We zijn binnen!!!!

Kortgeleden kregen we te horen dat onze aanvraag voor residency bij de laatste case officer lag, voor de eindbeslissing.
We schrokken en waren een beetje ontdaan toen ze voor de zoveelste keer allerlei bewijzen wilden zien van een en ander, maar hielenlikkend stuurden we alles nog een keer op.
Een week later belde Harald onze case officer op om te vragen hoe het er voor stond, want voor hem en Rozemarijn begon de tijd te dringen, aangezien hun visa 21 december, morgen dus, zouden verlopen.
Ze gaf niet de indruk dat het allemaal zou gaan lukken, zij had haar werk inmiddels wel af, maar de aanvraag lag nu bij een technische adviseur, voor de kwaliteits check, en dat zou nog wel eens even kunnen duren, want er is bezuinigd op personeel, er ligt een grote stapel aanvragen, en de kerstperiode komt eraan, wat hier zomervakantie betekent!
De volgende dag echter, ontving ik een email, met de mededeling dat ze om een "fast track quality check" had gevraagd.
Ik stuurde haar een hartelijke email terug, met dankwoorden en de beste wensen voor de kerstperiode.
Drie uur later hadden we de toezegging voor onze Permanent Residence binnen!
Toen ik deze onverwachte verrassing las per email, was Harald net de deur uit om te voetballen.
Samen met Hajnalka, die mij een uurtje daarna kwam ophalen om te gaan dansen, reed ik naar het voetbalveld en juichend renden wij naar de voetballende club om de wedstrijd met het geweldige nieuws te verstoren!
De volgende dag hebben we onze paspoorten verstuurd en vanmorgen werden ze per courier afgeleverd, met de zo gewenste sticker erin!!!!
Wij mogen ons nu dus Nieuw Zeelandse residents noemen!

De zomervakantie is aangebroken. Rozemarijn heeft haar eerste jaar op school in Nieuw Zeeland goed afgesloten en heeft een prachtig getuigschrift gekregen van haar juf, die heel erg tevreden is over haar groei.
Harald is in de afgelopen weken heel hard bezig geweest een moestuin te creeren om ons huisje.
Hij is aan de slag gegaan met bukashi, een compost verworven met EM (Efficient microorganisms) en experiementeert met een vriend van Riverside met het maken van wijn met EM. Hij verwacht over een aantal weken zo'n 250 liter vruchtenwijn!
Ikzelf ben lekker aan het schrijven en ook aan het groeien op verschillende gebieden.
We verwachten bezoek uit Nederland, waar we ook erg naar uitkijken!
Het leven is mooi en fijn en eindelijk kunnen we ons echt op het leven hier gaan richten.

Work permit!

Gisteren brak mijn oer-Hollandsche klomp en wel op verschillende plaatsen.
Bij het checken van de emails, was er een bericht van Immigration New Zealand, dat er updates waren op onze status van de Immigration website.
Dat moest ik natuurlijk direct checken en daar stond zowaar dat ik de houder ben van een tijdelijke work permit, geldig tot 15 maart 2011!!!
Die hele work permit had ik eigenlijk helemaal afgeschreven, het zat er gewoon niet in, er waren te veel complicaties om dat voor elkaar te krijgen, en nu ik het compleet had losgelaten, was daar ineens het bericht dat ik een work permit heb!
Nu ben ik weer helemaal legaal in het land.
Harald, ik en Rozemarijn hebben er op geproost en hebben overdag een glaasje geklonken!
We moesten wel erg lachen, want in het bericht stond dat ik nu voor de Vrije School in Motueka mag werken, te Marlborough.
Marlborough is een prachtige streek die welliswaar grenst aan ons Nelson District, maar die zeker niet de provincie is waarin wij wonen!
Nu moeten wij ons, om in dit land te mogen komen wonen, tot op het bot uitkleden, dienen wij Immigration te voorzien van allerlei bewijzen van kunde en vlekkeloosheid en alles in een kort tijdsbestek, maar zelf mogen zij er alle tijd voor nemen en kunnen ze het schijnbaar maken om zo'n geografische fout te maken!

Aan het eind van de middag hebben we genoten van een barbeque bij onze vorige huisbaas Christine, om het huisje in te wijden, waaraan Harald heeft gewerkt in het begin van het jaar.
Daarna zijn we onverwacht naar een feest gegaan, in Marahau, waar een idyllische woongemeenschap leeft in een prachtige vallei.
Het feest had 'mythologische creaturen' als thema en iedereen had zich geweldig uitgedost.
Er was een groot kampvuur, een soort outside lounge waar films van dolfijnen, haaien en walvissen werden getoond, en een tent waarin dj's draaiden, muzikanten op hun trommels, didgeridoo's en gitaren speelden en waar er heerlijk in het gras gedanst werd onder de prachtige sterrenhemel.
Een welverdiend feestje, vonden wij zo.
Nog even en dan hopen wij zelf een feestje te bouwen, als we ook de permanent residence binnen hebben!

Lentegroet

"De lucht is zwanger van de lentegeuren", die uitdrukking vind ik zo mooi en komt iedere dag in mij op als ik door Motueka fiets. Overal ruikt het zoet en zacht.
De tuinen, parken en perken staan er prachtig bij, met hun kleurenpalet aan bloesem.
Het is een wonderlijk gezicht om een boom te zien die zowel rijpe vruchten draagt, als tedere bloemetjes. Een mooi gezicht, die paars-witte knoppen tussen de gele citroenen.
In de boomgaard zijn de appelbloesems van de boom gevallen en zijn kleine knopjes zichbaar, waar de appels uit zullen groeien, in overvloed.
De kiwibloesem geurt krachtig als we door de boomgaard fietsen op weg naar school.
De nachten zijn nog fris, het is vrij nat geweest voor de tijd van het jaar en laatst lag er nog wat laatste sneeuw op de bergtop, maar de dagen zijn mooi en warm.
Er is een lentewind opgestoken, die met een paar weken weer schijnt te gaan liggen.
Het leven is goed.
Harald is net terug van een paar dagen op zeejacht in Golden Bay, samen met onze oer-hollandse vriend Sjarrel, die het Riverside cafe runt. Vissen vangen, mossels en kokkels plukken, kampvuurtje maken, kamperen.
Hij staat nu in de keuken met Rozemarijn, om de visjes te fileren die hij heeft gevangen.
Rozemarijn bestudeert de visjes aandachtig en voelt goed hoe visjes aanvoelen, hoe ze het bekje kan opendoen, hoe zacht een vissenoog is.
Ze verliest steeds meer van onze stadse conditionering en begint een echt plattelandskind te worden. (Op de angst voor spinnen die ze met mij deelt na).
Dagelijks brengt ze een bezoekje aan de kippen op ons landje en speelt daar met hen, tilt ze op, of aait ze.
Met Isabel, de dochter van Sjarrel, struint ze uren door de weilanden, tussen de koeien en de kippen en de eieren.
Met dit vriendinnetje Isabel heeft ze in het afgelopen weekend voor het eerst met de fire stick gespeeld. Harald had Rozemarijn al wat basisbewegingen geleerd, maar nu deed ze de kunstjes met vuur aan de uiteinden van de stok! Het zag er geweldig uit.
Dat smaakt vast naar meer!
Ik mis het werk op de kleuterschool ontzettend, al heb ik mij er bij neergelegd dat dit werk er voor mij voorlopig niet inzit. Wie weet wat de toekomst brengt.
Ikzelf heb in de afgelopen weken wel hard gewerkt aan het maken van kleine leren zakjes, die als ketting omgedaan kan worden, om een edelsteen of kristal in te dragen. Deze hopen we op de lokale markten te gaan verkopen.
We hebben een voorproefje gedaan op de Ngatimoti Spring Fair, waar het helaas nog niet echt liep. Het wachten is op het toeristen seizoen.
Harald klust ondertussen voor een baas en verdient daarmee wat centjes om te overleven.
Hij verft huizen, maait gazons, en klust in en om huizen van klanten.
Onze vriendin Esther heeft laatst voor haar gezin ongeveer een kwart koe gekocht, bij een boerderij waar net een 'home kill' was gedaan. Wij hebben wat van het prachtige vlees mogen overnemen.
Zo gaat dat hier dus, je koopt een kwart koe.
Nog niet zolang geleden zou niemand van mij verwachten dat ik daar een eerlijk stukje over zou kunnen schrijven, na mijn bijna 30 jaar vegetarier te zijn geweest. Maar hier in Nieuw Zeeland is alles echt anders, ruiger. En zelfs ik begin daar een beetje in te passen.

