The Godwits are back!

Vorige week donderdag zijn de eerste godwits aangekomen in Motueka.

Dat wordt hier gevierd met gastlessen op school, een expositie in de Memorial Hall waaraan alle scholen in de omgeving deelnemen en aandacht in de pers om het belang te benadrukken van natuurbescherming.

In negen dagen tijd zijn de godwits, in het Nederlands bekend onder de naam grutto, 11700 kilometer vanuit Alaska naar Motueka gevlogen om uit te rusten en zich te voeden in de voedsel-rijke baai en estuaries die tot diep in het Motuekaanse land doorlopen.

Tijdens deze vlucht hebben ze de meer dan de helft van hun lichaamsgewicht opgebruikt.

Ze blijven hier een half jaar, vervangen hun verentooi en vliegen met een enkele tussenstop in China terug naar Alaska, waar zij eieren leggen en uitbroeden.

Vandaag zijn we met klas 1 en 2 op excursie gegaan naar de estuary en het strand, op zoek naar de godwits.

Gewapend met verrekijkers, een kopie met afbeeldingen van diverse zeevogels, laagjes kleding voor mooi en minder mooi weer en onze lunchboxen, liepen we vanuit school, door de estuary naar het strand.

Onderweg stonden we regelmatig stil om door de verrekijkers te turen naar steltkluten, aalscholvers, ijsvogels, scholeksters, putangitangi (paradijs eenden), en Nieuw Zeelandse grijze reigers, die veel kleiner zijn dan de Nederlandse reigers.

Rozemarijn's juf liet de kinderen uitproberen hoe moeilijk of makkelijk het was om in het zand naar voedsel te zoeken, door hen te laten graven in de estuary.

Ze gaf hen allerlei interessante opdrachtjes om hen te verbinden met de kwetsbare natuur.

En eindelijk zagen we op een zandbank in de baai tussen het strand en de sandspit, ook die kleine wondertjes, godwits, vogels die langer achtereen kunnen vliegen dan een vliegtuig.

Vogels die op twee kilometer hoogte, negen dagen kunnen vliegen zonder te rusten. Waarvan de vleugels constant blijven fladderen. Die zich niet op een luchtstroming laten meedrijven. Die al die tijd vliegen zonder te eten.

Maar daar stonden ze te waden op de zandbank, met hun lange snavels diep in het zand op zoek naar wormen en krabbetjes.

Bijna ongelooflijk.

Rozemarijn's school was vroeger een ziekenhuis.

Het was eigenlijk de kraamkliniek van Motueka. Menig collega van mij, is er geboren of heeft er in lang vervlogen tijden gewerkt.

Jaren later werd er een nieuwe kraamkliniek gebouwd, op het terrein achter het gebouw en heeft het oude ziekenhuis lang leeg gestaan; tot de Rudolf Steiner School zich er vestigde.

Bij de kraamkliniek kwam ook een bejaardenhuis, maar toen dat uit zijn voegen groeide, besloot de dorpsgemeenschap een paar jaar geleden om een nieuw en modern verpleeghuis te bouwen op het stuk land achter de kraamkliniek en dat is het verpleeghuis waar ik sinds februari werk.

Vandaag stierf een van de bewoners van mijn afdeling. Hij lag sinds een week op sterven en in deze laatste dagen zat ik in mijn pauzes naast zijn bed met een kop thee, terwijl ik zijn hand vasthield, zachtjes voor hem zong, hem liefdevol aanmoedigde het aardse leven los te laten.

Het was een heel bijzondere en mooie ervaring, en ik besefte hoe dankbaar ik ben voor het prachtige werk dat ik mag doen. Meer en meer ontdek ik waar mijn kracht en mijn talenten liggen.

Vanmorgen ging ik tien minuten eerder naar mijn werk, om voor de hectiek van mijn dienst aan zou vangen, nog even in alle rust bij hem te kunnen zitten.

Ik richtte mijn aandacht en gebed op hem terwijl ik door de nog kale appelboomgaard naar het verpleeghuis reed. Toen ik aankwam in het ziekenhuis was hij net overleden.

Nadat het lichaam van een overleden persoon in het verpleeghuis is weggehaald door de begrafenisondernemers, blijft de deur van de kamer gesloten , tot deze een blessing heeft gehad. Deze blessing wordt doorgaans gedaan door een afgevaardigde van de lokale Te Awhina marae

Maar ik heb begrepen dat een van de nurses ook bevoegd is om deze blessing uit te voeren. Ik ben er erg benieuwd naar. Dat wordt een nieuw onderwerp voor een onderzoek.

