Dromen verweven met andere dromen

Gedurende het gebeuren rondom de emigratie, het vinden van werk, regelen van allerlei zaken, vallen we van verbazing in verbazing.
Hoe ridicuul kan bureaucratie zijn...
Zo probeerde ik online een bankrekening te openen. Hiervoor had ik een identiteitsbewijs nodig, mijn paspoort bijvoorbeeld, en een Nieuw Zeelands bewijs, bijvoorbeeld een rijbewijs.
Mooi, ik heb nog steeds die Learners Licence, waar ik overigens niets meer heb gedaan sindsdien...en die is rechtsgeldig hier!
Ik vul de gegevens van mijn rijbewijs in, waarop de vraag verschijnt of ik een auto op mijn naam geregistreerd heb. Ik vul in dat er geen auto op mijn naam staat.
Vervolgens krijg ik de mededeling dat daardoor de kans dat ik online een bankrekening kan openen klein wordt! Huh? Wat heeft een autoregistratie in hemelsnaam te maken met het openen van een bankrekening?
Het garandeerd niet mijn woonadres, want iedere toerist kan in Nieuw Zeeland een auto op zijn naam zetten, zonder een vast adres te hebben. Je geeft gewoon het adres van een kennis op!

Naast het regelen van al deze zakelijke zaken, onderzoeken we ook verschillende woonvormen. Het leven in een woongemeenschap trekt ons nog steeds erg aan.
De streek waarin wij wonen schijnt veel gelijkgezinden te trekken. Er zijn hier woongemeenschappen die al vele jaren meegaan.
Ook is het een vruchtbare streek voor nieuwe initiatieven.
Een paar weken geleden is Harald met Justin naar Takaka gegaan, waar een symposium werd gehouden over de mogelijkheden van 'land share' en de wettelijke zaken daarom heen.
Gisteren gingen we op uitnodiging van Esther en Justin naar een potluck dinner bij een groep mensen die allemaal dromen van een woongemeenschap, om gedachten en visies met elkaar te delen en eventueel te linken.
Esther en Justin waren weer door andere woongemeenschap-pioniers uitgenodigd.
Toen wij aankwamen op het opgegeven adres, bleek het bij Paul en Vanessa te zijn, de jeugdwerker van Motueka, met wie Harald reeds vrijwillig een project heeft gedaan, en die de brief voor Immigration had geschreven over Harald's taalvaardigheden in het Engels!
Het voelde voor ons weer zo duidelijk dat het niet alleen onze beslissing is om naar Motueka te komen, maar dat we door een liefdevolle hand geleid worden!
Het werd een prachtige avond, waarin de vele kinderen heerlijk samenspeelden, terwijl wij onze visioenen, belevenissen en wensen met elkaar deelden.
We zaten tot diep in de nacht na te praten in de tipi in de voortuin, bij een knapperend, warm vuurtje en voelden diepe eerbied en genegenheid voor elkaar.
We voelden hoe onze dromen met elkaar verweven zijn.
Het zou prachtig zijn als zich hieruit iets zal manifesteren, maar vooralsnog is het prachtig om dit met elkaar te kunnen delen.
Het is zo verrijkend.
We voelen ons werkelijk gezegend.