Kuddedier

Vandaag heb ik me voor het eerst sinds maanden weer eens een beetje kuddedier gevoeld.
We zijn even op en neer geweest naar de Grote Stad.
Naar Nelson met zijn aangrenzende plaatsjes Stoke en Richmond, die op een half uur rijden van Motueka liggen.
Hiervoor moeten we een heuse snelweg nemen.
Onderweg kom je altijd wel wat verkeer tegen, maar er zal nooit een file staan op deze provenciaalse buitenweg.
En het blijft altijd weer een prachtige rit, zo met de Richmond range op de voorgrond en het Kahurangi gebergte van opzij en achter.
Het blijft voelen alsof we in een ansichtkaart rijden.
In Richmond staan stoplichten. In Motueka en omgeving niet.
Het voelt meteen een beetje stads als je voor een stoplicht moet stoppen.
In Richmond staat ook een echte shopping mall.
Voor lange tijd ben ik er niet naar binnen geweest en nu weet ik ook weer waarom.
In Nederland heb ik er nooit van gehouden en vermeed ik ze meestal, maar nu ik zo afgelegen en in een soort durrup leef, heb ik gemerkt dat ik het ik het nog veel meer verafschuw.
Wat een overweldigende ervaring is zo'n winkelcentrum toch.
Het galmt er vreselijk. Het geroezemoes is overweldigend. Ik kan er gewoon niet tegen.
Op de pleintjes tussen de winkels staan terrassen, waar het klootjesvolk dat ook niet weet wat het anders moet doen, op zaterdag rondhangt en 'gezellig' een bakkie doet, met de boodschappentassen tussen hen ingeklemd.
Ik liep razendsnel door, op zoek naar het postkantoor. Een soort paniek kwam over mij en ik ontdekte dat ik de zin die ik normaal gesproken in zoveel plekken en dingen kan ontdekken, de diepere betekenis ervan, even helemaal niet kon terugvinden.
Iedereen liep een beetje mooi te wezen, met de nieuwste mode en geurtjes, en een dikke laag make up, waarvan ik het idee heb dat het er in Motueka helemaal niet zo toe doen.
Daar is het grootste gedeelte van de mensen boer, seizoenswerker in de boomgaarden of toerist. En met het minimumloon dat er verdient wordt, kan geen dure outfits gekocht worden!
Gelukkig had ons bezoek aan Nelson een bijzondere reden, namelijk de aanschaf van een viool voor Rozemarijn. Na lekker in de speeltuin te hebben gespeeld en in de recycling center te hebben rondgeneusd, ging Rozemarijn met haar eigen viool onder de arm naar huis.
En bij thuiskomst van ons stadse avontuur, heeft ze de viool aan haar kin gezet en voor het eerst sinds lange tijd van die lieve liedjes voor ons gespeeld.