Het begin en het einde van een leven zijn momenten waar gewoonlijk maar weinig mensen bij aanwezig zijn. Het is een privilege om daar in betrokken te mogen zijn.

Verhuizen

Had ik het in mijn vorige blog over de kwaliteit van de Nieuw Zeelandse huizen, in dit blog kan ik nog er nog een schepje bovenop doen.

Als men gaat verhuizen, heet dat in het Engels 'moving house'. In sommige gevallen wordt dat wel heel letterlijk genomen.

Als men het echt nodig acht, wordt er daadwerkelijk een huis verhuisd!

Het huis wordt losgemaakt van de grond, op wielen geladen, soms op een truck en het wordt verplaatst!

(Iemand van school vertelde dat een kennis midden in de nacht op weg was naar het ziekenhuis om te bevallen en vast kwam te zitten achter een truck die bezig was een huis te verhuizen!)

Als het huis te groot is (en ze houden hier van het aanbouwen van een kamertje hier en een uitbreiding daar, waardoor de Nieuw Zeelandse huizen vaak een onlogische ratjetoe-indeling hebben) om op een truck geladen te worden, dan wordt het gewoon doormidden gezaagd en in meerdere delen vervoerd!

Een huis op het terrein achter Rozemarijn's school staat er inmiddels in tweeën gespleten bij en wordt gereed gemaakt voor transport.

Het verhuist naar een plek twintig meter verderop, omdat het verzorgingstehuis waar ik werk, dat ook achter de school ligt, gaat uitbreiden met een nieuwe vleugel.

Rozemarijn vertelde dat ze al bevriend is geraakt met een van de bouwvakkers. Ze mogen hem in de pauze een aantal vragen stellen over het interessante werk en hij beantwoordt hun vragen.

Heel langzaam dringt de titel van een boek bij mij binnen dat ik in mijn kindertijd regelmatig heb gelezen: 'Het huisje dat verhuisde'.

Daar ga ik eens naar op zoek op het internet.

Winterse taferelen

De winter is aangebroken. De eerste (maar late) sneeuw is vorige week heftig gevallen en heeft de toppen van de bergen achter ons huis bedekt met een witte kap.

Het is wintervakantie.

We hebben vijf dagen op het huis van vrienden gepast en voor hun dieren gezorgd.

Het waren fijne dagen in een heerlijk warm huis. En daar is wat voor te zeggen hier in Nieuw Zeeland. Al heb ik in Nederland vaak in een tochtig huis gewoond, met enkele beglazing, het is vergeleken met de Nieuw Zeelandse huizen allemaal luxe!

Ik heb ontdekt dat ik erg ben verwend met de Nederlandse standaard voor huizenbouw...Hier in Nieuw Zeeland lijkt een huis leuk en gezellig vanbuiten, maar vanbinnen blijken het toch eigenlijk altijd weer een soort veredelde caravans te zijn.

Buitenmuren van triplex-plaat die -klop!- zeggen als je er op klopt.

En warmte die je zorgvuldig probeert te stoken, verdwijnt er net zo gemakkelijk weer door naar buiten.

En dan heeft ons huisje vorig jaar van onze huisbaas nog wel een heat pump gekregen, een soort warme föhn die boven je hoofd staat te loeien en die je als je onder de juiste hoek staat, wat warme lucht toeblaast.

Je kunt de Hemaworst-lucht erbij verzinnen, of de parfum-aanslag als je de V&D betreedt, op een grauwe winterdag met natte sneeuw. In dat halletje tussen buiten en binnen is het lekker warm; de warmte in een Nieuw Zeelands huis verdwijnt direct weer door de muren of het plafond, want het nut van isolatie begint nu pas heel langzaam door te dringen in het woon-comfort-besef van de Nieuw Zeelander.

Er bestaan sinds kort zelfs televisie reclames over.

En heel voorzichtig aan beginnen sommige kiwi's wat muren, vloeren en plafonds van hun woningen aan te pakken. Maar een eenvoudige cottage als waar wij in wonen worden niet zo modieus opgeknapt. Daar moet je het maar doen met wat er is. En dus zitten we iedere dag zodra de heerlijk warme winterzon is ondergegaan, met de gordijnen dicht, föhn aan, truien aan en mutsen op in de kamer, het liefst nog onder een wolletje.