Immigration maakt het ons niet gemakkelijker, maar er lijkt een einde in zicht te zijn.
Een aantal weken geleden kregen we het bericht dat ik mijn workpermit (niet verwarren met de permanent residence) alleen zou krijgen als de school een open vacature had uitstaan en recentelijk had geadverteerd, zodat ook Kiwi's op de baan zouden kunnen reageren.
Dat ik voor de andere case officer (die van de permanent residence) zelfs al mijn contract had moeten tekenen voor deze baan, en zij zagen dat ik de perfecte persoon ben voor deze baan, maakte geen verschil...!
In samenwerking met school zijn we hiermee aan de slag gegaan en hopen immigration te overtuigen dat ze die work permit gewoon moeten toekennen.
Intussen is immigration (permanent residence) nog steeds bezig met een onderzoek dat heel veel tijd heeft gekost...Dankzij het inspringen van mijn vader in Nederland, die een instantie heeft bezocht die hopelijk met het juiste antwoord kwam, zijn we sinds vandaag hopelijk weer een stapje verder.
Als dit onderzoek is afgerond, is onze case officer tevreden met onze aanvraag en zal zij deze doorsturen voor de eind beslissing.
Tot voor kort duurde dit een week of drie, tegenwoordig duurt dat zes weken.
Er schijnt enorm op de immigration ambtenaren te zijn bezuinigd, waardoor de case load per ambtenaar veel hoger is geworden...
Mocht de work permit niet toegekend worden, en ik dus geen recht meer heb op verblijf in Nieuw Zeeland, dan zal de case officer voor de permanent residence een verzoek voor urgentie indienen voor de eind beslissing.
Zoals het er naar uitziet, zullen wij de sticker in ons paspoort binnenkrijgen op het moment dat we als gezin net niet meer rechtmatig in Nieuw Zeeland verblijven.
Maar misschien ook wel eerder.
Laten we dat maar visualiseren en manifesteren!

Veren

Volgens mij moeten we nu op de bodem zijn beland en veren we langzaam op.
Het voelt vredig om mij heen, ik voel mij weer veilig.
Alles wat zeker was is weg en het lijkt erop dat er allerlei nieuws voor terugkomt.
Afgelopen maandag ging er een deur dicht, maar tegelijkertijd gingen er nieuwe deuren open.
Voortijdig mijn inziens, werd door het schoolhoofd aangekondigd dat een van de twee kleuterklassen toch dicht gaat, wat betekent dat mijn geliefde werk als kleuterjuf ophoudt.
Persoonlijk heb ik niet het gevoel dat er voldoende is gestreden voor het behoud van de twee klassen en is de betrokkenheid van de Steiner community niet tot zijn volle potentieel gebruikt.
Ik vergelijk het steeds met de geweldige Spring Fair van vorige week, die dankzij de inspanning van velen en vele vergaderingen tot stand is gekomen.
Voor dit besluit is de gemeenschap een maal bijeen geweest...
Maar goed, zonder in al teveel verwarrende en onthutsende details te vervallen, ik kan melden dat mijn week inderdaad een zeer hobbelige weg nam, waardoor ik emotioneel flink door elkaar werd geschud, en mijn lieve gezinnetje met mij.
Hoewel, op de dag dat ik te horen kreeg dat mijn werk erop zat, kreeg Harald via de man van mijn lieve kleuterjuf-collega een baan als klusjesman!
Hij kon op dinsdag langskomen en mocht meteen aan de slag. Eerst zwart, maar als de Residence er doorheen is, wit!
Ook lag er die dag een brief voor Harald in de brievenbus, met de uitnodiging voor een sollicitatiegesprek bij Get Safe, jeugdwerk Motueka!
Daarnaast kreeg een email van Immigration Christchurch dat ik volgende week waarschijnlijk een case officer heb die mijn aanvraag voor een work permit met voorrang gaat behandelen...!
Hoe cynisch!
Maar de school kan mij dan eindelijk gaan uitbetalen!
Tussen alle emoties door vierden we wat kampvuurfeestjes bij vrienden in de Riverside community.
Afgelopen donderdag heb ik afscheid genomen van mijn klasje; het was mooi en verdrietig tegelijk. De kinderen hadden tekeningen gemaakt en Hajnalka had een prachtig boekje gemaakt
met foto's van mijn maanden in de kleuterklas.
Ik zal deze droombaan zo missen.
Maar wie weet wat de toekomst brengt. De school wil mij graag terug, als alles rond is, voor zowel mij als de voor de school.
Immigration heeft er nog eens een schepje bovenop gedaan, en we hebben weer eens een heleboel 'evidence' moeten aanleveren voor een obstakel op de weg naar residence.
Gelukkig hebben wij zoveel bijzondere vrienden die een bijdrage hebben geleverd om ons verder te helpen op onze weg!
We vertrouwen erop dat het ons weer verder brengt!

Vacuum

Ja hoor, het kan allemaal nog erger, nog onzekerder, het kan wel degelijk nog een graadje gekker!
We hangen al wekenlang in het luchtledige te bengelen, doen onze riem nog een gaatje strakker, halen diep adem en gaan weer wat langer koppie onder.
Vandaag maar weer eens gebeld met onze Case Officer, omdat we maar geen bericht van haar kregen, terwijl zij ons toegezegd had ons op de hoogte te houden van haar laatste bezigheden.
Afgelopen vrijdag had ik haar al gemaild, met name om haar te vragen of zij misschien wat druk op de ketel kon zetten bij de branch waar de Work Permit wordt behandeld.
Omdat ze tot op heden nog niets had laten horen, sprak ik haar antwoordapparaat maar in (waar al twee weken op vermeld wordt dat ze tot 26 juli met haar Annual Leave is...).
Aangezien Immigration New Zealand alleen via een algemeen telefoonnummer te bereiken is, zolang je geen Case Officer hebt, en dat hebben wij nog niet voor de Work Permit, kon ik deze branch niet bereiken.
We willen echt wat druk uitoefenen, want mijn Visitor Visa verloopt op 28 september!
We hebben nog steeds geen inkomsten en hoe spaarzaam we ook leven, onze beurs is nagenoeg leeg.
Toen ik via de Immigration Website probeerde of ik via andere wegen bij deze branche binnen kon komen, per fax of email, viel mijn oog op het bericht dat de branche, waar mijn paspoort dus al ruim een maand ligt, dicht is, omdat het in de risicozone ligt ten gevolge van de aardbeving in Christchurch!
Hoelang dit zo gaat blijven weet ik niet, maar de 80 dagen die ze mij laatst hadden toegezegd, zouden nu wel eens ontoereikend zijn na deze natuurramp!
Dit gaf een nog groter gevoel van totale overgave; ik heb niets meer in de melk te brokkelen, ik heb er geen controle meer over, alles ligt nu volledig buiten mij!
Het is vreemd te ervaren hoe we schaakmat staan:

* mijn visa kan niet verlengd worden
* Er kan niet aan mijn Work Permit gewerkt worden
* Mijn paspoort kan niet vanuit Christchurch naar de Wellington branch om de eventuele Residency te verwerken
* Ik kan het land niet verlaten, want mijn paspoort ligt nog op de Christchurch branche

Wij weten het niet meer, we vertrouwen er maar op dat het allemaal zo moet gaan.
Deze maand moeten alle puzzelstukjes in elkaar vallen of niet...
We kunnen niet meer doen dan we hebben gedaan.
We laten het maar los.

Into the void

Alle zekerheden die er waren of die er hadden kunnen zijn, omtrent ons Nieuw Zeelandse bestaan, zijn in de afgelopen twee weken in het niets opgelost, ofwel hebben kaldeidoscopisch gezien een volledig andere vorm aangenomen dan tot nu toe.
De laatste strohalm die ik nog vasthield, de zekerheid van mijn werk op de kleuterschool, werd eveneens onder mijn voeten weggemaaid.
We zweven nu ergens in het grote Niets en Alles tegelijk, het is werkelijk een emotionele achbaan, die alle energie verbruikt die ik dacht te hebben voor dit emigratieproces.
We werden bijeengeroepen voor een vergadering over de voortgang van de kleuterschool. Deze blijkt in zulke financiele problemen te zijn geraakt, dat ze Hajnalka en mij niet meer kunnen betalen. Omdat wij ons nog niet hebben kunnen registeren (hiervoor dien ik eerst de opleiding voor Early Childhood Education af te ronden, wat in de planning zat voor volgend jaar) komt er voor ons nog geen subsidie binnen van de overheid.
Afgelopen woensdag is er echter een spoedbijeenkomst gehouden met de Steiner Community en de ouders van de kleuterklas, met de vraag of men bereid is om een hogere ouderbijdrage te betalen en zo de kwaliteit en identiteit van een Vrije Kleuterschool behouden kan blijven.
Hajnalka en ik voelen ons zeer gesteund door de ouders, want zij willen ons dolgraag behouden en zijn, zoals het er vooralsnog uitziet, bereid om daarvoor te betalen.
De manier waarop het allemaal gegaan is kan ik nog niet helemaal bevatten, maar kort samengevat, tekende ik vorige maand mijn contract, werd ik een maand later als het ware ontslagen, maar is mijn baan veilig gesteld door de Steiner Community!

