegeven, niet in Londen. Zij zou de aanvraag nog even doorkijken en als alles in orde is, zou Harald morgenmiddag de paspoorten met visa-stempels en al op kunnen komen halen!
Drie weken eerder dus dan wij gepland hadden!
Kijk, dat is nou ook wel weer Nieuw Zeeland. Er valt toch een mouw te passen aan situaties.
Dat hadden we ook meegemaakt toen we tijdens ons jaar in Nieuw Zeeland een paar weken naar Australie gingen. Bij terugkomst in Nieuw Zeeland, bleek dat we het land niet meer in mochten.
Als je het land verlaat, dien je er in ieder geval net zolang uit te blijven, als je er bent geweest. Dat zou negen maanden zijn...En al onze spullen waren nog in Nieuw Zeeland, we hadden nog een paar maanden te gaan!
De douane beambte van het kleine vliegveld van Dunedin zette ons even apart, liet eerst alle anderen het land binnen en ging toen, nadat hij had gezien dat we een ticket terug naar Nederland hadden, regelen dat wij ons visum kregen.
Zo hoefden we onze paspoorten niet naar Immigration Service op te sturen en ook sloegen we zo de rekening ervan over!
Sommige regeltjes van de bureaucratie die ons tot nu toe vaak tegen zitten, kunnen dus toch ook omzeild worden!!!

We zeilen door!

Ambassade perikelen

Toen ik een paar maanden geleden naar de ambassade belde om te vragen hoe ik het door de school verlangde studentenvisum voor Rozemarijn kon aanvragen, werd mij daarbij verteld dat wij dan ook meteen een visum dienden aan te vragen.
Een visitor visum.
Wijzelf waren ervan uit gegaan, dat we net als vorige keer, gewoon bij de douane ons visum zouden krijgen en deze na drie maanden laten verlengen.
Dat hoefde dus niet, en dat zou tijd en centjes schelen!

Direct heb ik toen benodigde papieren uitgeprint en beetje bij beetje kregen we alle gewenste informatie en paperassen bij elkaar: betaling aan de de Nieuw Zeelandse school, bewijs van inschrijving, bewijs van voldoende spaarcentjes, bewijs dat wij de wettige opvoeders van Rozemarijn zijn, kopie van onze vluchtgegevens, enzovoorts.
Uiteindelijk hebben we de formulieren volledig kunnen invullen en ondertekenen, en afgelopen vrijdag brak het moment aan dat we de documenten konden inleveren op de ambassade.

Rozemarijn wilde graag mee, zij wilde dat stukje Nieuw Zeeland in Nederland wel eens zien, dus zijn we na school samen naar de ambassade gefietst.
Jammer genoeg zit de ambassade in een oerlelijk gebouw op de 7e verdieping. Het enige mooie was dat het uitkijkt op zee. Rozemarijn was ook wel onder de indruk van de prachtige Maori roeispanen die aan de muur hingen.
Terwijl we wachtten op de ambassade medewerker, bekeken we een 100 procent Pure New Zeeland filmpje, met vele herkenbare plekken en plaatsen.

Toen we aan de beurt waren, keek de ambassade medewerker een beetje vreemd naar het pakket dat ik haar overhandigde en zei dat ze zoiets nog niet eerder had gezien.
Ik voelde me net een schoolmeisje dat haar best heeft gedaan haar huiswerk goed te maken, maar de plank volledig mis blijkt te hebben geslagen...
Er werd mij verteld dat Rozemarijn een international student visa kan krijgen, dat de legal guardian (ouder/voogd) een visum voor 12 maanden kan krijgen, maar dat de andere legal guardian een visum van maar 9 maanden kan krijgen.
Ik stond versteld en zei dat ik dit nogal vreemd vond. Een gezin dat met elkaar vertrekt zal zo mogelijk toch ook gezamenlijk terugkeren, opperde ik.
De beambte vond deze regel het heel logisch. Op een visitor visum heb je namelijk niet de intentie om langer dan een jaar te blijven en weer te vertrekken.
Maar ja, dan vertrekt één van de ouders toch niet eerder?
Het werd mij niet duidelijker dan dit.
Ik legde uit wat onze plannen zijn in Nieuw Zeeland, en dat we van plan zijn om te gaan blijven en hopen op een Work Permit en dan de Verblijfsvergunning.
Ik vertelde haar wat mij was uitgelegd toen ik een aantal maanden geleden had gebeld, maar daar herinnerde zij zich - zij schijnt mij toen te woord te hebben gestaan, als beambte van Immigration - niets meer van.

Wat mij te doen stond, was een apart visum voor mijzelf voor 12 maanden aan te vragen. Dat deed ik dus maar. Dat betekende meteen ook dat ik nog eens de kosten voor een visitor visum moest betalen.
Nou ja, dat zijn alleen maar materiële zaken; daar komen we wel weer overheen. Waar het om gaat is dat we die visa geregeld krijgen!