Maar of je ramen nou elke ochtend druipen van het vocht, of de schimmel tegen de muren opkruipt of zich over het vloerkleed uitspreid, zolang je niet genoeg verdient om in een koopwoning te wonen, of de keuze maakt om te huren, ben je onderworpen aan het inzicht, de grillen en de portomonee van de verhuurder.

Als huurder heb soms maar weinig in te brengen.

Gelukkig hebben wij een heel aardige huisbaas, maar we hebben verhalen gehoord en gelezen over echte feeksen...

Onze huisbaas gaat direct aan de slag als er iets aan ons huisje mankeert, maar het is wel met de Nieuw Zeelandse mentaliteit, de goedkoopste oplossing: gewoon een plankje er tegenaan timmeren, een andere manier van het bekende doekje tegen het bloeden.

We lachen ons er vaak suf om en ik voel met vaak een verwend nest met mijn wensen en standaard van degelijkheid, maar soms heb ik het nodig er flink Hollands over te klagen.

Gelukkig kan dat met onze Nederlandse vrienden Esther en Justin, met wie we naast klagen ook heel veel heerlijke gesprekken voeren.

Zaterdag vertrekken ze voor een aantal maanden naar India. Ik ga ze missen...

Ik had nooit gedacht dat ik er belang aan zou hechten om Nederlanders in de buurt te hebben, maar sommige dingen kun je echt alleen maar begrijpen als je Nederlander bent!

Hoewel Nieuw Zeeland heel westers is, is veel toch ook een soort gezichtsbedrog en blijkt er toch een enorm cultuur verschil te zijn.

De Nederlandse cultuur is echt meer recht voor z'n raap, men zegt eerder waar het op staat, komt afspraken na; hier lijkt het ook zo te zijn, maar het is toch niet zo. Alles lijkt een beetje verborgen onder een mooi buitenkantje, maar, hebben we gemerkt, dikwijls als puntje bij paaltje komt...

Maar goed, de warmte in het heerlijke oppas-huis heeft ons heel veel goed gedaan.

Koken op houtvuur, stoken zoveel we maar wilden en intussen zorgen voor de kippen, schapen, eenden, poezen en hond.

Intussen heeft Harald samen met een vriend een commercieel koffieapparaat gekocht en gaan ze als de 'Partizani Brothers' feesten af met hun koffiekunsten.

Ook heeft Harald zich gestort op het organiseren van feesten in de lokale feestzaal, de Lower Moutere Hall, waar bands en dj's optreden, waar koffie word geschonken en waar lekker word gedanst.

Twee parties zijn er inmiddels geweest. De naamsbekendheid zoemt rond, en we hopen iedere keer meer feestgangers te trekken om de avond te vieren!

Daarnaast is Har nog steeds op zoek naar een baan. Dat is niet gemakkelijk in deze streek.

Er is weinig werk, en het grootste gedeelte van het werk dat er is, is oninteressant of slavenarbeid en alles met slechte arbeidsvoorwaarden en onderbetaald...

Op het moment is Harald aan de West Coast met een stel vrienden, om op het land en aan de hut te werken van Paul. Dat geeft hem gelijk wat ruimte voor nieuwe gedachten, ideeën en kracht.

Rozemarijn zit eindelijk weer op ballet. Daar had ze zo naar uitgekeken.

Twee jonge dames uit Nelson zijn een balletschool in Motueka begonnen en geven erg leuk les. Rozemarijn geniet er erg van en kijkt uit naar iedere zaterdagmorgen, omdat ze dan weer lekker kan dansen.

Ik heb er drie vaste dagen bij op mijn werk, dat is ook heel fijn. Intussen doe ik twee interne opleidingen, voor bejaardenverzorger en de specialisatie dementie.

Het zijn erg eenvoudige opleidingen, ik schat op mbo-niveau, maar het is fijn om ze te doen omdat ik zo ook het Engelse jargon onder de knie krijg en medische onderwerpen weer eens de revue laat passeren.

Bovendien biedt het certificaat gelijk salarisverhoging (twee kwartjes ofzo, maar hier in de streek ben je met ieder centje blij!).

Ook heb ik een interessant boek uit Nederland laten overkomen dat ingaat op de antroposofische visie op dementie.

Dat komt helemaal goed van pas, want ik ben gevraagd om Kunstzinnige Therapie te geven op de dementie afdeling.