De Permanent Residence lijkt nog een maand op zich te laten wachten. Intussen had ik een Work Permit aangevraagd, om toch al aan de slag te kunnen binnen de school, en wat te gaan verdienen, want onze financien zijn zo goed als op.
Toen ik vorige week belde hoe het ervoor stond, werd mij mede gedeeld dat het 80 dagen kon duren, in plaats van de beloofde 30 werkdagen. Tussentijdse verandering van het curriculum...
Mijn visitor visa verloopt aan het eind van deze maand...mijn vraag aan Immigration was, of ik dan ook het land uit moet, terwijl ik op de Work Permit en/of Permanent Residence wacht.
Nou, dat raden ze inderdaad aan, maar ik kan er natuurlijk zelf voor kiezen om illegaal in Nieuw Zeeland te verblijven....
Het lijkt erop dat de maand september voor een heleboel antwoorden gaat zorgen en ik hoop dat het antwoorden zijn die allemaal op elkaar passen en zo de puzzle compleet maken, maar vooralsnog drijven we in de ruimte en hebben we geen idee welke kant we opdobberen!

Het leventje hier in Motueka zelf verloopt nog steeds heel lekker.
Afgelopen donderdag hebben we een oudergesprekje gehad met Kay, de juf van Rozemarijn. Ze is heel tevreden over haar. Rozemarijn leert goed, begint de Engelse taal goed te lezen en schrijven, maakt met veel geduld mooie tekeningen en schrijfwerkjes.
Ook ervaart zij Rozemarijn als een sociaal meisje, met geduld voor de dingen die zij doet, een meisje dat graag speelt en veel fantasie heeft.
Ze zou wel tien Rozemarijntjes in haar klasje willen hebben.
Gisteren is de klas naar de estuary gelopen, waar zij de godwits, grutto's hebben bekeken.
Deze vogels hebben zojuist 8 dagen en nachten non-stop gevlogen en nestelen nu in deze streek.
Er volgt ook een tentoonstelling over de grutto, waaraan ook Rozemarijn's klasje meedoet.

Harald is veel aan het werk met vriend en jongerenwerker Paul, met wie hij de meest fantastische projecten bedenkt en uitvoert. Wie weet leidt dit ooit nog eens tot een vaste, en betaalde, baan!
Om een centje te verdienen, is Harald op aanraden van Cliff van de recycle center, aan de slag gegaan met het maken van speelhuisjes voor kinderen. Het begint er als een werkplaats uit te zien naast ons huisje!
Cliff heeft hem voorzien van hout en andere materialen, waarvan Harald wellicht ook nog kippenhokken en plantenkassen zal maken.
Het is heerlijk om hem zo bezig te zien. Hij laat al zijn creativiteit erop los!

Verder dromen we lekker verder met onze vrienden over het delen van een stukje land en een eigen woongemeenschap!
Dit zijn bijeenkomsten en vriendschappen waaraan we ons weer helemaal opladen!

Nog maar even verder zweven dan maar en hopen dat we spoedig weer wat vaste grond onder onze voeten hebben.

Soms denk je alles op de rails te hebben, maar dan lijkt de rails ineens in het niets op te lossen...

Tja...een soort van radeloosheid, wanhoop, woede, verwarring, onbegrip, algehele numbness, dat zijn maar een paar begrippen die mij, op deze zonnige lente dag doordrengen.
Dat de kleuterschool waar ik werk financiele problemen had, was mij al langer duidelijk, maar omdat we vorige maand nog mijn contract tekenden, en er getekend werd voor een Work Permit, nam ik aan dat het toch nog wel uit te houden viel.
Tot we afgelopen woensdag een spoedvergadering hadden met het hele kleuterschoolteam en de Trust van de school...
De situatie is zo neipend, dat er drastische veranderingen doorgevoerd moeten worden.
Er komt te weinig geld binnen van de staat, omdat zowel Hajnalka als ik (nog) niet geregistreerd zijn bij de Teachers Council.
In mijn contract was als voorwaarde opgenomen dat ik in de komende anderhalf jaar de opleiding Early Childhood Education zou volgen, waarna ik zou voldoen aan de staatseisen.
Wie weet komt het niet eens zo ver...
Het lijkt erop dat ze mij en Hajnalka kwijt gaan raken. Hiermee werken ze naar een totale catastrofe van de kleuterschool toe, want dan wil de andere kleuterjuf ook niet blijven werken, en komt de juf die een half jaar met verlof is, waarschijnlijk ook niet terug.
Ze hebben lang met state teachers moeten werken, omdat deze de registratie hadden en er dus financien binnenkwamen van de staat, maar daarmee verdween de hele antroposofische identiteit.
Met Hajnalka en mij hebben ze deze kwaliteit voor de volle 100 procent, alleen niet de staatsinkomsten...dus zouden ze een staats teacher aan moeten nemen, want Vrije Schoolleekrachten zijn niet in overvloed in Nieuw Zeeland.
Er bestaat zo'n groot verschil tussen een reguliere kleuterschool en een Vrije School kleuterklas.
Dat is zo moeilijk over te brengen op een state teacher; ze slaan op hol als je begint over de engel van een kind, of over de geesteswereld, of over het ether lichaam of astrale lichaam van een kind. Dat kan in een gewoon gesprek als ingewikkeld zijn, maar als je en een leerkracht moet inwerken, envaak helemaal niet op zit te wachten) maakt het het werk in een Vrije School behoorlijk zwaar.
Als de Work Permit binnenkomt, heb ik er misschien helemaal niets aan. Hiermee mag ik alleen werken op de opgegeven werkplek.
Als die Permanent Residence nou eenmaal binnen is, kan ik ook naar ander werk gaan zoeken; bovendien mag Harald dan ook gaan werken.
En dat is heel hard nodig, want al een tijdje hebben wij geen cent meer te makken...
Mijn visum is nog maar een maand geldig, Harald en Rozemarijn hebben een visum tot het eind van het jaar. Ik zal mijn visum met geen mogelijkheid kunnen verlengen, want daarvoor moet je aantonen dat je geld hebt!
Terug naar Nederland? Aan die optie wil ik nog niet denken. Daar hebben we trouwens ook geen geld voor! Hahaha.

Ik ben even helemaal van mijn positieve wolkje af, heb wel met mijzelf afgesproken dat ik daar vanmiddag weer naartoe klim, maar voorlopig moet ik even stoom afblazen.
Daarna vinden we weer een focus punt en roepen we de nieuwe koers in het leven!
Jullie horen van ons, hopelijk snel met positieve berichten!

Het blijft een gek fenomeen, dat alle 'zekerheid' die je denkt te hebben zo onder je voeten vandaag geschopt kan worden.
Op naar niveau 2 van de scholing in vertrouwen. We gaan ervoor!

Invitation Spring Fair

Harald en ik hebben een leuk filmpje gemaakt voor de Lente Bazaar$ van de school, op 19 september aanstaande.
Enjoy!

Dromen verweven met andere dromen

Gedurende het gebeuren rondom de emigratie, het vinden van werk, regelen van allerlei zaken, vallen we van verbazing in verbazing.
Hoe ridicuul kan bureaucratie zijn...
Zo probeerde ik online een bankrekening te openen. Hiervoor had ik een identiteitsbewijs nodig, mijn paspoort bijvoorbeeld, en een Nieuw Zeelands bewijs, bijvoorbeeld een rijbewijs.
Mooi, ik heb nog steeds die Learners Licence, waar ik overigens niets meer heb gedaan sindsdien...en die is rechtsgeldig hier!
Ik vul de gegevens van mijn rijbewijs in, waarop de vraag verschijnt of ik een auto op mijn naam geregistreerd heb. Ik vul in dat er geen auto op mijn naam staat.
Vervolgens krijg ik de mededeling dat daardoor de kans dat ik online een bankrekening kan openen klein wordt! Huh? Wat heeft een autoregistratie in hemelsnaam te maken met het openen van een bankrekening?
Het garandeerd niet mijn woonadres, want iedere toerist kan in Nieuw Zeeland een auto op zijn naam zetten, zonder een vast adres te hebben. Je geeft gewoon het adres van een kennis op!

Naast het regelen van al deze zakelijke zaken, onderzoeken we ook verschillende woonvormen. Het leven in een woongemeenschap trekt ons nog steeds erg aan.
De streek waarin wij wonen schijnt veel gelijkgezinden te trekken. Er zijn hier woongemeenschappen die al vele jaren meegaan.
Ook is het een vruchtbare streek voor nieuwe initiatieven.
Een paar weken geleden is Harald met Justin naar Takaka gegaan, waar een symposium werd gehouden over de mogelijkheden van 'land share' en de wettelijke zaken daarom heen.
Gisteren gingen we op uitnodiging van Esther en Justin naar een potluck dinner bij een groep mensen die allemaal dromen van een woongemeenschap, om gedachten en visies met elkaar te delen en eventueel te linken.
Esther en Justin waren weer door andere woongemeenschap-pioniers uitgenodigd.
Toen wij aankwamen op het opgegeven adres, bleek het bij Paul en Vanessa te zijn, de jeugdwerker van Motueka, met wie Harald reeds vrijwillig een project heeft gedaan, en die de brief voor Immigration had geschreven over Harald's taalvaardigheden in het Engels!
Het voelde voor ons weer zo duidelijk dat het niet alleen onze beslissing is om naar Motueka te komen, maar dat we door een liefdevolle hand geleid worden!
Het werd een prachtige avond, waarin de vele kinderen heerlijk samenspeelden, terwijl wij onze visioenen, belevenissen en wensen met elkaar deelden.
We zaten tot diep in de nacht na te praten in de tipi in de voortuin, bij een knapperend, warm vuurtje en voelden diepe eerbied en genegenheid voor elkaar.
We voelden hoe onze dromen met elkaar verweven zijn.
Het zou prachtig zijn als zich hieruit iets zal manifesteren, maar vooralsnog is het prachtig om dit met elkaar te kunnen delen.
Het is zo verrijkend.
We voelen ons werkelijk gezegend.

