Dromen verweven met andere dromen

Gedurende het gebeuren rondom de emigratie, het vinden van werk, regelen van allerlei zaken, vallen we van verbazing in verbazing.
Hoe ridicuul kan bureaucratie zijn...
Zo probeerde ik online een bankrekening te openen. Hiervoor had ik een identiteitsbewijs nodig, mijn paspoort bijvoorbeeld, en een Nieuw Zeelands bewijs, bijvoorbeeld een rijbewijs.
Mooi, ik heb nog steeds die Learners Licence, waar ik overigens niets meer heb gedaan sindsdien...en die is rechtsgeldig hier!
Ik vul de gegevens van mijn rijbewijs in, waarop de vraag verschijnt of ik een auto op mijn naam geregistreerd heb. Ik vul in dat er geen auto op mijn naam staat.
Vervolgens krijg ik de mededeling dat daardoor de kans dat ik online een bankrekening kan openen klein wordt! Huh? Wat heeft een autoregistratie in hemelsnaam te maken met het openen van een bankrekening?
Het garandeerd niet mijn woonadres, want iedere toerist kan in Nieuw Zeeland een auto op zijn naam zetten, zonder een vast adres te hebben. Je geeft gewoon het adres van een kennis op!

Naast het regelen van al deze zakelijke zaken, onderzoeken we ook verschillende woonvormen. Het leven in een woongemeenschap trekt ons nog steeds erg aan.
De streek waarin wij wonen schijnt veel gelijkgezinden te trekken. Er zijn hier woongemeenschappen die al vele jaren meegaan.
Ook is het een vruchtbare streek voor nieuwe initiatieven.
Een paar weken geleden is Harald met Justin naar Takaka gegaan, waar een symposium werd gehouden over de mogelijkheden van 'land share' en de wettelijke zaken daarom heen.
Gisteren gingen we op uitnodiging van Esther en Justin naar een potluck dinner bij een groep mensen die allemaal dromen van een woongemeenschap, om gedachten en visies met elkaar te delen en eventueel te linken.
Esther en Justin waren weer door andere woongemeenschap-pioniers uitgenodigd.
Toen wij aankwamen op het opgegeven adres, bleek het bij Paul en Vanessa te zijn, de jeugdwerker van Motueka, met wie Harald reeds vrijwillig een project heeft gedaan, en die de brief voor Immigration had geschreven over Harald's taalvaardigheden in het Engels!
Het voelde voor ons weer zo duidelijk dat het niet alleen onze beslissing is om naar Motueka te komen, maar dat we door een liefdevolle hand geleid worden!
Het werd een prachtige avond, waarin de vele kinderen heerlijk samenspeelden, terwijl wij onze visioenen, belevenissen en wensen met elkaar deelden.
We zaten tot diep in de nacht na te praten in de tipi in de voortuin, bij een knapperend, warm vuurtje en voelden diepe eerbied en genegenheid voor elkaar.
We voelden hoe onze dromen met elkaar verweven zijn.
Het zou prachtig zijn als zich hieruit iets zal manifesteren, maar vooralsnog is het prachtig om dit met elkaar te kunnen delen.
Het is zo verrijkend.
We voelen ons werkelijk gezegend.

Wachten

Wachten kan uiterst stressvol zijn en dat hebben we in de afgelopen weken weer eens flink ondervonden.
Naast het akkefietje met de Belastingdienst, dat binnenkort hopelijk verholpen zal zijn dankzij een gesprek met Belastingdienst Buitenland in Heerlen, kregen we van Immigration New Zealand ook nog een aantal tijdrovende en inspannende huiswerkopdrachten.
Onze Engelse test resultaten uit 2007 waren inmiddels een jaar niet meer geldig. Maar dankzij een brief van mijn teamleider in Nederland, hoefde ik de test niet over te doen. Harald echter, moest wel een nieuw IELTS test resultaat overhandigen.
Dat bracht de nodige paniek, want de eerstvolgende test in de buurt zal op 31 oktober plaatshebben. In Dunedin of Wellington zou vandaag een test gehouden worden, die 190 euro kost. Maar naar Dunedin of Wellington rijden zou veel te duur en tijdrovend zijn, maar een vliegticket net zo...
En de bodem van onze schatkist komt inmiddels echt in zicht...
De jongerenwerker met wie Harald hier in Motueka een project heeft gedraaid, en Rob, onze goede vriend uit Dunedin, waren bereid om een brief te schrijven waarin zij getuigen van Harald's vermogen om Engels te spreken.
Naast een aantal andere punten die wij aanvoerden, is het ons gelukt om de goedkeuring te krijgen van Immigration New Zealand!
Het volgende punt dat Immigration aanvoerde, was een arbeidsovereenkomst.
Dat moesten we voor 27 juli aangevoerd hebben, anders zou het proces flink vertraagd kunnen worden. En dat kunnen wij ons niet veroorloven, want dan verlopen de medische testen die wij hebben gedaan. Deze zijn namelijk maar drie maanden geldig...!
En nog eens duizend dollar uitgeven aan X-rays, bloedtesten en een dokterbezoek, kunnen wij gewoonweg niet!
De schoolvakantie was net begonnen en het schoolhoofd bleek op het Noordereiland vakantie te vieren. Zij kon niets voor mij doen.
Vlak voor de vakantie had zij haar zorgen geuit over de financiën van de kleuterschool en dat dit wel eens invloed kon hebben op mijn contract. Er moest nog maar eens over vergaderd worden met het bestuur...
Diverse waanvoorstellingen begonnen door mijn hoofd te spoken!
Wat als ze....
Zouden besluiten dat ze met mij een onmogelijke weg waren op gegaan...zouden besluiten dat ik te duur was....zouden besluiten dat ik geen contract zou krijgen...
Het contract lijkt het laatste puzzelstukje, en als dit contract niet rond komt, dan valt alles uit elkaar. Dan kunnen we niet emigreren. En er is geen tijd noch geld meer om een nieuwe joboffer te verkrijgen. Motueka wemelt niet van de werkgelegenheid...
Steeds kwam het vertrouwen in het proces weer terug, maar dan weer zonk ik in onrust en bizarre gedachten.
Afgelopen donderdag zou het schoolhoofd terugkomen, dus verwachtte ik op die dag het verlossende telefoontje, maar dat gebeurde niet.
Op vrijdag heb ik maar ingesproken dat ik graag een gesprek met haar wilde over mijn contract...Er kwam geen enkele reactie.
Vandaag heeft Harald mij steeds weer tot rust gemaand, maar mijn hart was op hol, mijn maag dichtgeknoopt en ik was onrustig.
Terwijl ik Rozemarijn naar bed bracht, ging eindelijk de telefoon.
Of ik maandag wil langskomen voor een gesprek waarin mijn contract zal worden opgemaakt!
Oeffff, wat een opluchting.
Dat biedt weer alle perspectieven!