Inmiddels heb ik twee sessies gedaan met de bewoners en de manager was lyrisch, de collega''s voornamelijk verbaasd over wat ik voor elkaar had gekregen en ikzelf was erg gelukkig en tevreden toen ik zag dat de kunstzinnig therapeutische oefeningen ook werken bij mensen met dementie!

Benieuwd hoe het allemaal vervolg gaat krijgen.

Today's the day

De herfst is waarlijk ingetreden.

De nachten en ochtenden zijn koud, maar na een regenperiode van bijna drie weken, schijnt het zonnetje stralend warm zodra hij een stukje gestegen is aan de strak blauwe hemel.

Rozemarijn is nu 8 jaar.

We hebben haar verjaardag goed gevierd; Rozemarijn is erg verwend en ook nu komen er af en toe nog pakjes aan gestuurd uit Nederland. Ze heeft prachtige Nederlandse boeken gekregen, en daar zijn we heel blij mee, want ze leest nu ook graag zinnetjes in het Nederlands.

Op haar partijtje hebben we een speurtocht gedaan vanuit school, door de boomgaarden, naar huis. De kinderen moesten door opdrachten woorden bij elkaar sprokkelen, waaruit de letters de code zouden vormen om de schatkist te openen. Het was een groot succes.

Vorige week heeft Harald de zelfgemaakte witte wijn gebotteld en tijdens een bijeenkomst met wat vrienden om over onze dromen en plannen te mijmeren, hebben we de eerste flessen zoete wijn soldaat gemaakt.

Met weer een nieuwe -gebruikte, maar nu professionele- fruit juicer, tover ik steeds weer de heerlijkste sappen tevoorschijn! Het leuke is dat ik alleen maar even over het erf hoef te lopen om wat sinaasappeltjes te plukken, die nu rijp zijn. En de laatste appelboom geeft zijn appels voor mijn sap!

Dat voelt echt heel rijk. En gezond.

Rozemarijn is naar de tandarts geweest.

Helaas is haar opvolgend gebit niet zo sterk als we gehoopt hadden...Het schijnt dat haar tanden niet zo hard zijn als ze behoren te zijn.

Wie ons wat langer kent, weet van haar dramatische melkgebit en de traumatische ervaringen van verschillende tandartsen.

Ze zal dus weer heel wat moeten doorstaan. Maar we zien en merken aan haar dat ze erg gegroeid is en sterker is geworden.

In Nelson hospital heeft ze een röntgenfoto moeten maken en ze zei achteraf dat ze het helemaal niet eng had gevonden en er wel 'tienduizendvijftigtachtig' had durven laten maken!

Binnenkort horen we van de tandarts wat er moet gebeuren.

Harald is helemaal in de techniek gedoken.

Hij heeft prachtig gereedschap aangeschaft en zit urenlang te knutselen met hout, magneten, wisselstroom, en weet ik veel wat allemaal.

Het doel is om energie op te weken via wind, water, enzovoorts.

Regelmatig krijg ik uitleg, maar mijn technische kennis ligt zo ver onder nul, dat ik geen idee heb waar hij het over heeft. Maar ik kan zien op het metertje, dat de wind een wat voltage heeft geleverd via zijn apparaat!

Het is leuk om hem zo bezig te zien, en hij heeft er veel lol in. Hier kun je een filmpje zien van zijn kunsten.

Ondertussen staan er een aantal solliciaties uit voor Harald, waarop we stilletjes hopen.

Vandaag is de dag dat in Nederland ons huis verkocht wordt!!!

We hadden het bijna niet meer gedacht, maar er heeft zich een koper aangediend en zij heeft in deze tijd van ineenstorting van de huizenmarkt toch alles voor elkaar weten te krijgen.

Vandaag is de overdracht.

Summer Goodbye

Het lijkt allemaal al weer zo lang geleden, de zomer en zelfs de nazomer heeft inmiddels plaats gemaakt voor echte herfst!

Vanmorgen hebben we verbaasd gestaan van de eerste sneeuw op de bergtoppen in de verte!

Dat deed de deur naar onze zomerse avonturen echt dicht.

Onze Franse vrienden zijn een paar weken geleden teruggevlogen naar Europa en genieten nu van de lente. Wij gaan de kou tegemoet.

Het huis heeft een tijdje erg leeg gevoeld, nadat zij vertrokken waren; want vier mensen extra in ons kleine huisje, was goed merkbaar.

We hebben een bijzondere tijd met elkaar gehad en allerlei lief en leed met elkaar kunnen delen.