Wachten

Wachten kan uiterst stressvol zijn en dat hebben we in de afgelopen weken weer eens flink ondervonden.
Naast het akkefietje met de Belastingdienst, dat binnenkort hopelijk verholpen zal zijn dankzij een gesprek met Belastingdienst Buitenland in Heerlen, kregen we van Immigration New Zealand ook nog een aantal tijdrovende en inspannende huiswerkopdrachten.
Onze Engelse test resultaten uit 2007 waren inmiddels een jaar niet meer geldig. Maar dankzij een brief van mijn teamleider in Nederland, hoefde ik de test niet over te doen. Harald echter, moest wel een nieuw IELTS test resultaat overhandigen.
Dat bracht de nodige paniek, want de eerstvolgende test in de buurt zal op 31 oktober plaatshebben. In Dunedin of Wellington zou vandaag een test gehouden worden, die 190 euro kost. Maar naar Dunedin of Wellington rijden zou veel te duur en tijdrovend zijn, maar een vliegticket net zo...
En de bodem van onze schatkist komt inmiddels echt in zicht...
De jongerenwerker met wie Harald hier in Motueka een project heeft gedraaid, en Rob, onze goede vriend uit Dunedin, waren bereid om een brief te schrijven waarin zij getuigen van Harald's vermogen om Engels te spreken.
Naast een aantal andere punten die wij aanvoerden, is het ons gelukt om de goedkeuring te krijgen van Immigration New Zealand!
Het volgende punt dat Immigration aanvoerde, was een arbeidsovereenkomst.
Dat moesten we voor 27 juli aangevoerd hebben, anders zou het proces flink vertraagd kunnen worden. En dat kunnen wij ons niet veroorloven, want dan verlopen de medische testen die wij hebben gedaan. Deze zijn namelijk maar drie maanden geldig...!
En nog eens duizend dollar uitgeven aan X-rays, bloedtesten en een dokterbezoek, kunnen wij gewoonweg niet!
De schoolvakantie was net begonnen en het schoolhoofd bleek op het Noordereiland vakantie te vieren. Zij kon niets voor mij doen.
Vlak voor de vakantie had zij haar zorgen geuit over de financiën van de kleuterschool en dat dit wel eens invloed kon hebben op mijn contract. Er moest nog maar eens over vergaderd worden met het bestuur...
Diverse waanvoorstellingen begonnen door mijn hoofd te spoken!
Wat als ze....
Zouden besluiten dat ze met mij een onmogelijke weg waren op gegaan...zouden besluiten dat ik te duur was....zouden besluiten dat ik geen contract zou krijgen...
Het contract lijkt het laatste puzzelstukje, en als dit contract niet rond komt, dan valt alles uit elkaar. Dan kunnen we niet emigreren. En er is geen tijd noch geld meer om een nieuwe joboffer te verkrijgen. Motueka wemelt niet van de werkgelegenheid...
Steeds kwam het vertrouwen in het proces weer terug, maar dan weer zonk ik in onrust en bizarre gedachten.
Afgelopen donderdag zou het schoolhoofd terugkomen, dus verwachtte ik op die dag het verlossende telefoontje, maar dat gebeurde niet.
Op vrijdag heb ik maar ingesproken dat ik graag een gesprek met haar wilde over mijn contract...Er kwam geen enkele reactie.
Vandaag heeft Harald mij steeds weer tot rust gemaand, maar mijn hart was op hol, mijn maag dichtgeknoopt en ik was onrustig.
Terwijl ik Rozemarijn naar bed bracht, ging eindelijk de telefoon.
Of ik maandag wil langskomen voor een gesprek waarin mijn contract zal worden opgemaakt!
Oeffff, wat een opluchting.
Dat biedt weer alle perspectieven!

Aaargh

Vandaag wilden wij proberen na te gaan waarom wij nog niets over onze inkomstenbelasting hadden gehoord.
Met skype bleken wij niet te kunnen inbellen, omdat een 0800-nummer niet herkend werd...
Hierdoor moesten wij mijn lieve schoonmoeder in haar zomer-zonnetje op het balkon storen, om eens verhaal te halen bij de Belastingdienst.

Al spoedig skypte ze terug met verbazingwekkend nieuws.
Doordat wij ons hadden uitgeschreven bij ons vertrek naar Nieuw Zeeland, (wat weer voor andere zaken nodig was) was de Belastingdienst schijnbaar volledig van de wijs gebracht, want men stond nu voor een raadsel van wie zij dan de aangifte hadden binnengekregen....
Aangezien wij niet meer bij de GBA ingeschreven stonden, konden zij de aangifte niet behandelen.
Alle officiële post wat betreft gemeentelijke belastingen, erfpacht, enzo weet ons prima te bereiken op ons vorige adres om ons geld afhandig te maken, maar nu er aan ons uitgekeerd dient te worden, kan men ons niet vinden...
Afijn, de man van de dienst die niet leuker maar o zo gemakkelijk is geworden, wist ook nog te melden dat het Burgerservice nummer van Harald niet meer bestond...
Dit werd in een volgend telefoontje gelukkig weer ontkracht.
We leken op sommige plekken in het Belastingsysteem reeds niet meer te bestaan. Daar schenen wij al te zijn geëmigreerd, terwijl daar tot nu toe nog geen sprake van is, we zitten nog steeds op een toeristenvisum; wel zijn we in Nederland uitgeschreven.

Lastig dat we gedurende het belastingjaar waren vertrokken. Als we in het nieuwe belasting jaar zouden zijn vertrokken, hadden we niet zoveel gedoe gehad, zeiden ze.
Maar ja, we waren op 28 december vertrokken...
Dat was trouwens ook nog een opmerkelijke bedoening.
We kwamen ons op donderdag 24 december uitschrijven, want dat moet je doen 5 dagen voor je verhuist/vertrekt. Maar het koste ons veel moeite om ons per de werkelijke vlieg datum uit te schrijven, want de computer kon niet in de toekomst uitschrijven. Alleen per direct, of in het verleden.
Gelukkig was de dame van het loket bereid om het op maandag pas in te voeren, waardoor wij tijdens onze laatste dagen in Nederland nog gewoon verzekerd waren!

Tja, wat nu te doen om alsnog het bedrag van de Belastingdienst te innen...
We zouden bij de Gemeente afdeling Burgerzaken, een toezend adres moeten aanvragen.
Dit zou 6 a 8 weken duren.
Dan kan de Belastingdienst daar een M-aangifte heen sturen.
De beheerders van dit toezend adres zorgen er vervolgens voor dat het aangifte papier weer bij ons in Nieuw Zeeland terechtkomt.
Wij vullen dit dan in en sturen het terug naar de Belastingdienst.
Vervolgens wordt het in behandeling genomen.
Je begrijpt al dat er meer dan een half jaar over heen zal gaan voor wij iets uitgekeerd zullen zien.

We bellen met Burgerzaken, die inmiddels Publieksservice heet.
Een toezend adres kennen zij niet. Wel een briefadres of een postadres.
Dat zal het dan wel zijn, maar de verschillende instanties gebruiken verschillende terminologie. Daar wordt de gewone burger dan toch ook niet wijzer van?
Nou, dat gaan we dan maar doen. Het zal nog wel een hele tijd duren voor we iets van onze centjes zien!

Wat ik mij herinner, van het advies dat ik kreeg toen ik voor vertrek contact opnam met de Belastingdienst, was dat ik ons nieuwe adres aan de Belastingdienst moest doorgeven, zodra wij waren geëmigreerd.
Wij zullen heus een paar steekjes hebben laten vallen in het begrijpen van de ingrijpende veranderingen die plaatshebben als je naar het buitenland vertrekt,maar dat het allemaal zo ingewikkeld zou worden, had ik niet durven dromen!
Makkelijker kunnen ze al het niet maken, leuker zeker niet...

