Opgaan in het leven

We hebben een enerverende week achter de rug.
Gisteren hebben we onze house warming gehouden. Het was een heerlijke dag, met gezellig veel mensen die langskwamen. Een aantal kinderen uit de klas van Rozemarijn heeft zich vermaakt in het frisse water van het zwembad in onze tuin. Ze hadden een goed uithoudingsvermogen, want het is duidelijk merkbaar dat de herfst aan het intreden is. De ochtenden zijn langer koel en de middagen niet meer zo ontzettend heet.
Iedereen had iets lekkers meegenomen voor de potluck bbq, die wij hadden mogen lenen van onze vriendelijke buren, net als hun gigantische partytent. Zoiets zouden wij zelf nooit bedenken, maar er werd dankbaar gebruik van gemaakt, om de toch nog felle zon een beetje te kunnen vermijden.
Helaas is de partytent, van Warehouse kwaliteit (vergelijkbaar met Kruitvat of Zeeman) vanmorgen door Jan de Wind flink toegetakeld...

Vorige week was het Opportunities weekend in Nelson, een markt met kraampjes, workshops, lezingen over allerlei alternatieve zaken, waaronder spiritualiteit, bewustzijn en gezondheid.
De school had er een stand, met spelletjes, informatie over het vrije school onderwijs, kaarsen dopen en wat lekkers. Harald en ik hebben de stand ook een paar uur bemand. Rozemarijn vermaakte zich prima op het terrein, waar we uiteraard veel bekenden tegenkwamen.
Michiel uit Tauranga, waar wij onze eerste dagen in Nieuw Zeeland hebben doorgebracht, was er ook om een lezing te geven. Hij heeft bij ons overnacht, nadat wij nog een paar fijne uren doorbrachten onder het genot van een wijntje.

Ik heb een brief ontvangen van het bejaardenhuis in Motueka waar ik had gesolliciteerd. Ik was toen naar binnen gelopen om kennis te maken met de manager, zodat zij de mogelijkheid kreeg om in mij geïnteresseerd te raken en mij niet direct af te wijzen op het ontbreken van mijn work
permit.
Het heeft schijnbaar gewerkt. Want ondanks dat zij in de brief schreef dat ze mij geen baan aan kan bieden wegens het ontbreken van de werkvergunning, wilde zij mij graag toch beter leren kennen en nodigde zij mij uit om een aantal diensten mee te draaien om te kijken of ik het werk wel zou zien zitten.
Zo heb ik vorige week twee diensten mee gedraaid in het bejaardenhuis Woodlands. Men had gedacht en verwacht dat ik gillend zou wegrennen omdat ik in eerste instantie op de ziekenboeg werd geplaatst om het werk te observeren.
Oude vrouwtjes op de po-stoel, rimpelige mensjes met doorligplekken en open benen wassen, in hun herinnering verdwaalde rugbyspelers met een slab om, die gevoerd moesten worden.
In plaats van wegrennen en observeren, heb ik een dagje echt meegewerkt. Ik vond het fijn om iets voor deze mensen te kunnen betekenen. Het team was heel behulpzaam en vriendelijk en de bewoners zeiden dat ze het leuk vonden dat ik een dagje meedraaide.
In het gesprek dat ik s'middags met de manager had, maakte zij mij duidelijk dat ze geen full time baan kan aanbieden, maar dat ze wel bereid is om een job offer aan te bieden, zodat ik aan de slag kan met de immigratiedienst!

Vorige week werd ik ook door een van de kleuterjuffen gevraagd of ik een dag kon invallen en samen met Hanalka, de Hongaarse kleuterjuf, een ochtend te draaien.
Van deze ochtend werd ik echt helemaal gelukkig. Hanalka had gezegd dat ik eigenlijk niets hoefde te doen, maar het verliep allemaal zo natuurlijk, het zingen, het helpen; ik stapte zo in de rol van kleuterjuf en Hanalka en ook de kleuterjuffen van de andere klas waren erg blij met mij.
Omdat ik geen volledige Early Childhood Education degree bezit, is Avril, het schoolhoofd, aan het informeren over de mogelijkheden voor een opleiding. Zolang ik nog geen permanent resident ben, zullen de kosten heel hoog zijn, maar Avril zou zich met de hele Steiner community willen inzetten voor onze verblijsstatus, omdat zij mij dolgraag willen houden, en dan zullen de kosten voor de opleiding aanzienlijk goedkoper zijn.
De school is op zoek naar een fully qualified kindergarden teacher, want die moeten ze op het moment zeker hebben. Daarnaast zouden zij mij graag willen aannemen, met alle toekomstplannen in het vooruitzicht!
Dat klinkt mij heel goed in de oren.
Ik heb aangeboden dat ik ook vrijwillig kan komen werken, zolang ik nog niets anders heb.
Daar is Avril erg blij mee. Ze stelde zelfs voor dat mijn uren zullen worden bijgehouden. Zij mogen mij uiteraard niet uitbetalen, maar het geld kan wel gestoken worden in de opleiding tzt.

Harald is hard aan het werk voor Chris, onze vorige huisbazin. Hij is bezig om een krot van een hutje om te bouwen tot iets degelijks waarin gewoond kan worden! Zijn inzet is enorm, ze mag echt dankbaar zijn. Hij heeft er ook plezier in, dat blijkt uit de verhalen die hij te vertellen heeft als hij thuiskomt.