De aardbeving in Christchurch, maar ook de aardbeving en Tsunami in Japan hebben veel indruk gemaakt en het is nog steeds dagelijks nieuws hier in Nieuw Zeeland.

Er zijn een aantal gezinnen permanent naar onze streek verhuisd, omdat ze het voortdurende na-schokken van de aarde niet meer konden verdragen; anderen zijn hierheen gekomen omdat hun huis niet meer bestaat en ze alles hebben verloren.

Het is wonderlijk dat zaken die in Nederland zo ver van mijn bed stonden, nu in ons dagelijks leven zijn terecht gekomen.

Inmiddels is de Paasvakantie aangebroken.

Rozemarijn gaat woensdag op pony-kamp! Het is een vervroegd verjaardag cadeau en ze is er heel blij mee.

Ze verheugt zich ook erg op haar verjaardag. Ze zit lijsten te maken van de vriendjes en vriendinnetjes die ze wil uitnodigen en heeft bedacht dat ze een speurtocht wil doen, net als haar neefje Mees, in Nederland.

Harald heeft opnieuw een baan in de moderne slavernij gevonden. Gisteren, op zondag, is hij begonnen in de appelpluk. Het is zwaar werk en hij komt echt gesloopt thuis.

Hij vermoed dat hij het dit maal wel getroffen heeft met de baas, die niet voortdurend langskomt om te controleren of wel alleen het juiste fruit in de bak terecht komt. Dat brengt wat minder spanning. Hij heeft het slechter getroffen met bazen...

Het is voor ons toch nog wel moeilijk te vatten dat Harald vanuit het sociaal werk, nu in deze banen-sector is terecht gekomen. Ik begrijp nu weer zoveel beter hoe het moet zijn geweest voor de 'gastarbeiders' in Nederland en de vluchtelingen die in hun eigen land soms dokter of ingenieur waren geweest en nu in de kassen moesten werken, of als vuilnisman.

We blijven onze ogen open houden voor een baan die beter bij Harald past. Er is hier helaas niet zoveel, dat wisten wij al toen wij naar Nieuw Zeeland emigreerden, maar de hoop blijft dat hij uiteindelijk een baan vindt, of creëert, die bij hem hoort.

Ikzelf ben helemaal gelukkig in mijn nieuwe positie als bejaardenverzorgster.

Nooit gedacht dat ik het er zo naar mijn zin zou hebben. Ik leer een totaal nieuw beroep, maar ik kan al mijn andere kwaliteiten ook gebruiken in de omgang met de bewoners van de dementie afdeling.

Men is ook erg tevreden met mij en het ziet er naar uit dat ik kan doorstromen naar de eerstvolgende vaste betrekking.

Het fijne is dat ik Rozemarijn mee mag nemen als Harald en ik allebei vroeg moeten beginnen. Dan kan Rozemarijn twee uurtjes op de afdeling doorbrengen, voor ze naar de achterkant van het verpleeghuisterrein loopt of fietst, waar haar school staat!

Ze vermaakt zich prima, en mijn collega's zijn dol op haar, evenals de mensen, voor zover zij beseffen dat er een kind is, laat staan dat het mijn dochter is.

Ik ga maar eens aan de slag in de keuken, iets lekkers maken voor Rozemarijn die lekker aan het spelen is met haar vriendinnetje Elisa. Elisa had eitjes meegenomen van hun kippen, wat zal het eens worden...pannekoeken, of wentelteefjes?

Mmmm!

Aardse beweeglijkheid

Nieuwe gezichten op school; de aarde is in beweging.

De aardbeving in Christchurch van twee weken geleden heeft een flinke impact op ons nieuwe land. Ook op ons stadje Motueka.

Rozemarijn's school heeft een aantal leerlingen van de Vrije School van Christchurch opgenomen; verschillende families uit onze Steiner community verzorgen onderdak voor de kinderen en hun families die hun huis en haard zijn kwijtgeraakt in het natuurgeweld.

Er zijn vele initiatieven om onze mede-eilanders te helpen.
De te Awhina marae vangt honderden mensen uit Christchurch op, er wordt gevraagd om levensmiddelen te doneren, kleding, dekens. Bij de supermarkt kan bij het afrekenen met de pin een donatie gedaan worden aan het Rode Kruis.

Op donderdag hebben we een bijeenkomst met de antroposofische health reading groep en gaan we kijken in welk opzicht we therapeutisch zouden kunnen bijdragen.