Eerst gaan we lekker een paar dagen kamperen met een grote groep vrienden; om nog eens goed van elkaar te genieten.
Iedereen goed in ons op te nemen.
Een voorschot nemen op de heerlijke energie die deze vriendschappen ons geven.
We gaan naar een kleine camping even over de grens in Duitsland. Hier kunnen we lekker wandelen, rots-klimmen, vuurtje stoken, muziek maken, bijpraten, kletsen, niksen, luieren, inspannen, wat we maar willen.
Daarna pakken we nog een paar daagjes zonnig Marseille, om ook daar afscheid te nemen van heel dierbare vrienden en hun dochtertje.

Lekker vooruitzicht.

Minder dan drie maanden

In mijn vorige bericht schreef ik al over het besef dat steeds groter wordt, dat het ècht staat te gebeuren: de Grote Oversteek. Over minder dan drie maanden is het zover!
Over 86 dagen om precies te zijn.

Ons huis wordt steeds leger.
Gisteren nog, heeft Harald de sta-in-de-weg-gangkast uit elkaar gehaald en bij het grofvuil gezet. En weer zijn er vele zakken vuilnis naar buiten gegaan. Zelfs al denk je alles zon beetje te hebben weggedaan, er blijkt toch nog weer nieuwe oude troep te zijn!
Afgelopen dinsdag is de makelaar gekomen om foto's te nemen van ons huis, zodat het officieel in de verkoop genomen kon worden.
Het is jammer dat de koop niet door heeft kunnen gaan op de manier zoals deze in onze schoot leek te worden geworpen. Extra werk aan de winkel dus. En geen leuk huurhuisje tegenover de school van Rozemarijn voor de laatste weken...
Maar goed, nu zitten we voorlopig nog wel op de ons zo vertrouwde stek en dat is ook fijn.

De meeste dozen staan inmiddels opgeslagen bij mijn ouders in Zoetermeer. Deze dozen wachten òf op een verscheping naar Nieuw Zeeland ergens in het volgend jaar, òf om opnieuw in Nederland te worden uitgepakt, als de emigratie niet blijkt rond te komen en wij weer moeten terugkeren naar Nederland.
Tijdens het inpakken heb ik mij regelmatig het moment voorgesteld dat ik de spullen uitpak en er een Nieuw Zeelandse kamer mee inricht.
Het gevoel van verrassing of herkenning, van heimwee, van vreugde dat daarmee gepaard zal gaan...
Ik heb het idee dat we de emigratie heel goed voorbereiden met Rozemarijn.
Ik zorg ervoor dat haar kamer niet ineens leeg is; Rozemarijn is immers zo'n verzamelaar en zo gehecht aan haar spulletjes.
In kleine etappes pakken we haar dozen in, kiest zij uit welke boeken met ons in de rugzak mee moeten, welke over een jaar opgestuurd mogen worden, en welke boeken er weg kunnen en waar naartoe of naar wie.
Om kleine ruimtes in mijn eigen dozen op te vullen, heb ik knuffels van Rozemarijn gebruikt. Het zal een verrassing zijn bij het uitpakken wie we waar tegen zullen komen!
In de afgelopen maanden heb ik geprobeerd dingen van mijzelf weg te doen, die voor mij niet meer van waarde ware; sommige hiervan vond ik later terug in Rozemarijn's "geheime" huis, een plek waar ik eigenlijk nooit mag kijken. Ze had dan even in de vuilnisbak gegluurd en iets wat zij toch nog te mooi vond om weg te doen, er gewoon weer uitgehaald.
Dit liet ik dan even liggen, zodat zij er afscheid van kon nemen, en vervolgens belandde het dan toch weer bij het vuilnis.
Pijnlijk, maar toch hard nodig. We kunnen echt niet alles meenemen!

We praten veel over Nieuw Zeeland. Rozemarijn heeft er zo haar eigen ideeën over.
We fantaseren over een koffietentje, waar we poffertjes bakken (jawel, we willen onze loodzware gietijzeren poffertjespan meenemen!), Franse crèpes bakken, en waar Rozemarijn Kiwisap perst voor de gasten.
Met het Engels gaat het ook goed. Als we in de ochtend naar school fietsen, zingen we herfst liedjes in het Engels en liedjes van het Michaelsfeest en de Holy Grail.
Ze herkent woorden en kent er al talloze.
Ik heb er alle vertrouwen in dat ze het in Nieuw Zeeland snel zal oppikken. Volgens mij praat ze ons binnen een paar maanden volledig omver, met Kiwi-accent en al!
Aan dat Kiwi-accent zal ik ook wel weer flink moeten wennen.
Ik herinner mij dat ik in het begin niets kon verstaan. Het is moeilijk aan te geven wat er nou zo anders is, maar ik heb al een paar voorbeelden die ik kan noemen:
dikwijls wordt de e uitgesproken als i: egg wordt dan ìgg en leg wordt lìg.
As wordt vaak een soort ìs, het overbekende bro wordt een soort van brew.
Lastig dus.
Maar goed, leuk voor de oren!