Winter vakantie

Gisteren is de wintervakantie begonnen.
Heerlijk bijkomen na een paar maanden hard werken!
Terwijl Rozemarijn haar laatste dagje op school had, bereidden Harald en ik de rugzakken voor, zodat we na school een fijne wandeling door de sneeuw konden maken, naar Mt Arthur's hut.
Het was een prachtige tocht, bergopwaarts, door de bossen, door sneeuw.
We ontdekten de grote pootafdrukken van de weka (vleugelloze vogel) en soms zagen we er een lopen tussen de bomen.
Helaas was ik in de vertrek-haast vergeten van schoenen te wisselen en liep ik al snel met kletsnatte voeten...
Rozemarijn en Harald monterden mij op en moedigden mij aan en na twee uur bereikten we de hut.We keken uit over de prachtige bergen met sneeuwtoppen en over de baai.
Een vogeltje verwelkomde ons, en al snel liet ook de hut-weka zich zien.
Er lag een wandelaar een middagdutje te doen in de warme hut, en even na ons, kwamen ook twee dames aan bij de hut.
We hadden een gezellige avond met elkaar en Rozemarijn lag vanaf de vliering mee te luisteren.
Toen we laat op de avond nog even naar buiten gingen om naar de wc te gaan, zat een possum op de weg verstijfd naar ons lampje te kijken.
Ook konden we een zwarte possum lang bestuderen, toen deze vlakbij ons in een boom zat.
Rozemarijn was eerst erg angstig, maar toen ze zag hoe schattig ze eruit zagen, was ze niet meer bang. Ze vond ze zelfs lief, vooral hun zachte oortjes.
Vanmorgen, nadat Rozemarijn een mooie sneeuwpop had gemaakt, zijn we weer teruggelopen.
Vanavond gaan we naar het Matariki feest in de stad. Dit is het Nieuwjaarsfeest voor de Maori, dat gevierd wordt, als de Pleiaden na een paar weken onder de horizon te zijn verdwenen, weer tevoorschijn komen. De eerste voorbereidingen voor het planten en zaaien van de oogst van volgend jaar, kunnen nu beginnen.
Gelukkig nieuw jaar dus maar!

Aanvraag voor Residence onderweg

In de afgelopen weken zijn we door de medische molen gegaan; we zijn gecheckt, doorgelicht en afgetapt.
Maar onze gezondheid, röntgenfoto's van de longen en bloed resultaten blijven aangeven hoe gezond we zijn.
We hebben een job offer, geweldige support brieven uit de omgeving en Harald's Nieuw Zeelandse zwemdiploma's, scouting papieren en een school rapport.
Immigration New Zealand (INZ) moet nu wel heel goede redenen bedenken om ons geen permanent residence te geven.
Vandaag hebben we het hele pakket, met een dikte van zeker 5 centimeter, opgestuurd!
Het was nog wel even een gedoe om dit voor elkaar te krijgen, want de prepaid credit kaart die je hier in Nieuw Zeeland bij het Postkantoor kunt kopen, kan maar opgeladen worden tot een derde van het bedrag dat we de INZ verschuldigd zijn...
Gebeld met INZ en gelukkig kon het bedrag ook met drie van die kaartjes betaald worden.
Tja, wij willen geen credit card omdat wij dat systeem niet willen steunen en we hebben nog geen Nieuw Zeelandse rekening, maar gelukkig zijn er altijd oplossingen!

Rozemarijn doet het goed op school en haar juf is heel tevreden over haar. Dit heeft zij in de ouderavond nogmaals benadrukt.
Het is ook heerlijk om Rozemarijn in het Engels te horen babbelen met haar vriendjes en vriendinnetjes.

Harald heeft in het vorige weekend de sneeuw opgezocht en heeft met de zoons van onze Nederlandse vrienden een tocht gemaakt naar een hut, waar zij de nacht hebben doorgebracht.
Hier in Motueka kan het s' nachts flink koud zijn en hebben we de eerste nachtvorst gehad. Dus toch. Ik had begrepen dat het hier niet kouder dan 0 graden wordt, maar dat blijkt wel anders.
Het kan ook flink regenen. Het valt dan echt met bakken uit de hemel. Maar meestal is dat s' avonds, en kan het weer de volgende dag weer helemaal veranderd zijn en rijd ik in een ochtendzonnetje naar de kleuterschool.
Dit weekend wordt het 25 jarig bestaan van mijn kleuterklas gevierd. Harald doet mee aan de voorbereidingen. Vanavond is er een etentje in de zaal van de Riverside Community en morgen hebben we een open dag, met verhaal, spelletjes en muziek van de kinderen van de lagere school.

We zijn heerlijk bezig en hebben een goed gevuld leventje.
Nu maar hopen dat de verblijfsvergunning snel komt, want dan kunnen wij onze kas ook weer wat spekken.
We hebben heerlijk veel contact met onze familie en vrienden in Nederland via de skype, waardoor we op de hoogte blijven van het reilen en zeilen in het nu zomerse kikkerlandje.
Zo hebben we verslag gekregen van het eerste festival van het seizoen, kunnen bijkletsen op een vriendenfeestje, een drie uur lang gesprek gehad met een lieve vriendin, maar ook mogen meeleven tijdens de voorbereidingen van de uitvaart van mijn oom.
Niet iedereen is even gelukkig met onze keuze om naar Nieuw Zeeland te vertrekken, maar gelukkig voelen wij vooral steun en bewondering voor ons besluit!

De omgekeerde wereld

Leven in Nieuw Zeeland betekent werkelijk leven in de omgekeerde wereld. Letterlijk en figuurlijk.
Ondersteboven, achterste voren, binnenste buiten.
Rijden aan de andere kant van de weg bijvoorbeeld...is iets dat er bij mij na vijf maanden nog steeds niet in zit.
Hoe dikwijls bemerk ik pas na een paar minuten dat ik op mijn fiets in mijn van-het-landschap-genietende, dromerige toestand aan de rechterkant van de weg ben komen te rijden.
Hoe vaak kijk in eerst naar rechts en dan pas naar links bij het oversteken en kan dan nog net op tijd de aankomende auto ontwijken...
Hoe vaak zie ik de passagier van de auto voor chauffeur aan en ben ik verbijsterd van de onoplettende blik...
Maar ook andere dingen zijn andersom.
In Motueka komt men, en dat geldt voor een groot gedeelte van Nieuw Zeeland, maar zo weinig in aanraking met iets dat op slot zit, dat het voor mij iedere keer opnieuw een verrassing is dat ik denk een slot niet open te kunnen krijgen. Na even hannesen, herinner ik mij dan weer dat de sloten andersom draaien!
Ons huis heeft drie deuren naar buiten toe. Er hangen wel wat sleutels aan ons sleutelrekje, maar deze hebben wij nog nooit gebruikt! We hebben geen idee welke sleutel op welke deur past.
Als men met de auto naar 'de stad' gaat, laat men de deuren meestal van het slot, ramen open.
Zelfs fietsen zonder slot (en AXA sloten kennen ze hier echt niet) blijven over het algemeen onaangetast bij de supermarkt buiten staan, met de helm aan het stuur.
Ik ga naar Zumba op de fiets en laat mijn fietsje zonder slot staan bij het drukbezochte recreation center dat tevens de State Cinema behuisd, en een uur later staat hij er nog!
Over eerlijkheid kan ik nog meer de loftrompet laten schallen.
In het afgelopen weekend, toen we voor ons onderzoek naar landjes een stukje land van 2 hectare hadden bekeken, was ik de fotocamera kwijt geraakt...
Ik voelde mij er ontzettend vervelend onder, want het leven in Nieuw Zeeland is prijzig en met het salaris dat men hier verdient, valt niet veel te sparen, zeker niet voor een luxe product als een camera. En ik deel ons leven zo graag met foto's.
Vandaag heeft Harald een speurtocht gedaan, van het landje waar we heen waren geweest, naar de supermarkt. Bij navraag bleek onze camera op de parkeerplaats te zijn gevonden en afgeleverd bij de supermarkt! En nu hebben we onze camera dus terug!

Hoe blijven we ook lachen om Nieuw Zeeland, dat in vele opzichten een soort derde wereld land is, waar men eerste wereld-prijs betaalt!
Neem nou het internet. Grote beloften worden gedaan, reclame campagnes over supersnelle verbinding. Maar wat men krijgt lijkt eerder op een verstopte leiding, die af en toe informatie doorlaat en dan weer dicht geslipt zit, waardoor het minuten duurt voor je een nieuwe pagina kunt openen.
Je koopt hier maandelijks een bepaalde hoeveelheid data (Gb) in, en als je daar halverwege de maand al doorheen bent, moet je wachten tot de nieuwe maand begint. Opwaarderen zit er niet in. En dat wil je ook niet, want dit simpele contract is al prijzig genoeg.
Een ander hot item op de lach-schaal, is het huis-gebeuren hier.
Het is lange tijd mijn droom geweest om in zo'n schattig houten huisje te wonen, met zo'n gezellige veranda. En dat is het nog steeds, maar de huizen hier zijn zo belachelijk gebouwd. Goedkoop, met goedkope materialen van crap-kwaliteit.
Als je tegen de buitenmuren tikt, hoor je "tok", zoals bij de muur van een caravan. En dat zijn het eigenlijk ook, de woningen hier, een soort veredelde caravans.
De kranen begrijp ik ook niet helemaal. Er bestaan bijna geen verdeel kranen, alleen een warme en een koude kraan. En het meest bizarre is de plaatsing van deze kranen. Veel te dicht bij de wasbak rand, waardoor je altijd de bak aanraakt.

We blijven ons verbazen en lachen. En genieten!
Gisteren kwam de dikke stapel papieren binnen voor de Invitation To Apply for residence.
We hebben vrijwel alle vergezellende papieren klaarliggen, gaan vrijdag voor de X-ray en hopelijk volgende week voor de andere medical checks en dan kan de aanvraag de deur uit!

Wie het leuk vindt om nog wat mooie foto's van Harald te bekijken van het klimmen in Takaka, kan deze vinden op de website van Oliver Weber.