Aaargh

Vandaag wilden wij proberen na te gaan waarom wij nog niets over onze inkomstenbelasting hadden gehoord.
Met skype bleken wij niet te kunnen inbellen, omdat een 0800-nummer niet herkend werd...
Hierdoor moesten wij mijn lieve schoonmoeder in haar zomer-zonnetje op het balkon storen, om eens verhaal te halen bij de Belastingdienst.

Al spoedig skypte ze terug met verbazingwekkend nieuws.
Doordat wij ons hadden uitgeschreven bij ons vertrek naar Nieuw Zeeland, (wat weer voor andere zaken nodig was) was de Belastingdienst schijnbaar volledig van de wijs gebracht, want men stond nu voor een raadsel van wie zij dan de aangifte hadden binnengekregen....
Aangezien wij niet meer bij de GBA ingeschreven stonden, konden zij de aangifte niet behandelen.
Alle officiële post wat betreft gemeentelijke belastingen, erfpacht, enzo weet ons prima te bereiken op ons vorige adres om ons geld afhandig te maken, maar nu er aan ons uitgekeerd dient te worden, kan men ons niet vinden...
Afijn, de man van de dienst die niet leuker maar o zo gemakkelijk is geworden, wist ook nog te melden dat het Burgerservice nummer van Harald niet meer bestond...
Dit werd in een volgend telefoontje gelukkig weer ontkracht.
We leken op sommige plekken in het Belastingsysteem reeds niet meer te bestaan. Daar schenen wij al te zijn geëmigreerd, terwijl daar tot nu toe nog geen sprake van is, we zitten nog steeds op een toeristenvisum; wel zijn we in Nederland uitgeschreven.

Lastig dat we gedurende het belastingjaar waren vertrokken. Als we in het nieuwe belasting jaar zouden zijn vertrokken, hadden we niet zoveel gedoe gehad, zeiden ze.
Maar ja, we waren op 28 december vertrokken...
Dat was trouwens ook nog een opmerkelijke bedoening.
We kwamen ons op donderdag 24 december uitschrijven, want dat moet je doen 5 dagen voor je verhuist/vertrekt. Maar het koste ons veel moeite om ons per de werkelijke vlieg datum uit te schrijven, want de computer kon niet in de toekomst uitschrijven. Alleen per direct, of in het verleden.
Gelukkig was de dame van het loket bereid om het op maandag pas in te voeren, waardoor wij tijdens onze laatste dagen in Nederland nog gewoon verzekerd waren!

Tja, wat nu te doen om alsnog het bedrag van de Belastingdienst te innen...
We zouden bij de Gemeente afdeling Burgerzaken, een toezend adres moeten aanvragen.
Dit zou 6 a 8 weken duren.
Dan kan de Belastingdienst daar een M-aangifte heen sturen.
De beheerders van dit toezend adres zorgen er vervolgens voor dat het aangifte papier weer bij ons in Nieuw Zeeland terechtkomt.
Wij vullen dit dan in en sturen het terug naar de Belastingdienst.
Vervolgens wordt het in behandeling genomen.
Je begrijpt al dat er meer dan een half jaar over heen zal gaan voor wij iets uitgekeerd zullen zien.

We bellen met Burgerzaken, die inmiddels Publieksservice heet.
Een toezend adres kennen zij niet. Wel een briefadres of een postadres.
Dat zal het dan wel zijn, maar de verschillende instanties gebruiken verschillende terminologie. Daar wordt de gewone burger dan toch ook niet wijzer van?
Nou, dat gaan we dan maar doen. Het zal nog wel een hele tijd duren voor we iets van onze centjes zien!

Wat ik mij herinner, van het advies dat ik kreeg toen ik voor vertrek contact opnam met de Belastingdienst, was dat ik ons nieuwe adres aan de Belastingdienst moest doorgeven, zodra wij waren geëmigreerd.
Wij zullen heus een paar steekjes hebben laten vallen in het begrijpen van de ingrijpende veranderingen die plaatshebben als je naar het buitenland vertrekt,maar dat het allemaal zo ingewikkeld zou worden, had ik niet durven dromen!
Makkelijker kunnen ze al het niet maken, leuker zeker niet...