Ondertussen blijft de aarde rommelen. Christchurch leeft al maanden met naschokken, die keer op keer de schrik aanjagen. Hier in Motueka voelen wij daar niets van, maar ik kan mij voorstellen hoe angstig dat moet zijn.

Wellington heeft een lichte beving gehad en sinds eergisteren beleeft ook Blenheim wat aardschokken, dat is toch wel heel wat dichterbij.

Er wordt al jarenlang een grotere aardbeving verwacht in deze streek, en aangezien de aardplaten flink bezig zijn, zou dat nu wel eens kunnen gebeuren.

Roerende tijden dus.

Inmiddels zijn onze vrienden uit Marseille Iris en Frank met hun Lola en pasgeboren Felix ook al weer drie weken in het land!

We genieten enorm van het samenzijn. We hebben een aantal mooie tochten met elkaar gemaakt en gekampeerd.

Rozemarijn voelt zich echt de grootzus van Lola en ze neemt haar lekker mee op sleeptouw.

Daarnaast zijn zowel Harald als ik aan het werk!

Harald verricht slavenarbeid in de peren pluk. Iedere dag komt hij afgepeigerd thuis. Het werk is niet echt belonend en de omstandigheden en voorwaarden zijn gewoonweg ouderwets.

Hier moeten wij toch echt wel aan wennen.

Ikzelf ben aan de slag als bejaardenverzorger op de dementen afdeling van een verzorgingstehuis. Het is voorlopig inval werk, maar kan leiden tot een vast contract.

Het is bijzonder werk en het is wonderlijk om (weer) in de voetsporen van mijn moeder te treden, die dit werk ook jarenlang heeft gedaan.

Ik ga nog in opleiding, zodat ik mijn werk nog beter kan uitvoeren, maar ik begin het ritme en de routines al aardig door te krijgen.

De manager van het verzorgingstehuis heeft gevraagd of ik in de toekomst ook iets met de kunstzinnige therapie zou willen doen. Dat is toch wel bijzonder.

Rozemarijn geniet iedere dag weer van school. Ze is nu een echt tweede klasser en haar lijf en gezicht beginnen zich nu echt te vormen naar de gestalte van een (bijna) achtjarig meisje.

Ook al is ze klein, ze heeft lange en ranke benen. Ze houd er erg van om zich te schmincken, te verkleden, het liefste in mijn lange jurken en dan een voorstelling te houden, ballet, of iets anders.

Op school zijn ze hard aan de slag met het alfabet, de kleine letters dit jaar.

Ze borduren iedere letter met een chain-stich en oefenen de vorm ervan in het zand.

Morgen gaan ze met de klas naar een boerderij bovenop Takaka hill, om pruimen te plukken en om kruiden te plukken voor thee op school. Wat een heerlijkheid, het leven in de praktijk!

We oogsten inmiddels veel uit de moestuin die Harald heeft aangelegd: snijbiet, sla, tomaten, broccoli, basilicum, boontjes, heerlijk!

En uit de boomgaard neem ik regelmatig een tasje gevallen appels mee, heerlijk voor een apple crumble, of zo uit het handje.

Moeder natuur heeft een wonderlijk karakter, zo opbouwend en voedend, maar tegelijkertijd zo destructief.

Whale rescue in Golden Bay

Afgelopen vrijdagavond kregen we het bericht dat er een grote groep Pilot whales (grienden) was gestrand in Puponga, aan de voet van de Farewell Spit in Golden Bay.

Binnen drie kwartier hadden we onze spullen gepakt en stonden we klaar om walvissen te gaan redden!

Toen we twee en een half uur later in Puponga aankwamen, lag het vrijwilligerskamp er rustig bij. Men vertelde ons dat het inmiddels hoogtij was en dat men hoopte dat de walvissen gedurende de nacht zouden wegzwemmen.

De volgende morgen om 6:00 zijn we opgestaan en zagen op het strand 12 glanzende zwarte walvissen liggen. Zij hadden het niet gehaald...de rest, een grote groep van ongeveer 60 walvissen, was weer uitgezwommen.

Het was heel verdrietig om de walvissen daar te zien liggen, sommigen zwaar gehavend en bloedend, wellicht door het botsen tegen de scherpe rotsen bij laagtij.

Harald en ik namen ieder op onze eigen wijze afscheid van iedere walvis. Rozemarijn had haar emmer bij zich en zegende alle walvissen met water en spoelde de wonden uit.

Ze groef de staart van een van de walvissen uit het zand.