EOI = decision succesful

Dit is een combinatie van woorden die op weg naar de gewenste verblijfsvergunning als muziek in de oren klinkt! Vele immigranten in spé zullen dit (h)erkennen en beamen.
Gisteravond, vlak voor ik naar bed ging, checkte ik de immigration website nog even, hoewel ik mij er zeer bewust van was dat het minstens een maand tot drie maanden kon duren voor de Expression Of Interest gecontroleerd was en er een beslissing genomen kon worden of wij verder zouden mogen in het emigratieproces.
Een kleine week had er bij onze online aanvraag 'selected' gestaan, maar nu stond er ineens 'decision succesful'!!!!
Dit betekent dat wij een grote stap verder zijn! Wij kunnen nu binnenkort het grote bureaucratische pakket van de Invitation To Apply in onze brievenbus verwachten!
Reden om nog niet naar bed te gaan en een uurtje langer op te blijven; via skype brachten we meteen onze ouders op de hoogte van het nieuws. Ze waren heel blij voor ons, maar moesten ook wat verwerken. De realisatie van onze dromen was weer een stapje verder op het pad van verwijdering van Nederland gekomen.
Ook Rozemarijn had gemengde gevoelens; door haar blijheid heen, zei ze dat ze het heel jammer vond dat ze haar neefje en nichtjes lang niet zal zien...!

Zodra het ITA-pakket binnen is, moeten wij aan de slag met het opnieuw invullen en insturen van onze papieren, aangevuld met medical checks, x-rays, enzovoorts.
Het is mij nog niet duidelijk of wij de Engelse test moeten over doen, wij hebben de 'verlopen' uitslagen (2007) gewoon ingediend met onze Expression Of Interest, die eigenlijk een nieuwe test vereiste.
Oud-collega/team leider en vriendin Albertine van Oudezijds 100 heeft een prachtige brief opgesteld waarin zij verklaart dat ik ook met Engelse hulpvragers heb gewerkt als Maatschappelijk Werker en Kunstzinnig Therapeute en dat ik het Engels prima beheers.
We gaan er vanuit dat men inmiddels overtuigd is van ons kunnen!
Vanuit de Steiner Community zijn vier prachtige support brieven opgesteld om ons gezin binnen te krijgen.
Wat of wie kan ons nu nog buiten laten staan?
We voelen ons gedragen, gesteund, gestuurd, gewenst!

Verjaardag en andere bijzondere avonturen

Op 1 mei vierde Rozemarijn voor de tweede keer haar verjaardag in Nieuw Zeeland.
Ze is zeven geworden!
Vroeg in de ochtend werden we door Mees en Erica uit bed gebeld en gezongen, voor de eerste felicitaties. Het was hen ontgaan dat niet alleen bij hun de wintertijd was veranderd in zomertijd, maar bij ons de zomertijd in wintertijd! Maar dat gaf allemaal niet, het was fijn hun stemmen te horen.
Helaas waren de pakjes uit Europa ergens in de lucht blijven steken en vertraagd, door de IJslandse aswolk. Maar daar hadden we Rozemarijn op voorbereid en zij vond het eigenlijk wel leuk om nog een aantal dagen langer jarig te zijn en pakjes te mogen openen.
Omdat Rozemarijn op school aan het breien is, hebben wij haar mooie houden breipennen gegeven en prachtige wol. Hier in Nieuw Zeeland kun je nog echte wol kopen, en vrijwel geen synthetische nep-wol! Tja, wat wil je in een schapenland...!
Opa's en oma's dienden zich per skype aan om ons meisje te feliciteren. Het was heel fijn om hen er op deze manier bij te hebben.
s'Middags kwamen de kinderen van Rozemarijn's klas voor het partijtje.
Na een paar dagen bewolking en wat regen, was het weer helemaal opgeklaard en konden we vrijwel de hele dag buiten doorbrengen, in onze t'shirts. Kun je nagaan, de maand mei is de maand november op het noordelijk halfrond!
Na de poffertjestaart met 7 kaarsjes, heb ik het verhaal van Hans en Grietje voorgelezen en daarna hebben we van Hollandse ontbijtkoek koek/snoephuisjes gemaakt.
De overige tijd speelden de kinderen lekker in het rond en deden ze spelletjes met Harald in de achtertuin.

Op zondag hebben we een prachtige rit door de bergen achter ons huis gemaakt. Cliff, de eigenaar van de recycle center, had ons meegenomen voor een 4wheel drive ritje over het land van een kennis van hem. Het was werkelijk een flink gehobbel-de-bobbel en soms dacht ik dat de grote keien die onder de auto klonken, de auto total loss zouden slaan, maar ZaZa de Ui doorstond het allemaal moedig!
Het was heel gaaf om Motueka vanuit de hoogte te bekijken.

Op maandag vierde Rozemarijn haar verjaardag op school en kwamen de pakjes aan van de opa's en oma's, en de nichtjes. Gisteren en vandaag kwamen er nog meer pakjes en Rozemarijn vond het allemaal prachtig!

Waar we ook heel blij mee zijn, is dat we een viool lerares hebben gevonden en dat Rozemarijn sinds vorige week weer op vioolles zit! Ze heeft al een paar liedjes laten horen in haar klasje en de kinderen waren erg onder de indruk.

In de kleuterklas verloopt het heel fijn. Iedere dag leer ik weer heel veel en iedere dag is een feest om aan het werk te gaan. Zo hoort werk voor mij te zijn, en zo heb ik het altijd gedaan. Ik kan en wil alleen werken vanuit mijn hart en niet omdat het moet.
Binnenkort komt de nieuwe uitgave van het antroposofische magazine "Sphere", dat een artikel wijdt aan de antroposofische beweging in de Motueka area. Er is mij laatst gevraagd of ik toestemming geef om daarin genoemd te worden als kunstzinnig therapeut van de streek.
Ik voel mij erg vereerd!

Vanmiddag is onze Expression Of Interest geselecteerd. Nu gaat er gekeken worden of onze aanvraag terecht is ingediend en dan krijgen we hopelijk heel snel de Invitation To Apply.
Dan gaat het echte feest beginnen.
Harald en ik hebben er stiekem al even op geproost. Hij is het nu aan het verder vieren in de Mussel Inn, een café 75 km hier vandaan...Haha, ja zo gaat dat hier, in Nieuw Zeeland maak je nogal een ritje om een leuk concert te zien!
Hij is naar the Phoenix Foundation, een bijzondere band uit Nieuw Zeeland, die we al een behoorlijke tijd kennen.
Ik moet morgenochtend al weer in de kleuterklas zijn, dus helaas kon ik niet mee en heb ik hem met enige jaloezie zien vertrekken.
Maar goed, hij zal genieten voor twee!

Kleuteren en EOI 2 = submitted

De Paasvakantie zit er al weer ruim een week op; een fijne vakantie waarin we veel met onze Nederlandse vrienden zijn opgetrokken.
Esther en Michiel waren met de jongens voor een weekje naar het Zuidereiland afgedaald en met de drie Hollandse gezinnen hebben wij de herfstvakantie intens beleefd.
We hebben een heel fijne vriendschap met Esther, Justin en de kinderen. We kunnen duidelijk van elkaar op aan, en vinden het fijn om in elkaars aanwezigheid te zijn. De gesprekken zijn verrijkend en we kunnen veel delen in ervaringen met de emigratie: het vertrouwen, de pieken en dalen, de reacties van familie en vrienden die soms heel heftig kunnen zijn, het oneindige genieten, de tegenslagen, de verrassingen, de onverwachte wendingen...!

De tweede week van de vakantie stond voor mij ook wel in het teken van het invoelen en aanvoelen van mijn rol als kleuterjuf.
Ik heb een goed gesprek gevoerd met mijn mede kleuterjuf, Hajnalka en we wisten vanaf het begin dat wij een goed team zullen vormen!
En nu zit de eerste week op de kleuterklas erop! En wat is dit een geweldige week geweest!
Hajnalka en ik voelen elkaar ongelooflijk goed aan en vullen elkaar precies aan waar dat nodig is. Ik heb meteen een goede klik met de meeste van de kinderen en ook van hun ouders heb ik in de afgelopen week veel bewondering, lof en dankzeggingen teruggekregen!
Donderdag kwam Avril in de ochtend even langswippen in de klas en ze was zo blij en vrolijk toen ze mij en Hajnalka bezig zag. Ze ervaart het duidelijk als een opluchting dat ik in het klasje terecht ben gekomen, al doe ik nog 'off the record' mee, omdat ik nog geen werkvergunning heb en dus niet mag werken!

Op dinsdag heb ik ook mijn eerste sessie Kunstzinnige Therapie gedaan. Ook hier was er duidelijk meteen een klik.
Ook heb ik mij voorgesteld in de College van de school en uitgebreid verteld over mijn ervaringen als sociaal werker en Kunstzinnig Therapeut. Er was vooral bewondering en respect voor het werk van gemeenschap Oudezijds 100, waar ik toch ruim negen jaar heb gewerkt.
In de eerste lerarenvergadering hebben alle leerkrachten mij van harte verwelkomd en zichzelf uitgebreid aan mij voorgesteld.