Het contact met Nederland is heel sterk. We maken veel gebruik van skype. Het is zo leuk om bij onze familie of vrienden binnen te kijken. Omdat de tijd voorlopig nog gunstig uitkomt, kunnen we s´morgens en s´avonds met onze liefsten in Europa praten.
Laatst hebben we zelfs een feestje van al onze dierbaarste vrienden mee kunnen vieren. Twee en een half uur waren wij op hun feestje aanwezig. Steeds weer kwam er iemand anders voor de camera zitten. Zo konden we bijkletsen, werd er voor ons muziek gemaakt, een gedicht voorgelezen en konden we met elkaar proosten op onze vriendschap! Zij konden ons in het zonnetje zien zitten en Rozemarijn in het zwembad zien duiken!
Dat was pas echt feest!

Rozemarijn heeft het enorm naar haar zin. Vorige week heeft ze weer bij een vriendinnetje gespeeld. Ze gingen pony rijden en zwemmen.
Haar Engels schiet vooruit. Het zijn soms prachtig gemixte zinnen. `Can you hall that for me´ voor ´kun je dat voor mij halen´.
Ze is het Engels echt helemaal in zich op aan het nemen, ze lijkt nu ook in het Engels te dromen. Ik merkte het eergisteravond en gisteravond toen ze in haar slaap begon te praten.
Gisteren hoorde ik haar zeggen ´I´ll try´ en ´who´s coming by´.
Op school heeft ze een waiata a ringi geleerd, een Maori liedje met de handbewegingen erbij. Het staat zo schattig als ze het voordoet en dat doet ze graag!

Ik ben benieuwd wat de nieuwe week te brengen heeft.

Our Seventh!

Vandaag hebben we onze zevende trouwdag gevierd met een Nederlandse lunch. Ik heb de supermarkt afgezocht naar Nederlandse lekkertjes en kwam thuis met ontbijtkoek, pure hagelslag, beschuit en een pak speculaasjes. Alles drie keer zo duur als in Nederland, vandaar dat we ons hiermee alleen op bijzondere gelegenheden zullen tracteren!
Van de week kwam onze vorige huisbaas langs in ons nieuwe huisje, waar we in het afgelopen weekend zijn ingetrokken, en eigenlijk wilden we haar verrassen met een Hollands bakkie en een hollands koekje, maar de speculaasjes die ik bij een kleine kruidenier had gevonden, bleken 7 euro, dat ging mij echt te ver, dus werd het een kaal bakkie, zonder koekje.

We wonen dus niet meer in de huisbus, maar in een 1-bedroom cottage met zwembad!
We zijn druk bezig geweest met schoonmaken en inrichten en Harald heeft heel wat technische wonderen vertoond, terwijl Rozemarijn zich heerlijk vermaakte in het zwembad.
Harald heeft een echt speelbed voor Rozemarijn gemaakt, een verhoging, waaronder zij kan spelen, versierd met gekleurde doeken.
We hebben al een aantal andere bewoners van dit erf ontmoet, waaronder een aardig Maori stel. Gisteren nodigden wij hen uit voor een house warming die wij binnenkort willen organiseren en hup, daar kwam het organisatietalent van onze nieuwe buurvrouw naar boven.
Of we hun bbq willen gebruiken en misschien wel hun party tent, dat is handig als de zon zo fel is, bovendien beschermt een tent het eten veel beter! Ze leek wel een soort tv presentatrice.
Zo ver waren we nog niet eens, wij hadden eerder gedacht aan een klein hapje en een drankje!
Naast haar enthousiasme over de house warming, die inmiddels tot een heuse party was verheven, ontmoetten we in haar ook een lieve, door het leven gemerkte vrouw, met levenswijsheid!
Fijn te weten dat we zulke leuke buren hebben. Ze was ook meteen dol op Rozemarijn en nam met haar een verkoelende duik in het zwembad.

De weg naar school is wat langer dan voorheen, maar is wel een leuke, door de appel- en perengaarden en kiwiplantages.

De energie die met ons avontuur gepaard gaat, lijkt werkelijk op het pulseren van een hartslag, intrekken en uitzetten. En wij bewegen mee.
Zo zitten er plotseling zaken die eerst onmogelijk leken mee, en dan weer slaat de tegenslag ons om de oren. Het vliegticket dat wij hadden gekocht bleek ineens geen jaar ticket te zijn, maar een drie maanden ticket. Toen wij de datum van terugkeer wilden verzetten - als je een ticket koopt kun je deze normaliter niet een jaar vooruit boeken, maar moet je dit tegen een kleine vergoeding doen als je ter plekke bent, - bleek de uiterste datum van vertrek eind maart te zijn...
Op zo´n moment zie je een paar duizend euro in lucht opgaan. Maar dan bedenken wij maar dat geld energie is, en wel op een andere wijze zich weer aan ons zal openbaren.
Vorige week kwam ik op school en raakte ik in gesprek met het hoofd van de school. Wij kwamen er achter dat ik wellicht meer voor de school kan betekenen dan eerder gedacht. Nu gaat zij uitzoeken of ik met mijn papieren als peuterjuf aan de slag kan en wellicht ook iets in de kleuterschool kan doen. Tegelijkertijd wil zij immigration overtuigen dat zij mij hier nodig hebben als Kunstzinnig Therapeut.
Dat ziet eruit als een bijzondere nieuwe beweging, die mogelijk wel eens zou kunnen leiden tot een work visa, en wie weet wat meer!!!...

De tsunami, die door de verschrikkelijke aardbeving in Chili in beweging kwam, is gelukkig aan ons voorbij gegaan. We zijn even gaan kijken in de baai, maar er was zelfs geen rimpeling op het wateroppervlak te zien op de tijd dat de tsunami Nelson zou bereiken.

Op de onderste foto is een prachtige volle maan te zien, vlak boven de bergen aan het eind van onze tuin.
Het is echt genieten hier, ieder moment als we even op onze veranda zitten en kijken naar de prachtige luchten, de flax planten, de parachutisten, verzuchten we hoe perfect het hier is!