Het regende en de wereld leek droef. De zomerzon probeerde wel door te breken en dat resulteerde in een prachtige regenboog, die ons herinnerde aan de grote groep walvissen die het wel gered hadden en nu in de baai zwommen.

We pakten onze natte tenten in en reden door de Golden Bay op zoek naar de mensen van DOC Department of Conservation (=Staatsbosbeheer/rangers).

We vonden hen bij het strand van Pakawau.

In het water voer een bootje bij een grote groep walvissen die al spuitend door het water zwommen. In het water stond een lijn van mensen, om te voorkomen dat de walvissen weer zouden stranden.

Wij gingen direct het water in en zagen vier walvissen die toch gestrand waren, het water ingeduwd worden door een grote groep vrijwilligers en mensen van DOC en Project Jonah.

Wat prachtig om te zien. Het roerde menig vrijwilliger diep.

De groep walvissen zwom verder en dreigde op een ander strand te stranden. De hele ploeg vrijwilligers sprong in de auto en reed naar het strand verderop, om in het water de walvissen op andere gedachten te brengen.

Zo reden we de hele ochtend en een gedeelte van de middag van strand naar strand om de walvissen te behoeden zich te stranden.

Aan de top van Golden Bay ligt de Farewell spit, een 30 km lange strook duinen, die de baai gedeeltelijk omsluit. Het schijnt dat het zand de sonar van de walvissen er niet op niet weerkaatst waardoor zij denken dat ze in de open zee zwemmen. Het wisselen van hoogtij en laagtij gaat zo snel, dat ze al gauw stranden in dit gebied.

Rond 3 uur s'middags kwam het bericht dat de groep was gestrand aan het begin van de Farewell spit, dus gingen wij daar meteen naartoe.

Harald had inmiddels een wetsuit kunnen lenen van iemand uit de buurt, zodat ook hij, die nogal een koukleum is, lang in het water kon blijven.

Lopend of met jeeps van DOC legden we de 2.5 km af vanaf de parkeerplaats naar de plek waar de walvissen lagen.

Het was triest om zoveel van die prachtige walvissen te zien liggen. Ik telde er 43.

We kregen emmers en lakens om de walvissen nat te houden, om te voorkomen dat ze oververhit zouden raken en verbranden door de zon, die inmiddels flink was gaan schijnen.

Het was verschrikkelijk om te zien hoe snel de zee zich terugtrok, de angst dat er geen water genoeg zou zijn om hen nat en koel te houden was groot.

Gelukkig werden er diepe kuilen gegraven, waarin het water bleef staan, en kwam er dankzij het maken van dammen en geulen wat extra water terug gestroomd.

Harald droeg zorg voor een gestreste en heel gevoelige walvis. Het was belangrijk dat je tegen haar bleef praten en uitlegde waar je het water zou gieten, anders ging ze zwieperen met haar staart.

Rozemarijn droeg emmers water af en aan en vond het geweldig om voor de walvissen te zorgen.

('s-Avonds vertelde ze mij dat ze later ook graag walvisredder zou willen worden, bij DOC of Project Jonah)

Ikzelf droeg water naar meerdere walvissen en ging vaak naast hen zitten en legde mijn arm om hen heen om hen gerust te stellen. Sommige walvissen openden hun ogen toen ik tegen hen sprak en keken met echt aan! Er was zelfs een walvis die probeerde met hoofdbewegingen te volgen waar ik was en wat ik deed.

Hun stevige lijf voelde warm en hard, een beetje rubberachtig, maar ik kon het leven erin zo duidelijk voelen.

Ze maakten hun lieve, soms angstige geluiden, een soort piepen. Ze waren met elkaar aan het communiceren, maar lieten soms ook merken wat ze wilden, of dat ze je aandacht wilden hebben.

Zes uur lang zijn we zo bezig geweest, met het nathouden, het graven, het water halen, het troosten en geruststellen.

Toen moesten we weg, omdat het tij zou inkomen en het dan te gevaarlijk werd in de avond.

In de ochtend zouden we weten of de walvissen waren vertrokken.

De volgende ochtend bleek dat ze inderdaad waren vertrokken, maar dat ze tijdens het nieuwe laagtij wederom gestrand waren, ditmaal op drie verschillende plekken.

DOC wilde alleen mensen met wetsuits hebben, om de dieren uit te zetten. Harald ging het water in, en moest ze tegenhouden tot het zo hoog was dat ze de groep konden verenigen met de andere groep die naar hen toegekomen was.