Ik vind het allemaal best spannend hoor, want ik heb mij natuurlijk gepresenteerd als Kunstzinnig Therapeut en daardoor als doorgewinterde antroposoof, maar ook dat is natuurlijk immer in beweging, ontwikkelend en groeiende...en nu ben ik ineens dé expert van het Zuidereiland geworden...! Dat is wel een hele verantwoordelijkheid!
Maar ik besef wat een rijkdom ik heb vergaard aan kennis en ervaring! En ik ben meer dan willig om dit te delen en uit te dragen!

Rozemarijn heeft wel een beetje moeite met de merkbare veranderingen.
Ze heeft erg de behoefte om aan mij te plakken en vindt het moeilijk als ik wegga om mijn werk te doen. Ze toont een zekere jaloezie ten opzichte van de kleuters in mijn klas, die nu de aandacht van mij krijgen, die Rozemarijn zelf zou ontvangen.
Maar de vele momenten die wij samen delen zijn heerlijk en vol! We knutselen samen, tekenen, bakken koekjes, of lezen samen een spannend boek!
Vanmiddag hebben we de uitnodigingen gemaakt voor haar verjaardagspartijtje volgend weekend. Zeven jaar wordt ze al weer.

Donderdag heb ik officieel de Job offer gekregen van Avril, het schoolhoofd. Het is een prachtige brief, met een deal die Immigration New Zealand gewoon niet kán weigeren, al zeg ik het zelf.
Maar goed, Immigration is de enige partij die nu nog een kink in de kabel kan leggen...al zou ik niet weten waarom.
Vanavond ontving ik een support brief van het hoofd van de Antroposofische kring in deze regio, waarin staat dat mijn kennis en inbreng van groot belang is voor de Antroposofische community. Deze kan in een verder stadium doorgestuurd worden naar de case manager, zodra wij er een toegewezen hebben.

Harald is dit weekend met Justin, Isha en Madhu een een jongen van het nieuwe WOOFF adres waar zij nu verblijven, gaan klimmen in Takaka.
Toen hij aan het eind van de middag terugkwam, hebben we onze EOI (Expression Of Interest) online verstuurd naar Immigration New Zealand!
Over twee weken is de trekking, en dan begint het gespannen afwachten op de reactie en het antwoord van de emigratie dienst!

Bijzondere stappen op onze weg

"Let's forget about the whole Work Permit thing and go straight to Immigration!" zei Avril, het hoofd van de Motueka Rudolf Steiner School vanmorgen toen ik Rozemarijn naar school bracht.
Avril had met Immigration in Christchurch gebeld en daar had ze te horen gekregen dat ze eigenlijk wel verbaasd waren dat ik met mijn Level 7 assessment niet binnen was gekomen.
Avril biedt mij een baan aan als kleuterjuf én kunstzinnig therapeut in één.
Ik ben gevraagd om na de Paasvakantie, over twee weken al te beginnen op vrijwillige basis, tot alles rond is!!!
Avril zal namens de school een verzoek indienen bij Immigration, met diverse aanbevelingsbrieven van oa. de antroposofische dokter in Christchurch, van de antroposofische muziek therapeute Patsy, die een therapeuticum wil oprichten waarin ik natuurlijk niet mag ontbreken, van de antroposofische verpleegkundige, en een brief van de antroposofische vereniging van de Nelson area.
Duidelijk is dus dat men mij hier dolgraag wil hebben en houden!
Afgelopen zaterdag werd er op school een dag georganiseerd waarop diverse workshops werden gehouden rondom het Vrije School onderwijs.
Ik hield er een workshop ter introductie in de kunstzinnig therapie.
Er was zoveel belangstelling voor, dat ik zelfs mensen naar een andere workshop moest sturen omdat het vol was!
Maar liefst twaalf mensen hebben de introductie gevolgd en de therapeutische oefeningen meegedaan. Er was ook één luisteraar, omdat er geen tafeltje meer vrij was.
Het ging allemaal heel goed en het lukte mij heel aardig om het helder in het Engels over te brengen.
Het was een zeer geslaagde workshop en ik heb er zelfs een eerste cliënt aan over gehouden. Zij wil graag bij mij in therapie.
Ook ben ik gevraagd om aanvullingen te komen geven bij de schildergroep die wekelijks bij elkaar komt, om verdieping te geven aan hun werk.

In de afgelopen week is er ook een fijne Nederlandse familie neergestreken in Motueka; Esther en Justin, met hun twee zoons Madhu, Isha en bijna kleuter Elisa.
Wij hebben hen bij onze vrienden Esther en Michiel in Tauranga ontmoet op oudejaarsavond, toen wij net in Nieuw Zeeland waren aangekomen.
Zij reizen al een aantal maanden door Nieuw Zeeland om te ontdekken waar zij zich willen vestigen. Zij hebben hun Permanent Residence reeds binnen, het is voor hen nu vooral belangrijk om de plek te vinden waar zij zich thuis voelen.
Harald heeft hen uitgenodigd om naar Motueka te komen, waar zij momenteel WWOOF-en (Willing Workers On Organic Farms) bij Christine, onze vorige huisbazin.
Justin en de jongens helpen mee met de renovatie van het huisje waar Harald al enige weken mee bezig is en Esther heeft met haar wolvilt kunsten al een aantal keer meegeholpen op de Motueka Rudolf Steiner School, met het maken van paaseieren van gevilte wol en paasmandjes.
We trekken veel met Esther en Justin op en het is heel fijn om alle ups en downs van emigreren te bespreken. Het is allemaal heel herkenbaar.
In de Paasvakantie komen ook Esther en Michiel met de jongens naar Motueka en zullen we een bijzondere tijd met elkaar hebben.

Kortom: het leven heeft ons iedere dag, iedere minuut weer veel moois te bieden! We genieten er enorm van en beleven alles heel intens.

Het is heerlijk om contact met Nederland te hebben via skype, emails, hyves, handgeschreven brieven en alle andere wonderlijke media vormen!
Het is fijn om te zien dat onze families - ondanks het verdriet en besef dat we niet fysiek dicht bij elkaar zijn, - zo met ons meeleven en wij met hen, dankzij skype, waarop wij soms urenlange gesprekken hebben!
Mijn vader heeft van de week een computer met webcam geïnstalleerd, zodat we vrijdag zijn verjaardag kunnen meevieren! Geweldig!

Ook vind ik het een eer dat mijn opa, die in de negentig is, een laptop heeft aanvaard, omdat hij nu toch zelf ook wel eens een email wil kunnen openen en sturen, en onze weblogs vers van de pers wil kunnen lezen!

De ochtenden en avonden worden merkbaar killer, maar de middagen zijn nog steeds lekker warm en zonnig! Het zijn grappige contrasten: in de ochtend met een wolletje en een warm vest aan naar school, op de terugweg vestje uit en in de middag loop je weer in je t-shirt rond!
Echt four seasons in one day!

Opgaan in het leven

We hebben een enerverende week achter de rug.
Gisteren hebben we onze house warming gehouden. Het was een heerlijke dag, met gezellig veel mensen die langskwamen. Een aantal kinderen uit de klas van Rozemarijn heeft zich vermaakt in het frisse water van het zwembad in onze tuin. Ze hadden een goed uithoudingsvermogen, want het is duidelijk merkbaar dat de herfst aan het intreden is. De ochtenden zijn langer koel en de middagen niet meer zo ontzettend heet.
Iedereen had iets lekkers meegenomen voor de potluck bbq, die wij hadden mogen lenen van onze vriendelijke buren, net als hun gigantische partytent. Zoiets zouden wij zelf nooit bedenken, maar er werd dankbaar gebruik van gemaakt, om de toch nog felle zon een beetje te kunnen vermijden.
Helaas is de partytent, van Warehouse kwaliteit (vergelijkbaar met Kruitvat of Zeeman) vanmorgen door Jan de Wind flink toegetakeld...

Vorige week was het Opportunities weekend in Nelson, een markt met kraampjes, workshops, lezingen over allerlei alternatieve zaken, waaronder spiritualiteit, bewustzijn en gezondheid.
De school had er een stand, met spelletjes, informatie over het vrije school onderwijs, kaarsen dopen en wat lekkers. Harald en ik hebben de stand ook een paar uur bemand. Rozemarijn vermaakte zich prima op het terrein, waar we uiteraard veel bekenden tegenkwamen.
Michiel uit Tauranga, waar wij onze eerste dagen in Nieuw Zeeland hebben doorgebracht, was er ook om een lezing te geven. Hij heeft bij ons overnacht, nadat wij nog een paar fijne uren doorbrachten onder het genot van een wijntje.

