The Godwits are back!

Vorige week donderdag zijn de eerste godwits aangekomen in Motueka.

Dat wordt hier gevierd met gastlessen op school, een expositie in de Memorial Hall waaraan alle scholen in de omgeving deelnemen en aandacht in de pers om het belang te benadrukken van natuurbescherming.

In negen dagen tijd zijn de godwits, in het Nederlands bekend onder de naam grutto, 11700 kilometer vanuit Alaska naar Motueka gevlogen om uit te rusten en zich te voeden in de voedsel-rijke baai en estuaries die tot diep in het Motuekaanse land doorlopen.

Tijdens deze vlucht hebben ze de meer dan de helft van hun lichaamsgewicht opgebruikt.

Ze blijven hier een half jaar, vervangen hun verentooi en vliegen met een enkele tussenstop in China terug naar Alaska, waar zij eieren leggen en uitbroeden.

Vandaag zijn we met klas 1 en 2 op excursie gegaan naar de estuary en het strand, op zoek naar de godwits.

Gewapend met verrekijkers, een kopie met afbeeldingen van diverse zeevogels, laagjes kleding voor mooi en minder mooi weer en onze lunchboxen, liepen we vanuit school, door de estuary naar het strand.

Onderweg stonden we regelmatig stil om door de verrekijkers te turen naar steltkluten, aalscholvers, ijsvogels, scholeksters, putangitangi (paradijs eenden), en Nieuw Zeelandse grijze reigers, die veel kleiner zijn dan de Nederlandse reigers.

Rozemarijn's juf liet de kinderen uitproberen hoe moeilijk of makkelijk het was om in het zand naar voedsel te zoeken, door hen te laten graven in de estuary.

Ze gaf hen allerlei interessante opdrachtjes om hen te verbinden met de kwetsbare natuur.

En eindelijk zagen we op een zandbank in de baai tussen het strand en de sandspit, ook die kleine wondertjes, godwits, vogels die langer achtereen kunnen vliegen dan een vliegtuig.

Vogels die op twee kilometer hoogte, negen dagen kunnen vliegen zonder te rusten. Waarvan de vleugels constant blijven fladderen. Die zich niet op een luchtstroming laten meedrijven. Die al die tijd vliegen zonder te eten.

Maar daar stonden ze te waden op de zandbank, met hun lange snavels diep in het zand op zoek naar wormen en krabbetjes.

Bijna ongelooflijk.

Rozemarijn's school was vroeger een ziekenhuis.

Het was eigenlijk de kraamkliniek van Motueka. Menig collega van mij, is er geboren of heeft er in lang vervlogen tijden gewerkt.

Jaren later werd er een nieuwe kraamkliniek gebouwd, op het terrein achter het gebouw en heeft het oude ziekenhuis lang leeg gestaan; tot de Rudolf Steiner School zich er vestigde.

Bij de kraamkliniek kwam ook een bejaardenhuis, maar toen dat uit zijn voegen groeide, besloot de dorpsgemeenschap een paar jaar geleden om een nieuw en modern verpleeghuis te bouwen op het stuk land achter de kraamkliniek en dat is het verpleeghuis waar ik sinds februari werk.

Vandaag stierf een van de bewoners van mijn afdeling. Hij lag sinds een week op sterven en in deze laatste dagen zat ik in mijn pauzes naast zijn bed met een kop thee, terwijl ik zijn hand vasthield, zachtjes voor hem zong, hem liefdevol aanmoedigde het aardse leven los te laten.

Het was een heel bijzondere en mooie ervaring, en ik besefte hoe dankbaar ik ben voor het prachtige werk dat ik mag doen. Meer en meer ontdek ik waar mijn kracht en mijn talenten liggen.

Vanmorgen ging ik tien minuten eerder naar mijn werk, om voor de hectiek van mijn dienst aan zou vangen, nog even in alle rust bij hem te kunnen zitten.

Ik richtte mijn aandacht en gebed op hem terwijl ik door de nog kale appelboomgaard naar het verpleeghuis reed. Toen ik aankwam in het ziekenhuis was hij net overleden.

Nadat het lichaam van een overleden persoon in het verpleeghuis is weggehaald door de begrafenisondernemers, blijft de deur van de kamer gesloten , tot deze een blessing heeft gehad. Deze blessing wordt doorgaans gedaan door een afgevaardigde van de lokale Te Awhina marae

Maar ik heb begrepen dat een van de nurses ook bevoegd is om deze blessing uit te voeren. Ik ben er erg benieuwd naar. Dat wordt een nieuw onderwerp voor een onderzoek.

Het begin en het einde van een leven zijn momenten waar gewoonlijk maar weinig mensen bij aanwezig zijn. Het is een privilege om daar in betrokken te mogen zijn.