Later werden ze verenigd met de derde groep en samen zwommen ze de diepte van de baai in, eindelijk in de juiste richting.

Wij zijn toen terug naar huis gegaan, in de hoop dat zij spoedig de zee zullen bereiken.

Vanmorgen heeft Harald het DOC in Takaka gebeld, en zij meldden dat de groep nog steeds vrij rondzwom, dat ze in de nacht niet gestrand waren en dat ze nog steeds in de juiste richting zwemmen.

We moeten onze 'fingers crossed' houden, hopelijk zwemmen zij vandaag nog de zee op!

Filmpjes van ons avontuur zijn te vinden als je klikt op de volgende links:

http://www.youtube.com/watch?v=X7Gr3R70x2Y

http://www.youtube.com/watch?v=lXKcceoYGnE

http://www.youtube.com/watch?v=fupdvEbVOXc

http://www.3news.co.nz/Whales-continue-to-beach-after-refloating-attempts

Ons leventje als Nieuw Zeelandse residenten

Zo, dat zit er weer op.

We hebben vanmiddag een klein uurtje geplukt in de zwarte bessen gaarde achter ons huis en een emmer vol sappig zoete balletjes geoogst!

De machinale oogst is vorige week gebeurd, maar toen waren wij er niet.

Wij hadden namelijk het geluk onze Nederlandse vriendin Kim over te hebben en zijn met haar anderhalve week gaan kamperen om haar het prachtige land waarin wij wonen te laten zien en beleven.

Door de overweldigende Buller Gorge zijn we naar de Westcoast getrokken, waar we de mooiste kampeerplekjes in de natuur vonden.

Onze avonden bestonden uit ons goed inpakken tegen de sandflies (= fruitvliegjes die kunnen bijten als een pitbul), kampvuurtje maken, eten koken, Dukes erbij (Harald's appel/kersenwijn), en gitaar spelen onder een stralende sterrenhemel.

We hebben de pancake rocks in Punakaiki bezocht en ook de warmwaterbronnen bij Hari Hari, die we dankzij Kim-regelt-het-wel.nl eindelijk vonden. Zij stapte op een paar werklui af die in de buurt van de bron werken en vroeg hen hoe we er konden komen.

We kregen zelfs een schop mee om een bad mee uit te graven, als dat nodig was. Harald ontdekte een aantal mooi gemaakte warm water baden in de oever van de rivier, dus graven was niet nodig en daarin hebben we lekker gebadderd. Het blijft bizar om in de bedding van een koude rivier heerlijk warm water uit de grond te voelen opborrelen!

Ook hebben we de gletsjers bewonderd en gekampeerd op een weggetje in het boerenland aan de rivier, met uitzicht op Mt Cook/Aoraki, Mt Tasman en de Fox gletsjer. Meestal is het hier zwaar bewolkt of regent het, maar nu hadden we de prachtigste luchten.

Harald verzorgde een heerlijk vuurtje en zo zaten we weer naar de sterrenhemel te turen.

Via de Haast pass reden we ons geliefde Wanaka binnen, waar we 6 jaar geleden lang hebben verbleven. We konden zelfs op het landje waar wij toen woonden, kamperen en mochten gebruik van het kleine huisje, de whare.

Ook hebben we heel wat van onze oude vrienden gezien en fijn kunnen bijpraten.

Het was zo leuk om Kim binnen te zien lopen in onze verhalen van vroeger en ze daarmee ook in het heden te plaatsen.

Vanuit Wanaka trok Kim verder om nog wat eigen avonturen te beleven en wij zijn in twee dagen teruggereden naar Motueka, naar huis.

Zo voelde het echt.
We verlangden er zelfs een beetje naar om weer thuis te komen.

Afgelopen zondag was het Riverside Peace and Music festival; wij waren gevraagd om mee te helpen. Harald heeft allerlei klusjes gedaan en ik heb samen met twee vriendinnen een eenvoudige dansvoorstelling gedaan met kinderen en volwassenen.

Vorig jaar zijn wij ook naar het Riverside festival gegaan, dat betekent dat we nu echt een jaar in Motueka zijn.

Als ik zo terug blik, kijk ik terug op een grote opeenstapeling van avonturen, met ups en downs, maar met uiteindelijk het gewenste resultaat: gesetteld in de gemeenschap, vriendschappen opgebouwd en natuurlijk niet te vergeten de verblijfsvergunning!

Morgen maar eens aan de slag met het maken van zwarte bessen jam.