Ik heb een brief ontvangen van het bejaardenhuis in Motueka waar ik had gesolliciteerd. Ik was toen naar binnen gelopen om kennis te maken met de manager, zodat zij de mogelijkheid kreeg om in mij geïnteresseerd te raken en mij niet direct af te wijzen op het ontbreken van mijn work
permit.
Het heeft schijnbaar gewerkt. Want ondanks dat zij in de brief schreef dat ze mij geen baan aan kan bieden wegens het ontbreken van de werkvergunning, wilde zij mij graag toch beter leren kennen en nodigde zij mij uit om een aantal diensten mee te draaien om te kijken of ik het werk wel zou zien zitten.
Zo heb ik vorige week twee diensten mee gedraaid in het bejaardenhuis Woodlands. Men had gedacht en verwacht dat ik gillend zou wegrennen omdat ik in eerste instantie op de ziekenboeg werd geplaatst om het werk te observeren.
Oude vrouwtjes op de po-stoel, rimpelige mensjes met doorligplekken en open benen wassen, in hun herinnering verdwaalde rugbyspelers met een slab om, die gevoerd moesten worden.
In plaats van wegrennen en observeren, heb ik een dagje echt meegewerkt. Ik vond het fijn om iets voor deze mensen te kunnen betekenen. Het team was heel behulpzaam en vriendelijk en de bewoners zeiden dat ze het leuk vonden dat ik een dagje meedraaide.
In het gesprek dat ik s'middags met de manager had, maakte zij mij duidelijk dat ze geen full time baan kan aanbieden, maar dat ze wel bereid is om een job offer aan te bieden, zodat ik aan de slag kan met de immigratiedienst!

Vorige week werd ik ook door een van de kleuterjuffen gevraagd of ik een dag kon invallen en samen met Hanalka, de Hongaarse kleuterjuf, een ochtend te draaien.
Van deze ochtend werd ik echt helemaal gelukkig. Hanalka had gezegd dat ik eigenlijk niets hoefde te doen, maar het verliep allemaal zo natuurlijk, het zingen, het helpen; ik stapte zo in de rol van kleuterjuf en Hanalka en ook de kleuterjuffen van de andere klas waren erg blij met mij.
Omdat ik geen volledige Early Childhood Education degree bezit, is Avril, het schoolhoofd, aan het informeren over de mogelijkheden voor een opleiding. Zolang ik nog geen permanent resident ben, zullen de kosten heel hoog zijn, maar Avril zou zich met de hele Steiner community willen inzetten voor onze verblijsstatus, omdat zij mij dolgraag willen houden, en dan zullen de kosten voor de opleiding aanzienlijk goedkoper zijn.
De school is op zoek naar een fully qualified kindergarden teacher, want die moeten ze op het moment zeker hebben. Daarnaast zouden zij mij graag willen aannemen, met alle toekomstplannen in het vooruitzicht!
Dat klinkt mij heel goed in de oren.
Ik heb aangeboden dat ik ook vrijwillig kan komen werken, zolang ik nog niets anders heb.
Daar is Avril erg blij mee. Ze stelde zelfs voor dat mijn uren zullen worden bijgehouden. Zij mogen mij uiteraard niet uitbetalen, maar het geld kan wel gestoken worden in de opleiding tzt.

Harald is hard aan het werk voor Chris, onze vorige huisbazin. Hij is bezig om een krot van een hutje om te bouwen tot iets degelijks waarin gewoond kan worden! Zijn inzet is enorm, ze mag echt dankbaar zijn. Hij heeft er ook plezier in, dat blijkt uit de verhalen die hij te vertellen heeft als hij thuiskomt.

Het contact met Nederland is heel sterk. We maken veel gebruik van skype. Het is zo leuk om bij onze familie of vrienden binnen te kijken. Omdat de tijd voorlopig nog gunstig uitkomt, kunnen we s´morgens en s´avonds met onze liefsten in Europa praten.
Laatst hebben we zelfs een feestje van al onze dierbaarste vrienden mee kunnen vieren. Twee en een half uur waren wij op hun feestje aanwezig. Steeds weer kwam er iemand anders voor de camera zitten. Zo konden we bijkletsen, werd er voor ons muziek gemaakt, een gedicht voorgelezen en konden we met elkaar proosten op onze vriendschap! Zij konden ons in het zonnetje zien zitten en Rozemarijn in het zwembad zien duiken!
Dat was pas echt feest!

Rozemarijn heeft het enorm naar haar zin. Vorige week heeft ze weer bij een vriendinnetje gespeeld. Ze gingen pony rijden en zwemmen.
Haar Engels schiet vooruit. Het zijn soms prachtig gemixte zinnen. `Can you hall that for me´ voor ´kun je dat voor mij halen´.
Ze is het Engels echt helemaal in zich op aan het nemen, ze lijkt nu ook in het Engels te dromen. Ik merkte het eergisteravond en gisteravond toen ze in haar slaap begon te praten.
Gisteren hoorde ik haar zeggen ´I´ll try´ en ´who´s coming by´.
Op school heeft ze een waiata a ringi geleerd, een Maori liedje met de handbewegingen erbij. Het staat zo schattig als ze het voordoet en dat doet ze graag!

Ik ben benieuwd wat de nieuwe week te brengen heeft.

Our Seventh!

Vandaag hebben we onze zevende trouwdag gevierd met een Nederlandse lunch. Ik heb de supermarkt afgezocht naar Nederlandse lekkertjes en kwam thuis met ontbijtkoek, pure hagelslag, beschuit en een pak speculaasjes. Alles drie keer zo duur als in Nederland, vandaar dat we ons hiermee alleen op bijzondere gelegenheden zullen tracteren!
Van de week kwam onze vorige huisbaas langs in ons nieuwe huisje, waar we in het afgelopen weekend zijn ingetrokken, en eigenlijk wilden we haar verrassen met een Hollands bakkie en een hollands koekje, maar de speculaasjes die ik bij een kleine kruidenier had gevonden, bleken 7 euro, dat ging mij echt te ver, dus werd het een kaal bakkie, zonder koekje.

We wonen dus niet meer in de huisbus, maar in een 1-bedroom cottage met zwembad!
We zijn druk bezig geweest met schoonmaken en inrichten en Harald heeft heel wat technische wonderen vertoond, terwijl Rozemarijn zich heerlijk vermaakte in het zwembad.
Harald heeft een echt speelbed voor Rozemarijn gemaakt, een verhoging, waaronder zij kan spelen, versierd met gekleurde doeken.
We hebben al een aantal andere bewoners van dit erf ontmoet, waaronder een aardig Maori stel. Gisteren nodigden wij hen uit voor een house warming die wij binnenkort willen organiseren en hup, daar kwam het organisatietalent van onze nieuwe buurvrouw naar boven.
Of we hun bbq willen gebruiken en misschien wel hun party tent, dat is handig als de zon zo fel is, bovendien beschermt een tent het eten veel beter! Ze leek wel een soort tv presentatrice.
Zo ver waren we nog niet eens, wij hadden eerder gedacht aan een klein hapje en een drankje!
Naast haar enthousiasme over de house warming, die inmiddels tot een heuse party was verheven, ontmoetten we in haar ook een lieve, door het leven gemerkte vrouw, met levenswijsheid!
Fijn te weten dat we zulke leuke buren hebben. Ze was ook meteen dol op Rozemarijn en nam met haar een verkoelende duik in het zwembad.

De weg naar school is wat langer dan voorheen, maar is wel een leuke, door de appel- en perengaarden en kiwiplantages.

De energie die met ons avontuur gepaard gaat, lijkt werkelijk op het pulseren van een hartslag, intrekken en uitzetten. En wij bewegen mee.
Zo zitten er plotseling zaken die eerst onmogelijk leken mee, en dan weer slaat de tegenslag ons om de oren. Het vliegticket dat wij hadden gekocht bleek ineens geen jaar ticket te zijn, maar een drie maanden ticket. Toen wij de datum van terugkeer wilden verzetten - als je een ticket koopt kun je deze normaliter niet een jaar vooruit boeken, maar moet je dit tegen een kleine vergoeding doen als je ter plekke bent, - bleek de uiterste datum van vertrek eind maart te zijn...
Op zo´n moment zie je een paar duizend euro in lucht opgaan. Maar dan bedenken wij maar dat geld energie is, en wel op een andere wijze zich weer aan ons zal openbaren.
Vorige week kwam ik op school en raakte ik in gesprek met het hoofd van de school. Wij kwamen er achter dat ik wellicht meer voor de school kan betekenen dan eerder gedacht. Nu gaat zij uitzoeken of ik met mijn papieren als peuterjuf aan de slag kan en wellicht ook iets in de kleuterschool kan doen. Tegelijkertijd wil zij immigration overtuigen dat zij mij hier nodig hebben als Kunstzinnig Therapeut.
Dat ziet eruit als een bijzondere nieuwe beweging, die mogelijk wel eens zou kunnen leiden tot een work visa, en wie weet wat meer!!!...

De tsunami, die door de verschrikkelijke aardbeving in Chili in beweging kwam, is gelukkig aan ons voorbij gegaan. We zijn even gaan kijken in de baai, maar er was zelfs geen rimpeling op het wateroppervlak te zien op de tijd dat de tsunami Nelson zou bereiken.

Op de onderste foto is een prachtige volle maan te zien, vlak boven de bergen aan het eind van onze tuin.
Het is echt genieten hier, ieder moment als we even op onze veranda zitten en kijken naar de prachtige luchten, de flax planten, de parachutisten, verzuchten we hoe perfect het hier is!